Είναι επίσημο πλέον. Αποδεχθείτε το κι αποχαιρετήστε το καλοκαιράκι. Πάει, έφυγε, μας τελείωσε για φέτος, του χρόνου πάλι. Αφήστε και κανέναν άλλο να πάρει σειρά και πιστέψτε με, δε θα σας απογοητεύσει.
Δεν προσπαθεί κανείς ν’ αρνηθεί τη μαγεία της παραλίας και της θάλασσας, δεν επιδιώκουμε να μειώσουμε τη σημασία των καλοκαιρινών διακοπών. Θα ήταν μάταιο και χαζό, άλλωστε. Το καλοκαίρι έχει μια ομορφιά αυταπόδεικτη, προκλητική, εντυπωσιακή. Κανέναν δεν μπορεί ν’ αφήσει ασυγκίνητο, κανείς δε μένει αδιάφορος στη θέα του.
Απλά, ερχόμαστε εδώ μπροστά σας και κουνώντας λευκή σημαία, σας ζητάμε μια ευκαιρία ν’ ακουστούμε κι εμείς. Γνωρίστε μας και μετά είστε ελεύθεροι να μας απορρίψετε. Είμαστε τα παιδιά του φθινοπώρου κι είναι η εποχή μας. Η δική μας εποχή!
Γεννημένοι σε μια περίοδο μεταβατική, παλεύουμε μια ζωή να ισορροπήσουμε ανάμεσα σε ηλιόλουστες μέρες και ξαφνικές βροχές. Δεν ξέρεις τι να περιμένεις από εμάς, δεν είμαστε προβλέψιμοι, μας δόθηκε το χάρισμα του αιφνιδιασμού και μας αρέσει.
Ρομαντικές ψυχές, ονειροπόλες, θα μας δεις με το ένα πόδι στην πραγματικότητα και με τ’ άλλο στο φανταστικό μας κόσμο. Αυτόν που μας σώζει όποτε ζορίζουν τα πράγματα. Εξοικειωμένοι από νωρίς με συννεφιές, ανέμους και μπόρες, ανακαλύψαμε εγκαίρως την γκρίζα μας πλευρά και την αγκαλιάσαμε.
Μελαγχολούμε, νοσταλγούμε κι ονειρευόμαστε συνέχεια. Την τέχνη την έχουμε στο αίμα μας κι ας εκφράζουμε αυτή την κλίση μας με χίλιους κι έναν διαφορετικούς τρόπους. Αναζητάμε την έμπνευση πάντα και παντού, σε πρόσωπα, λόγια, εικόνες και ήχους. Αγαπάμε πολύ και βαθιά.
Το φθινόπωρο δε διακρίνεται για την ισορροπία και τη σταθερότητά του. Ούτε εμείς, λοιπόν. Θα μας δείτε τη μια έτσι και την άλλη αλλιώς. Μην ανησυχείτε, δεν τη χάνουμε την μπάλα, δεν είναι μια φάση που περνάμε, είναι τρόπος ζωής. Δομικό στοιχείο της προσωπικότητάς μας. Διατηρούμε τον έλεγχο, δεν αφηνόμαστε.
Ως προς το τι μας γοητεύει τώρα, δεν ξέρω αν μπορούμε να δώσουμε μια ξεκάθαρη απάντηση. Άλλες φορές χανόμαστε σε μάτια γελαστά και χαμόγελα πλατιά σαν καλοκαίρια κι άλλες φορές μας τραβάνε κάτι πρόσωπα θλιμμένα και κάτι βλέμματα μελαγχολικά, σα χειμώνες. Έχουμε την ικανότητα να διακρίνουμε την ομορφιά, όποια αμφίεση κι αν έχει επιλέξει.
Από την άλλη πλευρά, αυτά που μας απογοητεύουν είναι πολύ πιο σαφή και ξεκάθαρα. Πολλά μπορούμε ν’ ανεχθούμε, να δεχθούμε, ακόμα και ν’ αποδεχθούμε, αρκεί να τα ξέρουμε. Προτιμάμε να χτίσουμε πάνω στην αλήθεια του άλλου κι ας μη μας δώσει τα καλύτερα υλικά, παρά να κλείσουμε τα μάτια μας και να καταπιούμε το παραμυθάκι που μας βολεύει.
Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, το φθινόπωρο αποφάσισε να μας κληροδοτήσει ένα ακόμα δώρο που ταιριάζει στην ιδιοσυγκρασία του: την ευαισθησία. Δεν ξέρουμε τι πάει να πει «απάθεια», δεν κατανοούμε το νόημα της φράσης «δε με νοιάζει». Εμάς μας νοιάζει και, ως άλλοι Δον Κιχώτες, παλεύουμε ν’ αλλάξουμε τα κακώς κείμενα και δίνουμε την ψυχή μας ακόμη και σε αγώνες στημένους. Γιατί δεν αντέχουμε να παραμένουμε θεατές απέναντι στο σκληρό και στο άδικο.
Επιλεκτικοί σε βαθμό κακουργήματος, όσο μεγαλώνουμε κλείνουμε τους κύκλους μας κι ανοίγουμε την καρδιά μας σ’ αυτούς τους λίγους κι εκλεκτούς που είχαν τη διάθεση και την αντοχή να μείνουν δίπλα μας. Χτίζοντας μαζί μας σχέσεις ζωής.
Θ’ αναρωτιέται κανείς, διαβάζοντας τα παραπάνω, γιατί όλα αυτά τα χαρακτηριστικά ν’ αποδίδονται στους ανθρώπους που έχουν γεννηθεί το φθινόπωρο. Φαίνεται άστοχη, ίσως και παράλογη μια τέτοια γενίκευση. Αυτό το κείμενο, όμως, είναι αφιερωμένο στα παιδιά του φθινοπώρου. Όχι υποχρεωτικά σ’ αυτά που έχουν γεννηθεί ανάμεσα στο Σεπτέμβριο και το Νοέμβριο, αλλά σε όλους αυτούς που κουβαλάνε το φθινόπωρο μέσα τους.
Επιμέλεια κειμένου Ζωής Ναούμ: Ελευθερία Παπασάββα.
Συντάκτης: Ζωή Ναούμ
