«Ο αναμάρτητος πρώτος τον λίθον βαλἐτω» . Παλιό ρητό χιλιοειπωμένο και με διαφορετικές έννοιές μεταφρασμένο από τον καθένα. Αν δεν κάνουμε όλοι αμαρτίες, πράγμα δύσκολο στις μέρες μας, σίγουρα θα κάνουμε λάθη. Στην καθημερινότητα μας, στις δουλείες μας ακόμα και στην προσωπική μας ζωή. Λάθη καθημερινά που κάνουμε σκόπιμα ή όχι με ανθρώπους που συναναστρεφόμαστε.
Δε γεννηθήκαμε για να τα κάνουμε όλα σωστά και αλίμονο κιόλας. Το καλύτερο όμως από όλα είναι όταν σαν άνθρωποι καταφέρνουμε να μαθαίνουμε από τα λάθη μας και να αναλαμβάνουμε τις ευθύνες των πράξεών μας. Αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας είπα; Εντάξει ας το διορθώσω. Μερικές φορές αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας, γιατί τις περισσότερες τις φορτώνουμε στον από δίπλα.
Το ότι είναι απολύτως φυσιολογικό να υποπέσουμε σε λάθη ωστόσο, δε μας δίνει το δικαίωμα να εξακολουθούμε αβέρτα να πληγώνουμε κόσμο. Ακόμη κι όταν τύχει κι άλλος να μας έχει πληγώσει. Αυτός ο άλλος μπορεί να είναι συνεργάτης σου, φίλος σου, η σχέση σου ακόμα και γονιός σου. Ναι, στα σίγουρα ουδείς δε θέλει σκόπιμα απλώς να διαταράσσει τις σχέσεις του, όμως κι αυτό συμβαίνει καθημερινά.
Τι θα γινόταν όμως αν το άτομο που του έκανες μαλακία ερχόταν και σου έλεγε «Ξέρεις κάτι, πριν ένα μήνα έκανα την τάδε χοντράδα»; Θα τσαντιζόσουν θα το έπαιζες θύμα, θα τσακωνόσουν και θα κρατούσες μούτρα για μία ζωή. Αυτόματα θα παραγραφόταν το όποιο δικό σου σφάλμα; Γιατί να θέλουμε τέλος πάντων να το παίζουμε διαρκώς θύματα;
Στο λάθος του άλλου λοιπόν, όχι μόνο θα σπεύσουμε να βρούμε το συγχωροχάρτι του δικού μας, αλλά με περίσσιο θράσος θα πατήσουμε επάνω του για να το επαναλάβουμε σ’ έναν ατέλειωτο κύκλο όπου ο ένας θα προσπαθεί απλώς να μπει στο μάτι του άλλου. Πόσο μάταιο αλλά δυστυχώς και πόσο συνηθισμένο. Σε αυτό λοιπόν θα πρέπει να διαφωνήσω. Η δικιά σου λαδιά δε σβήνεται είτε ο άλλος έκανε πρώτος την μαλακία είτε δεύτερος. Δεν κερδίζονται έτσι οι αφέσεις αμαρτιών.
Πολλοί θα σκεφτείτε ότι «Εντάξει ό,τι έκανα το έκανα από αντίδραση και για να εκδικηθώ.» , άλλο σενάριο αυτό. Όλοι μας μερικές φορές θέλουμε να πάρουμε εκδίκηση κάνοντας ακριβώς ό,τι μας κάνανε. Η εκδίκηση είναι άλλου παπά ευαγγέλιο, επίσης παρακινδυνευμένη και δεν αναλύεται σε λίγες αράδες. Είναι τελείως διαφορετικό όμως να μιλάμε για εκδίκηση κι είναι άλλο όταν σε κάποια στιγμή αδυναμίας παραστράτησες και μετά απλά βρήκες αφορμή να το «ξεχάσεις».
Δεν έχεις ελαφρυντικό, όχι! Έκανες μαλακία, παραδέξου το σ’ εαυτόν και τρίτους και γίνε ο άνθρωπος που θα ‘θελες να έχεις δίπλα σου.
Πριν προλάβεις να κατηγορήσεις κάποιον και να τον «λιθοβολήσεις» λοιπόν, σκέψου τι έχεις κάνει εσύ πρώτα και αν πρέπει να «λιθοβολήσεις» τον ίδιο σου τον εαυτό πρώτα. Στα σίγουρα όλο και κάποιες πέτρες θα βρεις να σου ρίξεις.
Επιμέλεια Κειμένου Λουκίας Χριστοδούλου: Κατερίνα Κεχαγιά.
Συντάκτης: Λουκία Χριστοδούλου
