Τα σπίτια των κολλητών, τα καταφύγιά μας

Μπορεί να είναι μικρό και χωρίς μπαλκόνι και σίγουρα εκείνα τα βράδια που καθόμαστε και συζητάμε μέχρι το ξημέρωμα ποτίζει απ’ τη μυρωδιά του τσιγάρου και του αλκοόλ. Μα είναι το καταφύγιό μας, γιατί είναι το σπίτι του κολλητού κι εκεί μέσα έχουμε φτιάξει τις δυνατότερες αναμνήσεις.

Έχεις χωρίσει, έχεις απογοητευτεί, έχεις προβλήματα με τη δουλειά, ό,τι κι αν σου συμβαίνει σε όποια φάση σου κι αν βρίσκεσαι, πάντα σκέφτεσαι εκείνο το μέρος που θα καθίσεις αναπαυτικά και θα τα αναλύσεις όλα με το φιλαράκι σου. Σε περιμένει εκεί, στον καναπέ του, πάντα πρόθυμος να σε ακούει, να σου κρατήσει το χέρι, να σε ποτίσει λιγάκι παραπάνω. Γιατί, όπως και να το κάνουμε, ο πόνος κι η καψούρα με λίγο αλκοόλ μοιάζουν πιο μελοδραματικά, αλλά όταν έχεις έναν άνθρωπο εκεί δίπλα να σε ηρεμεί, θες να το ζήσεις το δράμα, γιατί κάπως έτσι θα το ξεπεράσεις κιόλας.

Κι είναι κι εκείνα τα σουκού που προτιμάς να κλειστείς σε ένα σπίτι, όχι ένα τυχαίο σπίτι, εκεί που μένει το κολλητάρι. Για κάποιους ίσως μοιάζει μίζερο και καταθλιπτικό, μα για σένα πάντα ήταν εκείνο το μέρος που κρύβει τα πιο όμορφα μυστικά σου. Αυτά τα σαββατόβραδα, λοιπόν, που όλοι είναι έξω με φίλους, τα πίνουν και χορεύουν, εσύ κάθεσαι εκεί μαζί με το φιλαράκι σου και μιλάτε για ώρες, μέχρι να σας βρει το πρωί και να πέσετε πια για ύπνο βάζοντας μόνο μία άνω τελεία στις κουβέντες σας.

Ζείτε το δικό σας ξενύχτι, αυτό που ίσως οι πολλοί δεν προτιμούν και κάποιοι σνομπάρουν. Μα ήταν ακριβώς αυτό που χρειαζόσουν. Μετά από εκείνες τις έντονες συζητήσεις σίγουρα μπορείς να δεις τα προβλήματά σου με διαφορετική ματιά, κρατώντας τις συμβουλές και τη βεβαιότητα πως ό,τι κι αν είναι δε θα το περάσεις μόνος. Έχεις το κολλητάρι που θέλει πάντα να σε ακούει, να σε βοηθάει και να σου φτιάχνει τη διάθεση.

Είναι κι εκείνες οι στιγμές, όμως, που έχει εκείνος ανάγκη τη δική σου συντροφιά και μια δική σου συμβουλή, τη δική σου άποψη για τα δικά του θέματα, και πάλι είσαι εκεί, σ’ εκείνον τον καναπέ, υπεραναλύοντας.

Μαζεύεστε σε αυτό το σπίτι και μιλάτε με τις ώρες. Σίγουρα γελάτε και σίγουρα τρώτε ό,τι βρείτε σε κάποιο απ’ τα πεταμένα στο πάτωμα φυλλάδια κάποιου delivery της γειτονιάς. Σίγουρα έχετε πιει πολλά κρασιά κι έχετε καπνίσει αρκετά, περισσότερο από ό,τι αν ήσασταν σε κάποιο μπαράκι. Δεν είναι το ίδιο, άλλωστε, εκεί μέσα είστε ο εαυτός σας κι έχετε ζήσει τα μεγαλύτερα ξεφτιλίκια σας χωρίς να σας έχει δει κανένας, μάρτυρας μόνο το κολλητάρι.

Θα ήθελες να χωθείς σε εκείνο το δωμάτιο κάθε φορά που κάποιος σε απογοητεύει, γιατί ξέρεις πως εκεί μέσα θα βρεις πάλι τη δύναμη να σηκωθείς ξανά. Αλλά δεν είναι μόνο οι άσχημες στιγμές που σε κάνουν να θέλεις να κλειστείς εκεί μέσα. Ακόμα και στις χαρές σου το κολλητάρι είναι εκεί και σε περιμένει σε εκείνο το σπίτι –που ίσως ποτέ να μη διάλεγες εσύ για να μείνεις, μα το ‘χεις αγαπήσει σαν δικό σου– για να χαρεί με τη χαρά σου, για να πανηγυρίσετε μαζί έρωτες, νίκες κι επιτυχίες. Αυτές οι ατελείωτες κουβέντες με συναίσθημα ή κι όχι.

Κι όταν αποφασίζει ότι το σπίτι αυτό πια δεν τον χωράει γιατί έφτασε η στιγμή να προχωρήσει και να μετακομίσει σε ένα άλλο, τότε μια θλίψη έρχεται. Όλα αυτά που έγιναν εκεί μέσα πώς θα χαθούν; Για πού θα μαζεύεις τώρα όλα αυτά που θες να μοιραστείς με το κολλητάρι σου; Όμως η ζωή προχωρά κι αλλάζει κι εμείς δεν μπορούμε να τη σταματήσουμε. Αυτό που δεν αλλάζει είναι η φιλία σας, κι έτσι θα βρεθεί κάποιος άλλος χώρος που θα αισθάνεσαι το ίδιο οικεία και θα του αφιερώνεις μέρες απ’ τη ζωή σου κάνοντας τις πιο βαθιές εξομολογήσεις σου.

Εκείνο το μικρό διαμέρισμα θα ‘ναι για πάντα το σπίτι των αναμνήσεών σας, εκεί που ωρίμασες με τις συζητήσεις, εκεί που γέλασες μέχρι δακρύων, εκεί που πήρες σπουδαίες αποφάσεις κι ίσως πέρασες και τα μεγαλύτερα ξενύχτια σου. Οι φίλοι είναι πάντα εκεί κι οπουδήποτε, αρκεί να ‘ναι αληθινοί.