Πιο πολύ φοβάμαι μη σε ξεχάσω

Δεν θυμάμαι πώς μπήκες στη ζωή μου. Δε θυμάμαι πώς σε γνώρισα και πώς σου μίλησα. Δε θυμάμαι πώς σε άφησα να πάρεις τη θέση που έχεις στο μυαλό μου. Μάλλον πήρες μια θέση που ανέκαθεν είχε μείνει κενή. Γιατί ήμουν εξ αρχής σίγουρος πως ήσουν πάντοτε εκεί κι απλώς όταν σε γνώρισα κατάφερα να προσωποποιήσω αυτό που φανταζόμουν. Κι έμεινες εκεί και μένεις ακόμα. Κι αν ο χρόνος περνάει, η μορφή σου μένει αναλλοίωτη στη θέση της μέχρι τώρα.

Δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς την παρουσία σου. Δεν αντέχω στη σκέψη ότι δε θα σε ξαναδώ από επιλογή μου. Γιατί αποτελείς πλέον ένα κομμάτι μου.. Ένα κομμάτι που εγώ ο ίδιος έκανα δικό μου δίχως να υπολογίσω τις συνέπειες που είχε αυτό για τον εαυτό μου. Έχω ξεκαθαρίσει κι αποδεχτεί το ρόλο που θα παίζεις στη ζωή μου, έχω πλέον συμβιβαστεί με αυτό.

Μερικές φορές, ωστόσο, φοβάμαι. Κι αυτός ο φόβος δεν πηγάζει απ’ το πώς θα διαχειριστώ τα δικά μου συναισθήματα, αλλά απ’ το πόσο οι συγκυρίες θα με επηρεάσουν σχετικά με σένα. Δε φοβάμαι ότι θα σε χάσω, άλλωστε δε σε είχα ποτέ. Φοβάμαι πραγματικά ότι σταδιακά θα αρχίσω να ξεχνάω για να καταφέρω να προχωρήσω και σε αυτή μου την προσπάθεια θα ξεχάσω και σένα.

Είσαι πάντοτε στη ζωή μου, αλλά με το ρόλο που εσύ επέλεξες να παίζεις και μερικές φορές μου είναι πάρα πολύ δύσκολο να το αποδεχτώ. Κι αυτό δεν έχει να κάνει σε καμία περίπτωση με εσένα. Φταίω μονάχα εγώ, ωστόσο δεν μπορώ να μεταβάλλω τις σκέψεις μου και να διαγράψω σε μία στιγμή τα συναισθήματα που έχτιζα μόνος.

Εσύ βέβαια δεν μπορείς να κάνεις τίποτα για να αλλάξεις τα γεγονότα. Γνωρίζω πόσο ξεκάθαρα είναι τα συναισθήματά σου κι αυτό είναι που με τρομάζει. Ενίοτε αναρωτιέμαι πώς μερικά πράγματα στη ζωή μπορεί να είναι τόσο αμετάβλητα. Πώς είναι δυνατόν να μην αισθάνεσαι την ένταση των δικών μου συναισθημάτων που έχουν δέσει το μυαλό μου σαν εκρηκτικά κι αυτό κοντεύει να εκραγεί.

Δεν ξέρω αν έκανα εγώ λάθη, δεν ξέρω τι θα μπορούσα να κάνω για να είναι διαφορετικά τώρα τα πράγματα, τι θα μπορούσα να κάνω για να είσαι στη ζωή μου. Το μόνο που ξέρω είναι ότι πια σε έχω αποδεχτεί. Ή μάλλον έχω αναγκαστεί να αποδεχτώ αυτό που είσαι και αυτό που μπορείς και θέλεις να μου δώσεις -ανεξαρτήτως απ’ το αν θα χρειαζόμουν πραγματικά κάτι διαφορετικό.

Ωστόσο, όσο πιο πολύ σε σκέφτομαι, τόσο πιο πολύ φοβάμαι ότι όπως μπήκες στο μυαλό μου -ξαφνικά κι απρόοπτα – έτσι απρόσμενα θα χαθείς εν μία νυκτί. Κι αν εσύ νομίζεις ότι αυτό θα αποβεί καλό για μένα εκ των υστέρων, πίστεψέ με -είμαι σίγουρος- ότι αυτό θα αποτελεί ένα μικρό θάνατο. Διότι κάτι μέσα μου θα πεθάνει. Θα πεθάνει η ελπίδα που είχα για τους ανθρώπους, η ελπίδα που είχα για μένα.

Ξέρεις, η ζωή μας είναι γεμάτη μικρούς θανάτους. Είμαστε παρόντες συνεχώς σε κηδείες. Ωστόσο, δεν κηδεύουμε ανθρώπους μα συναισθήματα. Η λήθη αποτελεί έναν από αυτούς κι η σκέψη σου οδεύει προς αυτό το δρόμο. Γι’ αυτό, σε παρακαλώ πραγματικά, μην το αφήσεις να συμβεί για μία ακόμη φορά.