Πάντα κάτι θα μας τραβάει πίσω

Η κατάσταση έχει ως εξής: Πνίγομαι σε μία κουταλιά νερό. Ναι, αυτό. Είμαι το άτομο που βάζει ολοταχώς για μπροστά και πάει μπροστά, αλλά στην παραμικρή αναποδιά θα νιώσω την ανάγκη να γυρίσω  πίσω. Σπίτι μου, σε σένα; Δεν ξέρω. Κάπου που νιώθω τη σιγουριά της αγάπης που μου δίνεται. Κι αυτό είναι πνιγμός, γιατί νιώθω την ανάγκη να αναπνεύσω και δεν μπορώ.

Είναι αυτό που νιώθεις ότι θέλεις τόσο πολύ κάποιος να σου δώσει το φιλί της ζωής, γιατί αλλιώς τη χάσαμε τη μακαρίτισσα. Και την ανάσα που χρειάζεσαι σου τη δίνουν «αυτά» που έχεις πίσω σου. Το παρελθόν που υπάρχει και ζει ακόμα, σου δίνει δύναμη και σου υπενθυμίζει ότι κάπου, κάποτε, κάποιος ήταν εδώ για σένα κι είναι ακόμα, σε ένιωσε και σε νιώθει και θα είναι πάντα στη γωνία να περιμένει πότε θα φανείς.

Είναι η ασφάλειά μας, αυτό που μας τραβάει να γυρνάμε για να εμπνεόμαστε, να νιώθουμε, να γινόμαστε πιο δυνατοί και να προχωράμε. Είναι το συναίσθημα που νιώσαμε, αυτό που μας κρατάει και μας κάνει να πιστεύουμε ότι αυτή η μαγεία τελικά υπάρχει -όχι μόνο στα παραμύθια. Μη γελιέσαι, δεν πιστεύω στα παραμύθια, αλλά στη μαγεία της έκρηξης του αμοιβαίου συναισθήματος.

Ό,τι είναι, όμως, πίσω μου, είναι εκεί για κάποιο λόγο. Κι ο λόγος είναι γιατί εγώ είμαι μπροστά, αλλά δε θέλω να σκεφτώ τη ζωή σαν μία ευθεία γραμμή. Εγώ θέλω να τη σκέφτομαι σαν πολλούς κύκλους, άλλους μεγάλους, άλλους μικρούς, άλλους κλειστούς κι άλλους ακόμα ανοιχτούς. Κι αν ο ένας κύκλος μένει ανοιχτός, σκούρα τα πράγματα -ή κι όχι. Δεν ξέρω τελικά αν κάποιοι πρέπει όντως να κλείνουν κι άλλοι να μένουν απλά ανοιχτοί σε όλη μας τη ζωή. Οπότε στους κύκλους μπορεί να είσαι μπροστά και πίσω ταυτόχρονα, σαν να παίζεις μονίμως κυνηγητό και το θέμα εδώ είναι ποιος θα πιάσει ποιον. Εσύ τη ζωή ή η ζωή εσένα;

Υπάρχει η άποψη ότι στη ζωή όλα τα πράγματα κάποτε τελειώνουν, όλα κάνουν τον κύκλο τους κι εγώ τελικά λέω να πάω αντίθετα στο ρεύμα. Δεν τελειώνουν πάντα όλα., τα ωραία μπορεί, τα πολύ ωραία όχι. Πάντα θα έρχονται και θα ξαναέρχονται στη ζωή σου ακόμα κι αν προσπαθείς να τα διώξεις. Δεν είναι κακό να το δεχτούμε αυτό. Μην τα διώχνεις, όμως, δε χρειάζεται να το παίζουμε μαγκάκια και να τελειώνουμε κάτι επειδή «δεν πρέπει», με το έτσι θέλω. Και τι πρέπει; Να είσαι δυστυχισμένος; Δικαιολόγησε τον εαυτό σου και κατάλαβέ τον, δεν είναι κακό.

Ξεφεύγω απ’ το θέμα, μαζέψτε με. Δεν παροτρύνω ούτε εμένα ούτε κανέναν να γυρνάει σε τελειωμένες καταστάσεις, προς Θεού. Για όλα αυτά που έχουν τον ατέλειωτο μιλάω, που ζουν μέσα σου και μέσα μου. Αυτά που δε θάβονται, κι όσο και αν σκάψουμε μέσα μας, ανεβαίνουν συνέχεια στην επιφάνεια και μετά άντε να ψάξεις τρύπα να κρυφτείς.

Συνήθως τα πισωγυρίσματα γίνονται στην αρχή ενός καινούριου κύκλου. Όταν δεν είμαστε  σίγουροι γι’ αυτό που θα έρθει, αν θα μας αρέσει, τι θα γίνει, πώς θα γίνει, πού πάει, ω ρε πού πάμε γενικά.  Όχι ότι είναι κι ωραίο να γυρνάς συνέχεια και στα ίδια, αλλά τι να κάνουμε, άνθρωποι είμαστε, λάθη κάνουμε. Ή λάθη είμαστε, ανθρώπους κάνουμε. Δεν ξέρω ποιο απ’ τα δύο. Το θέμα είναι ότι αυτό το άτιμο το παρελθόν πολύ μας τραβάει πίσω και μας κρατάει κι εμένα κι εσένα μαζί, με το πιστεύω ότι θα ζήσουμε κάποια στιγμή όλα αυτά που μας ανήκουν.

Αυτό που μας γυρίζει πίσω είναι και αυτό που δε μας αφήνει να συμβιβαζόμαστε και να προσπαθούμε κάτι που δε μας κάνει να νιώθουμε ανάλογα. Άδικη η σύγκριση, βέβαια. Προτείνω, λοιπόν, να πάρουμε αυτή τη βαθιά ανάσα και να βουτήξουμε στο ένστικτό μας. Προσοχή∙ ούτε στο συναίσθημα ούτε στη λογική απόλυτα. Αν αυτά τα δύο είναι τα δύο άκρα, το ένστικτο είναι το μέσο. Είναι αυτό που ξέρει για εμάς πριν από εμάς, αυτό που κάνει την κοιλιά μας να ανακατεύεται απ’ τις πεταλούδες. Ούτε σε τυφλώνει ούτε κυνικό σε κάνει. Απλώς έναν άνθρωπο που απαιτεί να πάρει αυτό που του αξίζει.

Και το «αξίζω» είναι μεγάλη υπόθεση για το πώς ορίζεται. Το μέσα μας όμως ξέρει. Όχι ο υπερφίαλος ενήλικος εαυτός μας, αλλά το παιδί που είμαστε και ξυπνάει κάθε φορά όταν πρέπει, εκεί που πρέπει. Κι εγώ είμαι ένα μικρό, ξεροκέφαλο παιδί που θα γυρνάω και θα ξαναγυρνάω εκεί, σ’ αυτούς και στα πράγματα που θα ξέρω ότι με περιμένουν, που δεν έχει κλείσει ο κύκλος τους, μέχρι να ολοκληρωθούν μέσα μου και να πάω παρακάτω. Κι αν γίνει αυτό, μην τον είδατε τον Παναγή.