Είναι κι αυτό το τούνελ, το σκοτεινό. Αυτό που νομίζεις ότι δεν τελειώνει ποτέ. Λες κι ο ήλιος έχει εξαφανιστεί, λες και τα φώτα όλου του κόσμου συνωμότησαν για να σβήσουν όλα μαζί. Πόσες φορές έχεις πιάσει τον εαυτό σου να αναρωτιέται με τι διάθεση και τι κουράγιο να ξεκινήσεις από την αρχή;
Κάθεσαι, έπειτα, και διαβάζεις όλα τα αποφθέγματα που μιλούν για νέα ξεκινήματα, για πράγματα που η μοίρα σου επιφυλάσσει, που σχεδόν καταναγκαστικά σε σπρώχνουν να ξεχάσεις και να κοιτάξεις μπροστά. Μα εσύ πώς να τα πιστέψεις όλα αυτά; Πώς να πείσεις τον εαυτό σου ότι αν αφήσεις το χρόνο να κυλήσει κι αν καταφέρεις να αδειάσεις σταδιακά το μυαλό σου από τις μαύρες σκέψεις, όλα στο τέλος θα πάνε καλά;
Θα σου μιλήσουν. Θα σου πουν ότι η ζωή προχωρά, ότι έτσι πάει η ροή των πραγμάτων και δεν υπάρχει λόγος να κάθεσαι να στεναχωριέσαι για ανθρώπους που τελικά δεν ήταν συμβατοί με την αγάπη σου, τον χρόνο σου, την αφοσίωση και τη μετακίνησή σου από τις σταθερές σου, καμιά φορά, θέσεις. Και ξέρεις κάτι;
Έχουν δίκιο. Φυσικά και δεν αξίζει να υποβάλλεις τον εαυτό σου σε αυτή τη δοκιμασία. Εννοείται πως πρέπει να τον προστατέψεις από πράξεις και σκέψεις που σε γυρίζουν συνεχώς σε πράγματα που σε πληγώνουν. Μα ποτέ δεν είναι ούτε κατά διάνοια τόσο απλό. Ούτε υπάρχει και κάποιος τρόπος να φτάσεις ως δια μαγείας σε αυτό το επίπεδο ανωτερότητας, όπου θα συμβαίνει η στραβή κι απευθείας θα γλυκαίνει η τόσο μεγάλη πίκρα. Παράπονο είναι αυτό, δεν παύει τόσο εύκολα.
Κι όμως, δε γίνεται αλλιώς. Το έχουν περάσει όλοι. Αυτό το τούνελ που τώρα σου φαίνεται ατελείωτο, πρέπει να το περάσεις. Όχι γιατί το έχουν περάσει και άλλοι, δε στέκει ποτέ αυτό σαν επιχείρημα, δε σε νοιάζει τι έχουν περάσει όλοι οι άλλοι. Γιατί εκεί σε περιμένει κάποιος άλλος, κάποιος που θα σε οδηγήσει σε ασφαλή μονοπάτια, σε διαδρομές που είναι αχαρτογράφητες για σένα. Μην τα μπερδεύεις όμως, αυτός ή αυτή που σε περιμένουν δεν ήρθαν για να σε γιατρέψουν από τις πληγές σου, δεν είναι αυτός ο ρόλος τους. Ήρθαν για να σε πάρουν από το χέρι και να φτιάξετε τη δική σας ιστορία μαζί. Δεν είναι συνέχεια των προηγούμενων, δεν αποτελούν μια προσωρινή ανακούφιση στα τραύματά σου. Τις πληγές σου θα τις φροντίσεις μόνος σου, όσο επίπονο κι αν ακούγεται. Διότι, όσους και αν καταφέρεις να επιστρατεύσεις για να σε παρηγορήσουν, στο τέλος της ημέρας, εκεί που μένεις μόνος με τις σκέψεις σου, όλα εξαρτώνται από σένα. Δεν είναι όλοι τόσο δυνατοί, βέβαια. Υπάρχουν κάποιοι που δεν μπορούν έτσι απλά να ξεχάσουν και να πάνε παρακάτω. Και τι σημασία έχει; Δε σταματά η ζωή. Κι αν δεν μπορούν τώρα, θα μπορέσουν σε λίγες μέρες, σε λίγες εβδομάδες, σε λίγους μήνες.
Φτάσε λοιπόν την άκρη του τούνελ, όσο καιρό αν σου πάρει. Φτάσε όμως αλώβητος, καθαρός από πληγές κι απωθημένα. Ότι έγινε, έγινε. Δεν μπορείς να γυρίσεις πίσω, ν’ αλλάξεις κάτι. Σου υπόσχομαι ότι σε λίγο καιρό θα θυμάσαι αυτή την περίοδο της ζωής σου και θα χαμογελάς. Θα είσαι εντάξει με τον εαυτό σου κι αυτό το βάρος που ενδεχομένως αισθάνεσαι τώρα, δε θα είναι παρά μια ανάμνηση. Κι όταν έρθει η ώρα που θα είσαι στο κατώφλι της εξόδου από το τούνελ, κάνε τη χάρη στον εαυτό σου, και δες τη διαδρομή που έκανες για να φτάσεις μέχρι εκεί. Κι έπειτα, φρόντισε ο άνθρωπος που θα σε περιμένει στην άκρη της γραμμής, να μην είναι από αυτούς που θα σε αναγκάσουν να το ξαναπεράσεις. Τώρα πια ξέρεις τι χρειάζεσαι.
Συντάκτης: Νίκος Δούκας
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
