Μπορεί να μην τα καταφέραμε, μα κάποτε σ' έκανα και γέλασες

Περίμενε μισό λεπτό να ξεκαθαρίσουμε κάτι. Αλήθειες δεν έχουμε συμφωνήσει να λέμε μεταξύ μας; Το παραδέχομαι, δεν ξέρω πότε τα καταφέρνουν δύο άνθρωποι τελικά. Κάποια στιγμή πήγα να απαντήσω στον εαυτό μου, ήμουν αρκετά κοντά αλλά άκυρο, λάθος άνθρωπος, λάθος συγκυρίες κι άλλα τέτοια αστεία που μου έλεγα για να με γιατρέψω. Από τότε ψάχνω να βρω τη λύση στο αίνιγμά μου κάπου αλλού, κάπως αλλιώς.

Πριν εμφανιστείς έπλαθα σενάρια επιστημονικών παραμυθιών στο μυαλό μου, νόμιζα ότι το να τα καταφέρεις με έναν άνθρωπο έχει να κάνει με το χρόνο, ότι ήταν κάτι εξωφρενικά δύσκολο. Σαν εξίσωση. Και ποτέ δε μου άρεσαν τα μαθηματικά.

Πριν έρθεις είχα παραδοθεί σ’ έναν κυκεώνα που με έσερνε συνέχεια προς τα πίσω. Έλεγα κάτι για μάτια, κάτι για ξεχασμένα καλοκαίρια και για ηλιοβασιλέματα. Πλέον μόνο τα φωτογραφίζω.

Αν καθίσουμε να μετρήσουμε τις φορές που με έχεις κάνει να γελάσω με την καρδιά μου θα πλησιάσουμε πολύ κοντά στον έρωτα και δεν μου το επιτρέπει αυτό η εγωίστρια φύση μου. Λίγες, όμως, οι φορές που έχει κάνει κάποιος εσένα να σπάσεις. Έλα, βάζουμε στοίχημα ότι θα γίνω η εξαίρεση στον κανόνα σου; Μπορεί και να έγινα ήδη.

Δεν είμαι καλή στα στοιχήματα. Κάποτε είχα βάλει ένα με τον εαυτό μου και να ξέρεις η προσωπική ήττα είναι η χειρότερη απ’ όλες. Πίσω απ’ την πόρτα του παρελθόντος μου δεν παίζει όμορφη μουσική. Κάτι φωνές ακούω, κάτι καβγάδες και δύο ανθρώπους που το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν τα κατάφεραν. Όχι να ενωθούν, αλλά ούτε καν να επικοινωνήσουν. Και για μένα η επικοινωνία είναι ευλογία. Άρα, χαμένο παιχνίδι.

Κάπως αλλιώς θέλω να είσαι εσύ. Να είσαι αυτό το μειδίαμα που θα σχηματίζεται στο πρόσωπό μου όταν κάτι θα με γυρνάει εδώ που είμαστε τώρα, όταν το σήμερα θα παλιώσει για τα καλά και μετά βίας θα το θυμόμαστε. Να είσαι τα βλέμματα των κολλητών μου όταν θα μιλάμε για ημερομηνίες και πόλεις.

Δε με ενδιαφέρει να τα καταφέρουμε. Ακόμα, όμως, κι αν φύγεις να μη γίνεις ανάμνηση που πρέπει να καεί. Έχω κάψει πολλές. Εγώ θέλω να φωτίζεις τον κόσμο μου και καθετί δικό μου. Για όσο. Να μου γελάς. Να σου γελάω.

Μάλλον, αυτό είναι όλο. Ούτε υποσχέσεις χρειάζονται για να με στοιχειώνουν τα βράδια ούτε εγωισμοί για ν’ απομακρύνουν τις καρδιές μας ούτε τσακωμοί για να δυσκολεύουν τον ήδη δύσκολο χαρακτήρα μας. Να υπάρχεις στη ζωή μου για να συνειδητοποιώ τη ματαιότητα του «χθες».

Ίσως, αυτό είναι τελικά το μεγαλύτερο στοίχημα. Να σε θυμάμαι αργότερα και να σκάω ένα χαμόγελο για όλα αυτά που ήρθαν, πέρασαν αλλά δεν προσπέρασαν. Να μου δημιουργείται αυθόρμητα το συναίσθημα πως άξιζε ό, τι έγινε, ό, τι κράτησε, ό, τι θυσιάστηκε. Να με συζητάς με τους σημαντικούς σου και να έχεις ωραίες εικόνες μου κρατημένες.

Να σε νοσταλγώ όμορφα κι ας μην τα καταφέρουμε ποτέ. Ν’ ακούγεσαι μελωδικά στο πίσω μέρος της ζωής μου, να κοιτάζω πίσω και να μ’ αρέσει αυτό που θα βλέπω. Να διαρκέσω λίγο, αλλά να μείνω πολύ. Χίλιες φορές το προτιμώ. Χίλιες φορές θα σε ξανά επέλεγα κι ας μην μπορέσω ποτέ να στο παραδεχτώ.

«Μπορεί να μην τα καταφέραμε, μα κάποτε σ’  έκανα και γέλασες.»