Γιατί μας σοκάρει τόσο η αλλαγή φύλου;

Για κάποια θέματα, όταν θες ν’ ακουστείς είναι γιατί συνήθως κάτι σ’ έχει προκαλέσει. Ίσως, λοιπόν, η αφορμή που μου δόθηκε να ήταν η ευκαιρία να διαβάσεις κι εσύ κάτι τέτοιο. Μην μπεις στην παγίδα να κρίνεις, όχι, μη, γιατί θα ‘ναι λάθος. Δε χρειάζεται σε όλα τα θέματα να παίρνουμε θέση και να έχουμε άποψη. Σε κάποιες περιπτώσεις αρκεί απλώς να προσπαθήσεις ν’ ακούσεις και –γιατί όχι;– να καταλάβεις.

Όλα σ’ αυτόν εδώ τον πλανήτη κινούνται από κάτι, οι συμπεριφορές, οι συνθήκες, οι επιλογές. Κι οι επιλογές είναι εξατομικευμένα «θέλω», στα οποία δεν πέφτει κανένας λόγος στον καθένα από εμάς για το τι απόφαση θα παρθεί απ’ το εκάστοτε άτομο. Έτσι, λοιπόν, όταν κλήθηκα ν’ ακούσω ότι ο Χ αποφάσισε να κάνει εγχείρηση αλλαγής φύλου, έδωσα στον εαυτό μου το χρόνο να σοκαριστεί, γιατί κακά τα ψέματα, δεν είναι εύκολο να δεχθείς μια τέτοια αλλαγή.

Υπάρχει μια μεταμόρφωση τόσο εξωτερική όσο κι εσωτερική. Κι οι άνθρωποι, ως γνωστόν, δεν τα πάνε καλά με τις αλλαγές, είναι λάτρεις της συνήθειας. Η επερχόμενη, λοιπόν, αλλαγή θέλει λίγο χρόνο ώστε να γίνει αποδεκτή. Όπως και το άτομο που θα την κάνει χρειάζεται επίσης χρόνο. Χρόνο για ν’ αποδεχτεί τον εαυτό του, χρόνο για να τολμήσει να πάρει μια τέτοια απόφαση, χρόνο για να πει «ναι» σε μια τέτοια επέμβαση, χρόνο για να ανακοινώσει στους ανθρώπους του όλα αυτά τα νέα -που σε καμία περίπτωση δε θεωρούνται εύκολα. Χρόνο μέχρι να καταλάβει γιατί νιώθει διαφορετικός και χρόνο ώστε να επιβεβαιώσει τον εαυτό του για όλα αυτά που επιθυμεί πραγματικά.

Και, ξέρετε, ο χρόνος είναι πολύτιμος και κυλάει ο άτιμος, τρέχει γρήγορα. Πολλοί μα –δυστυχώς– πάρα πολλοί θα χρησιμοποιήσουν χυδαίες λέξεις για να χαρακτηρίσουν τον κάθε άνθρωπο που θα επιλέξει να ‘ναι διαφορετικός και θα θελήσει να κάνει το αυτονόητο, να υπερασπίσει αυτή του τη διαφορετικότητα. Πολλοί δεν έχουν καταφέρει ή δεν έχουν καν τολμήσει να βρουν αυτό το χρόνο και ζουν μια ζωή καταπιεσμένη, ταγμένη στα στερεότυπα της κοινωνίας και στα ασφυκτικά «πρέπει» των άλλων.

Κάνεις λάθος, φίλε μου, δεν προτάσσω τα στήθη μου υποστηρίζοντας την «ανωμαλία» (όπως σ’ αρέσει να την αποκαλείς), γιατί για μένα διαφορετικότητα δεν είναι κάτι μεταλλαγμένο. Κι ίσως όλα αυτά να μην ευσταθούν στην κατασκευασμένη ανθρώπινη λογική της πλειοψηφίας, αλλά το να αποδέχεσαι τον άλλο με τις επιλογές του, δεν είναι κάτι που θα έπρεπε να μοιάζει ακατόρθωτο. Το να μην υποχρεώνεις τους ανθρώπους να ζουν και να πεθαίνουν άσκοπα και δυστυχισμένα για να μη χαλάσουν την αισθητική σου και να μην προκαλέσουν την αντίδρασή σου δε θα έπρεπε να ‘ναι ουτοπία.

