Η ύπαρξή μας εκπέμπει ενέργεια. Πίσω από την ενέργεια αυτή κρύβεται κάθε φορά κάποιο συναίσθημα. Έχεις αναρωτηθεί γιατί πολλές φορές μπορεί να βρεθείς σε έναν χώρο και να θέλεις να κάτσεις περισσότερο, ενώ άλλες φορές να θες να φύγεις από το πρώτο κιόλας λεπτό; Θεωρείς ότι παίζει ρόλο ο χώρος; Ακόμα κι αν ο χώρος επηρεάζει, γύρω από αυτόν υπάρχουν άνθρωποι που μας εκπέμπουν κάτι — όπως κι εμείς εκπέμπουμε σε αυτούς.
Πόσο σημαντικό είναι αυτό, αν το απομονώσουμε σε μια πιο ιδιωτική περίσταση και γυρίσουμε στον διπλανό μας. Ναι, στον διπλανό μας. Στον άνθρωπό μας, στο φιλαράκι που είμαστε για καφέ και τα λέμε, στον σύντροφό μας σε μια ιδιωτική στιγμή, στο οικογενειακό τραπέζι με τους γονείς μας, σε όλους τους δικούς μας ανθρώπους. Τα vibes των διπλανών σου σε αφήνουν αδιάφορο; Πόσες φορές «έφτιαξε» ή «χάλασε» η διάθεσή σου μετά από μια ανθρώπινη επαφή;
Αναρωτήθηκες ποτέ πόσο εύκολα αντιλήφθηκες τη διάθεση του διπλανού σου χωρίς καν να σου μιλήσει; Χωρίς να προλάβει να αρθρώσει λέξη, κι απλώς τα όσα είπε μετά να ήταν επιβεβαίωση σε αυτό που εσύ ήδη είχες νιώσει. Δεν είναι ότι έχεις κάποιο μαγικό χάρισμα, δε συμβαίνει μόνο σε σένα, δεν ξεχωρίζεις μόνο εσύ. Απλά πρέπει να καταλάβεις πως δε χρειάζεται να μιλήσεις σε κάποιον για να νιώσεις αυτό που νιώθει.
Η ενέργεια είναι σοφή ύπαρξη. Ο λόγος είναι ότι τα συναισθήματα είναι μεταδοτικά και ο εγκέφαλός μας είναι συνδεδεμένος να συλλαμβάνει τη συναισθηματική ενέργεια των ανθρώπων γύρω μας. Μέσω μιας διαδικασίας που ονομάζεται «συναισθηματική μετάδοση», μιμούμαστε ασυνείδητα τις εκφράσεις του προσώπου, τη γλώσσα του σώματος, καθώς και τη διάθεση — ειδικά όταν βρισκόμαστε σε κοντινή απόσταση από κάποιον.
Σίγουρα έχεις ακούσει να λέγεται ότι είμαστε το σύνολο των πέντε ανθρώπων με τους οποίους περνάμε περισσότερο χρόνο. Κατά διαστήματα στη ζωή μας, υιοθετούμε πολλά από τα χαρακτηριστικά των πιο κοντινών μας ανθρώπων. Νομίζεις πως αυτό αφορά μόνο χαρακτηριστικά και συμπεριφορές; Η διάθεση δεν παίζει τον ρόλο της σε όλο αυτό που λέγεται ζωή;
Και όμως, παίζει πολύ σημαντικό ρόλο. Θυμήσου μια περίπτωση που έχεις ξεκαρδιστεί στα γέλια, απλώς επειδή γελούσε ο διπλανός σου. Εσύ ούτε άκουσες το αστείο, ούτε κατάλαβες τι συνέβη. Γελάς γιατί γελάει η παρέα σου. Και ξέρεις κάτι; Γελάς με την ψυχή σου. Από μέσα σου. Η διάθεσή σου χτυπάει κόκκινο, γιατί το συναίσθημα έρχεται από βαθιά μέσα.
