Μας έχω φανταστεί μαζί και δεν ξέρεις τι χάνεις

Υπάρχουν κι εκείνες οι στιγμές που εσύ κι ο εαυτός σου έρχεστε αντιμέτωποι. Τα βάζετε όλα κάτω, η ζυγαριά παίρνει θέση κι ο αγώνας ξεκινά. Οι επιλογές που έχεις κάνει, τα λάθη και τα σωστά που κουβάλησαν, οι πόρτες που άνοιξες, οι δρόμοι που έκλεισες, η ζωή που ζεις. Είναι αυτή η ζωή που θέλεις να ζήσεις;

Αυτό έκανα κι εγώ απόψε. Βρισκόμουν αντιμέτωπη με το είδωλό μου κι όλα όσα εκείνο είχε επιλέξει για ‘μένα. Ναι, γιατί αρκετές φορές ήταν λες και λειτουργούσε στον αυτόματο πιλότο, χωρίς τη βοήθειά μου. Εντάξει, δεν τα είχα πάει κι άσχημα. Λάθη, σωστά, όλα ήταν στο πρόγραμμα. Καλά ως εδώ. Από ‘δώ και πέρα όμως; Το παρελθόν δε γυρίζει πίσω, το μόνο που έχουμε είναι το παρόν κι αν το ζήσουμε σωστά, ίσως μας οδηγήσει σε ένα πιο όμορφο μέλλον.

Κάπου εκεί, λοιπόν, η δική μας μικρή ιστορία μπήκε κι εκείνη στη ζυγαριά. Εσύ, όλα εκείνα που δεν πρέπει να θέλω, όλα εκείνα που δεν μπορείς να μου προσφέρεις κι όλα εκείνα που θέλησα ποτέ.

Έχεις ζήσει τόσα κι εγώ τίποτα. Έχεις μπει σε μονοπάτια που εγώ δεν έχω καν φανταστεί. Έχεις ήδη μια ζωή στην οποία δεν ξέρω αν χωράω. Δεν ξέρω τι μπορείς να μου δώσεις, ούτε τι θα μπορούσες να ‘σουν για ‘μένα. Ξέρω, όμως, ότι σε κάθε σενάριο στο μυαλό μου υπάρχεις μόνο εσύ. Το δικό σου «λίγο» είναι πιο πολύ από ό,τι ο καθένας θα μπορούσε να μου δώσει. Οι ελάχιστες στιγμές που ζω μαζί σου μου δίνουν πιο πολλή ζωή από όσα έχω ζήσει ως τώρα.

Ιδανικά θα ‘πρεπε να κάνω πίσω, να βγω ήσυχα απ’ τη ζωή σου, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που μπήκα, και να αφιερώσω τον χρόνο μου, τον χώρο μου και τη ζωή μου σε κάποιον που θα ‘ναι πραγματικά εδώ. Που θα θέλει να με βλέπει κάθε στιγμή της μέρας, που θα ανυπομονεί για την κάθε μας συνάντηση. Κάποιον που θα κινούσε γη κι ουρανό για ένα μου χαμόγελο και θα μου εκδήλωνε το ενδιαφέρον του με κάθε τρόπο. Εκείνον τον ένα και μοναδικό που θα θυμάται με κάθε λεπτομέρεια όσα του εξιστορώ μέσα στη μέρα. Εκείνον που θα ήταν στήριγμά μου σε κάθε δύσκολη στιγμή, εκείνον που θα χαιρόταν με κάθε μου χαρά. Εκείνον που θα με έβλεπε θησαυρό του.  Το κομμάτι που μου λείπει και που μαζί θα ζούσαμε το παρόν.

Κι ειλικρινά τα θέλω όλα αυτά. Γιατί κουράστηκα να περιπλανιέμαι σε άδειες αγκαλιές κι άψυχα σώματα. Κουράστηκα να βαδίζω μόνη. Κουράστηκα να μη διοχετεύεται όλη αυτή η αγάπη που έχω μέσα μου. Τα θέλω όλα αυτά, τα θέλω όμως μαζί σου. Γιατί με κανέναν άλλον δε θα ‘ναι το ίδιο. Γιατί με κανέναν άλλον δεν το ‘χω ονειρευτεί τόσο. Κι ας ξέρω ότι στη δική μας περίπτωση μόνο ρόδινα δε θα ήταν τα πράγματα, δε με νοιάζει. Είμαι έτοιμη και διατεθειμένη να παλέψω για να ζήσουμε το ελάχιστο από όλα αυτά. Γιατί μας έχω φανταστεί μαζί και δεν ξέρεις τι χάνεις. Σε ‘κείνη τη μακρινή φαντασία μου, είσαι μόνο δικός μου.

Γι’ αυτό όχι, δεν πρόκειται να συμβιβαστώ, δε θα μπω σε καλούπια, δε θα πάω με το κύμα. Δε θα επιλέξω τη βολή μου, απλά και μόνο από φόβο μήπως δε ζήσω όπως θα έπρεπε. Δε θα με νικήσει η ανασφάλεια για το μέλλον. Δε θα διαλέξω την εύκολη λύση, εκείνη που προτείνει κι επιβάλλει η κοινή γνώμη. Θα επιλέξω αυτό που λέει η ψυχή μου κι αυτό που φωνάζει η καρδιά μου. Θα περιμένω, θα ρισκάρω, θα πέσω στον έρωτα σαν μικρό παιδί κι ας σηκωθώ με τα γόνατά μου χτυπημένα. Όλοι ξέρουμε πώς συνεχίζεται η ιστορία. Μέχρι το επόμενο πέσιμο, θα ‘χουν φύγει τα σημάδια.

Έλα, λοιπόν, απόψε και κάνε μου παρέα, σε περιμένω. Πάρε τη ζυγαριά σου και βάλ’ τα κάτω. Είναι αυτή η ζωή που θέλεις να ζήσεις;