Στο πρώτο ραντεβού την κατήγγειλε που δεν πλήρωσαν από μισά

Όλοι έχουμε να θυμηθούμε τραγικά πρώτα ραντεβού. Ωστόσο, ένα ραντεβού στη Μόσχα ίσως και να κερδίζει επάξια το βραβείο του πιο «απροσδόκητου» στις μέρες μας. Άλλωστε, ποιος θα περίμενε ότι βγαίνοντας με κάποιον που γνώρισε διαδικτυακά θα καταλήξει να κάνει καταγγελία στο αστυνομικό τμήμα, γιατί ο συνδαιτυμόνας του αρνήθηκε να πληρώσει το μερίδιό του;

Ένας 28χρονος άντρας και μια νεαρή γυναίκα, αφού μιλούσαν για μερικές εβδομάδες στα social media, συμφώνησαν να βρεθούν σε ένα καφέ στη λεωφόρο Μίρα. Μόνο που μαζί με τον λογαριασμό ήρθε και η ρήξη στην -ας την πούμε- σχέση τους, μιας και η κοπέλα αρνήθηκε να μοιραστεί τον λογαριασμό, δηλώνοντας ότι όφειλε να πληρώσει εκείνος που είχε παραγγείλει περισσότερα ποτά και φαγητό. Μετά τη διαφωνία τους, η κοπέλα έφυγε, αφήνοντάς τον να πληρώσει τον λογαριασμό που ούτε λίγο ούτε πολύ ανερχόταν στα 16.000 ρούβλια, δηλαδή περίπου 150 ευρώ.

Αδυνατώ να μη σχολιάσω το προφανές εδώ. «Τι στα κομμάτια παρήγγειλαν σε μια καφετέρια και έφτασε ο λογαριασμός σε αυτό το ποσό;». Κάνοντας μια έρευνα βλέπουμε ότι ένας συνηθισμένος λογαριασμός για ένα ζευγάρι που θα πάει σε ένα καλό εστιατόριο για φαγητό συνοδεία κρασιού στη Μόσχα δεν υπερβαίνει τα 7-8 χιλιάδες ρούβλια, όμως εδώ είχαμε νταμπλ σκορ και δεν ξέρω πώς το βλέπετε εσείς, αλλά εμένα κάτι δε μου κολλάει! Βέβαια, το τι πήρανε και το γιατί έφτασε ο λογαριασμός εκεί που έφτασε, λίγη σημασία έχει. Το ζουμί της υπόθεσης είναι και το μεγάλο ερώτημα της γενιάς μας: «Ποιος πληρώνει επιτέλους στο πρώτο ραντεβού;».

Μισό αιώνα και κάτι πριν, το ποιος θα πλήρωνε στο πρώτο ραντεβού ήταν δεδομένο: ο άντρας. Κι αυτό συνέβαινε γιατί ήταν τέτοια η κοινωνία που αρχικά ελάχιστες γυναίκες εργάζονταν και είχαν κατακτήσει την ανεξαρτησία τους, κατά δεύτερον ο άντρας έπρεπε να αποδείξει την κοινωνική του θέση μέσα από την αγοραστική του δύναμη. Ουσιαστικά, το ότι πλήρωνε στο ραντεβού σήμαινε ότι ήταν οικονομικά (άρα και κοινωνικά) δυνατός, ενώ η κίνηση αυτή συσχετιζόταν με χαρακτηριστικά, όπως η γαλαντομία και ο ιπποτισμός. Κλισεδιάρικα και μπανάλ στις μέρες μας, αλλά ήταν η τότε πραγματικότητα. Τώρα τα πράγματα -ευτυχώς- έχουν αλλάξει.

Σήμερα, τόσο γυναίκες όσο και άντρες δουλεύουν, άρα έχουν (θεωρητικά) την ίδια αγοραστική δύναμη και συνυπάρχουν ως ίσοι σε έναν χώρο με σκοπό να γνωριστούν. Επομένως, κι ο λογαριασμός πρέπει να μοιράζεται, έτσι; Περίπου. Το ότι ο άντρας πληρώνει έχει μείνει κάπως στερεοτυπικά και είναι αρκετοί εκείνοι που το θεωρούν αυτονόητο και απαραίτητο. Κανένας δεν ξέρει πραγματικά τι είναι καλύτερο να κάνει, ώστε να μη θιχτεί ή παρεξηγηθεί η έτερη πλευρά. Σίγουρα, το να «φουσκώσουμε» τον λογαριασμό όπως συνέβη με τους φίλους μας στη Ρωσία δεν είναι λύση, όμως η αμηχανία την ώρα του λογαριασμού είναι μια αλήθεια.

Ίσως αν τα παιδιά στη Μόσχα ήταν πιο ανοιχτά στο να πληρώσει καθένας τα δικά του, εμείς να μην το συζητούσαμε τώρα κι εκείνοι να είχαν φτάσει στο επόμενο ραντεβού αντί για το αστυνομικό τμήμα. Τι να γίνει όμως; Όλα για τους ανθρώπους δεν είναι; Τώρα, σύμφωνα με δημοσιεύματα, οι αρχές αναζητούν τη γυναίκα, αφού κατατέθηκε μήνυση εναντίον της, ωστόσο, αν ήμουν ο συνοδός της, δε θα περίμενα να πάρω πίσω κάποιο ποσό.

Ελπίζω τουλάχιστον να πήρε σε τάπερ όσα δε φάγανε. Εξάλλου, πληρωμένα τα ‘χε!