Ακριβώς το ίδιο και όταν ο διπλανός σου γκρινιάζει. Γκρινιάζει για τη μέρα του, γιατί πολύ απλά δουλεύει για να πληρώνει, γιατί ποτέ δεν έχει χρήματα, γιατί του φταίνε οι γύρω του, γιατί έξω είτε βρέχει είτε έχει ήλιο, όλα του φταίνε. Αν πας να πεις κάτι χαρούμενο, θα σε περάσουν για τρελό — κι αρχίζεις κι εσύ να νιώθεις ότι όλα σου φταίνε.
Έλα όμως που αυτό δε σταματά. Είναι σαν σποράκι που καθημερινά, υποσυνείδητα, το έχεις σπείρει μέσα σου. Έχει ριζούλα και τρέφεται με όλα όσα ακούς γύρω σου. Εσύ γιατί να δεχτείς παθητικά τις αρνητικές ρίζες; Γιατί να μην κάνεις τη δική σου προσπάθεια — στον συνάνθρωπο, τον περαστικό, τον αθλούμενο στο γυμναστήριο, τον σερβιτόρο, τον άνθρωπο που σου είπε μια όμορφη κουβέντα, και σε όλους αυτούς γύρω μας που, κάποια στιγμή, θα διασταυρωθούν οι ζωές μας;
Όταν αισθάνθηκες το θετικό vibe, γιατί να μην τους πιάσεις κουβέντα; Τι κακό έχει να πεις μια «καλησπέρα»; Να προσφέρεις βοήθεια. Να κάνεις μια χειραψία. Να δώσεις ένα χαμόγελο. Πόσο όμορφο και ανθρώπινο.
Το νευρικό σύστημα μπορεί να απορροφήσει την ατμόσφαιρα στον χώρο χωρίς να ειπωθεί ούτε μία λέξη παραπάνω.
Γνωστή μελέτη που δημοσιεύτηκε στο Current Directions in Psychological Science διαπίστωσε ότι ο συναισθηματικός συγχρονισμός μπορεί να συμβεί μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, επηρεάζοντας σημαντικά τα επίπεδα άγχους, τη λήψη αποφάσεων και τη συνολική μας διάθεση. Είτε περιτριγυριζόμαστε από ήρεμους, ανήσυχους ή χαρούμενους ανθρώπους, το σώμα μας συντονίζεται διαρκώς.
Γιατί, λοιπόν, να μην επιλέγουμε σοφά την επιρροή που δεχόμαστε στην καθημερινότητά μας και, τελικά, στη ζωή μας; Γιατί να μη συντονιζόμαστε με το φως, για να λάβουμε κι εμείς φως στη ζωή μας; Γιατί να μη συντονιζόμαστε με την αισιοδοξία, για να αντιμετωπίζουμε την καθημερινότητα με θετική ματιά;
Γιατί να μην εκτιμούμε το χαμόγελο, για να χαμογελάμε κι εμείς οι ίδιοι; Γιατί να μη βλέπουμε θετικά την προσφορά, για να προσφέρουμε κι εμείς; Γιατί να μην αγκαλιάζουμε, για να μας αγκαλιάζουν και εμάς — συναισθηματικά και ψυχικά;
Τόσα «γιατί» στην επιφάνεια… κι όλα τόσο σημαντικά και ηχηρά στο μέσα τους.
Πόσο ανθρώπινο είναι, όταν αντιληφθείς τη διάθεση του διπλανού σου, να απλοποιήσεις αυτό το συναίσθημα. Να του δώσεις όνομα. Και να πράξεις αυτό που θα ήθελες να λάβεις εσύ, αν ένιωθες έτσι.
Θεωρείς πως η προσπάθεια θα πάει χαμένη; Κι αν δε λάβεις το «ευχαριστώ», θα ξέρεις τουλάχιστον ότι κουνήθηκες. Ότι έπραξες. Ότι δεν ήσουν θεατής. Δε γεννήθηκες για να κοιτάζεις το δέντρο.
Εσύ κάνε το καλό. Και, όπως λέει και η παροιμία, ρίξ’ το στο γιαλό.
Το βράδυ θα αγκαλιάσεις τον εαυτό σου και θα είσαι περήφανος για την πράξη σου.
Συντάκτης: Κατερίνα Μπαντόγια
Επιμέλεια κειμένου: Αγγελική Θεοχαρίδη
Επιμέλεια κειμένου: Αγγελική Θεοχαρίδη