Λίγο πιο πάνω αναφέρθηκε η εσωτερική αλλαγή. Ξέρω, δε σε νοιάζει και δε θ’ ασχοληθείς μ’ αυτό, θα προτιμήσεις να τους φτύσεις στα μούτρα και να τους διαγράψεις, μα είναι τόσο απάνθρωπο όλο αυτό. Έχεις σκεφτεί ποτέ πώς είναι να ζεις μια ζωή εγκλωβισμένος σ’ ένα σώμα που δε σου ανήκει; Να κοιτάζεσαι κάθε πρωί στον καθρέπτη και να μην αναγνωρίζεις τον εαυτό σου; Να τολμάς να διεκδικήσεις τα δικαιώματα και τη ζωή σου και να βιώνεις τον ύψιστο εξευτελισμό και την ταπείνωση ακόμη κι από ανθρώπους που λογάριαζες για δικούς σου; Αλήθεια, το έχεις σκεφτεί ποτέ; Όχι, γιατί εσύ δεν είσαι ομοφυλόφιλος ή τραβεστί, θα πεις. Λες κι όλα όσα ειπώθηκαν, τυφλέ κι εγωιστή άνθρωπε, είναι συναισθήματα μόνο γι’ αυτήν την κατηγορία ανθρώπων που μόνος σου έφτιαξες, λες κι εσύ δεν ένιωσες ποτέ έτσι για τους δικούς σου λόγους.

«Κρίμα που άλλαξαν οι εποχές και πλέον αυτά τα άτομα δεν τα εισάγουμε στα ψυχιατρεία να διώξουμε τα δαιμόνια με ηλεκτροσόκ». Μα τι γράφω, ε; Κι όμως, έτσι έκαναν τα οπισθοδρομικά μυαλά τα παλιά χρόνια. Έλα, λοιπόν, βγες και φώναξε για τη γενιά της εξέλιξης και της τεχνολογίας. Τη γενιά της ελευθερίας και της ισότητας. Κρίνε και κατάκρινε τα πάντα, γιατί υπάρχει η ελευθερία λόγου κι απλά μπορείς. Όμως οι άνθρωποι δεν τα χρειάζονται όλα αυτά για να εξελιχθούν. Η ανθρωπιά δε διδάσκεται, απλώς υπάρχει -ή έτσι οφείλει. Κι η κατανόηση, η αποδοχή κι η ακρόαση δεν κοστίζουν τίποτα.

Ξέρετε, ο πυρήνας των ανθρώπων δεν κρύβεται στην εμφάνιση αλλά στην ψυχή. Κι αν μπορούσατε να κοιτάξετε μέσα στον καθένα, όλοι θα είχαν ένα διαφορετικό χρώμα. Κάποιοι λένε ότι το χρώμα της ψυχής αντανακλάται στην αύρα μας κι είναι αυτή που μας φωτίζει. Τα άτομα που είναι δυστυχισμένα όμως δε λάμπουν, μένουν σκοτεινά κι εγκλωβισμένα.

Σίγουρα δεν είναι κάτι που θα διάβασες με ευκολία, ούτε εγώ τα δέχτηκα όλα απ’ την αρχή. Αλλά μετά σκέφτηκα, τι είναι χειρότερο; Ένας κόσμος γεμάτος μαύρες τρύπες που μέσα τους κρύβουν καταπιεσμένες ψυχές ή ένας κόσμος γεμάτος χρώματα; Εγώ πάντως επέλεξα τα χρώματα και το ουράνιο τόξο. Και δεν ήταν δύσκολο, γιατί μ’ αρέσει να βλέπω τους ανθρώπους να χαμογελούν.

Η ζωή είναι μικρή κι όλοι είμαστε για λίγο εδώ. Δε μας αξίζει, λοιπόν, η ευτυχία; Ένα χαμόγελο που δε θα έχει ημερομηνία λήξης!