Κάτι ο στρατός, κάτι η πιεστική δουλειά σου, κάτι μερικές απορρίψεις στην καθημερινότητα, έφτασες κι εσύ θέλοντας και μη, να νιώσεις σε ένα προσωπικό βαθμό την μοναξιά. Διαχειρίσιμη η κατάσταση όταν έχεις βοήθεια απ’ τον ίδιο σου τον εαυτό, μα αλήθεια, για πες μου, μέσα σ’ όλα μήπως σου λείπει κάποιος;
Μήπως είναι οι ώρες της απελπισίας σου που φέρνεις την καταστροφή με το καινούριο βουνό που σου έλαχε ν’ ανέβεις; Μήπως είναι ο χρόνος που πάντοτε τελειώνει και ξανά σαν αποτέλεσμα κι εσύ έμεινες μόνη; Ή μήπως είναι η γιορτή κι εκείνο το φεγγάρι σ’ ένα πάρτι με παιδιά και σου έλειψε η αγάπη;
Κάθε μέρα, σε κάθε πίκρα και χαρά, υπάρχουν ιδιαίτερες στιγμές που εκείνος ή εκείνη που έχεις μέσα σου φυλαχτό, θα έρθουν ξανά στην θύμησή σου να σου πακτώσουν τα ποδάρια στο μπετό για να χαμογελάσεις. Εκεί λίγο πριν πέσεις, ξέρεις μέσα σου ότι τις μάχες που δίνεις, αξίζει να τις δώσεις για ό,τι στερήθηκες. Θυμάσαι τις μέρες που είχατε μαζί και παίρνεις δύναμη ξανά γιατί και πάλι έμεινε λίγο.
Είτε είναι εξωτερικό για τις σπουδές της, είτε στο συνέδριο για την ευκαιρία της ζωής του, μην κοιτάς χαμηλά και μη σε παίρνει από κάτω που έφυγε και σ’ άφησε εκεί. Πάντα υπάρχει λόγος, μέχρι να τον ανακαλύψεις. Έτσι κι εδώ, σ’ αυτές και άλλες περιπτώσεις νιώσε πως όλα για κάποιο λόγο γίνονται. Συνειδητοποίησε τη βαρύτητα της κατάστασης και δες καθαρά. Τον αγαπάς και σ’αγαπάει. Την προσδοκείς και σε λατρεύει.
Όσο έχεις κάποιον να σκέφτεσαι, να νοιάζεσαι και να πονάς, δεν είσαι ποτέ μόνος. Είναι το συντροφικό συναίσθημα που από τη φύση του σε φέρνει σε καταστάσεις ελπίδας, πελάγη ευτυχίας και κόσμους δημιουργίας. Δεν πάει να σου έφυγε η καλύτερη φίλη επειδή την είδε τρελίτσα, επειδή δεν κατανοεί βαθύτερες έννοιες της ζωής ή επειδή στράβωσε το νταραβέρι σας; Δεν πάει να στην είπε ο προϊστάμενος που δεν ήσουν ικανός να τον καλύψεις στο εκατό τοις εκατό; Έχεις λόγο βαθύτερο να σε κρατάει μακρυά από τις όχθες της μοναξιάς. Να σ’ έχει ζωντανό. Να καίει η φλόγα μέσα σου.
Και δεν τίθεται θέμα για σένα αλλά για το βαθμό που νοιάζεσαι για εκείνον. Για την τρέλα που σε διακατέχει και θα έφτανες μέχρι την άκρη της γης για πάρτη της. Γιατί ζητάς να είναι καλά. Γιατί σε ενδιαφέρει η ύπαρξη αυτού του ανθρώπου, το χαμόγελό του και όλο του το σύνολο. Γιατί με ανθρώπους σαν κι αυτούς πάντα νιώθεις γεμάτος. Γιατί θέλεις εσάς. Είναι η ολοκλήρωση της προσωπικότητάς σου μέσα από την αμφίδρομα φλογερή ένταση των χτύπων των καρδιών σας που σε συμπληρώνει σαν οντότητα. Είναι το μαζί που σε κάνει να σκέφτεσαι για δύο. Πώς να νιώσεις μοναξιά όταν αντί για κανόνες και λογικές νοιάζεσαι ατέρμονα για τον άνθρωπο της καρδιάς σου;
Είναι υπόθεση φιλτραρίσματος και διαχωρισμού. Ρουφάς τα πάντα από τη ζοφερή κοινωνία που βρέθηκες να υπάρχεις, κρατάς τα πιο εποικοδομητικά κομμάτια της και αποδίδεις στο έπακρο σ’ αυτόν που σε ποθεί. Σ’ εκείνον που σε ενδιαφέρει. Μην επηρεάζεσαι και συνθλίβεσαι από τα τείχη της μοναξιάς. Δε βγάζει νόημα, ούτε και πουθενά. Υπάρχεις για σένα. Υπάρχεις και για τους δυο. Αντί να διαβάζεις λάθος κανόνες, αξίζει να παλέψεις με όλο σου το είναι για να γίνεις ο καλύτερος άνθρωπος του κόσμου. Και μετά, για εκείνον που σε συντροφεύει στις πιο δύσκολες αλλά ταυτόχρονα και πιο ευχάριστες στιγμές σου.
Βρίσκεις το νόημα στο μεταξύ σας ακόμη κι αν είστε τοποθετημένοι αντιδιαμετρικά. Θα έκανες τα πάντα για να βλέπεις τον άνθρωπό σου να είναι μόνιμα καλά. Δεν αισθάνεσαι τις λακκούβες της ζωής επάνω στο σκελετό σου γιατί είσαι φτιαγμένος για να νοιάζεσαι. Να κάνεις καλό. Είσαι προετοιμασμένη για όλα. Εκεί που σταματά η λογική σου ή τα βρίσκει σκούρα, ξεκινά να πάλλεται η καρδιά σου από εμπάθεια και τρυφερότητα για το άλλο σου μισό.
Ακόμη κι αν σου λείπει λοιπόν το χέρι που ήθελες να κρατάς, τα χείλη που θέλεις να φιλάς, η αγκαλιά που θέλεις να βρίσκεσαι, όσο η θράκα μέσα σου παραμένει κατακόκκινη για εκείνον ή εκείνη, δεν είσαι ποτέ μόνος.
Επιμέλεια Κειμένου: Κατερίνα Κεχαγιά
Συντάκτης: Παναγιώτης Κωτσαντής
