Μαύρες γάτες, σπασμένοι καθρέφτες, τσουγκρίσματα ποτηριών χωρίς να κοιτάς τον άλλο στα μάτια. Υποτίθεται πως όλα αυτά θεωρούνται πηγές ατυχίας και δυστυχίας και δεν ξέρω τι άλλο. Παρ’ όλο που όλα αυτά είναι προκαταλήψεις που μεταφέρνονται από γενιά σε γενιά, υπάρχουν άνθρωποι που πραγματικά πιστεύουν ότι αν δουν μαύρη γάτα την Κυριακή, θα πάει στραβά όλη τους η εβδομάδα.
Αν όλα αυτά ισχύουν, για κάποιους από εμάς σημαίνει πως ζούμε μόνιμα με είκοσι μαύρες γάτες, σε ένα σπίτι γεμάτο από σπασμένους καθρέφτες –που πιθανότατα σπάσαμε εμείς– κι είμαστε περιτριγυρισμένοι από ανθρώπους που μας έχουνε ματιάσει απ’ τα δώδεκά μας χρόνια. Γιατί ναι, τόσο άτυχοι είμαστε. Αυτές τις προκαταλήψεις δεν υπάρχει τρόπος ούτε να τις αποδείξεις, αλλά ούτε και να τις αναιρέσεις, έτσι διαλέγεις αν θέλεις να τις πιστεύεις ή όχι. Η τύχη όμως, ή μάλλον η ατυχία είναι φαινόμενο που άνετα το αποδεικνύεις.
Ξυπνάς το πρωί, άνθρωπός γεμάτος ενέργεια κι όρεξη για δουλειά. Η καθημερινή σου ρουτίνα είναι να πλύνεις τα δόντια σου, να κάνεις έναν καφέ μπας κι ανοίξει το μάτι, να βάλεις τα φρεσκοσιδερωμένα σου ρούχα και να πάρεις το δρόμο για το γραφείο. Οι παραπάνω πράξεις είναι πολύ απλές και με ελάχιστες πιθανότητες να μπορούν να πάνε στραβά.
Αλλά επειδή εσύ είσαι εσύ, θα σου πέσει η οδοντόβουρτσα στη λεκάνη της τουαλέτας, θα πέσει ο γενικός και δε θα έχεις ρεύμα να κάνεις τον καφέ σου κι απ’ τη στραβωμάρα σου μέσα στα σκοτεινά στην προσπάθειά σου να ντυθείς, θα σκοντάψεις και θα ρίξεις τα ρούχα σου κάτω απ’ το μπαλκόνι. Πρέπει να διατηρήσεις την ψυχραιμία σου όμως για να καταφέρεις να βγάλεις τη μέρα σου μακριά από δολοφονικές τάσεις.
Βρίσκεις κάτι ρούχα που έχεις να φορέσεις απ’ τη βάφτισή σου, παίρνεις έναν καφέ από το περίπτερο και βάζεις μπρος για τη δουλειά. Έλα όμως που δε βάζεις μπρος γιατί το σαραβαλάκι σου αποφάσισε να τα παίξει σήμερα. Δε θα κάνεις υπεράνθρωπες προσπάθειες να βρεις το πρόβλημα γιατί ξέρεις πολύ καλά πως δεν πρόκειται να γίνει. Καλείς ένα ταξί το οποίο εννοείται πως σε χρεώνει τα διπλά και ξαφνικά ο άνθρωπος γεμάτος ενέργεια κι όρεξη για δουλειά μετατρέπεται σε ένα νευρικό πλάσμα που θέλει να ρίξει μια μπουνιά στον τοίχο αλλά δε θα το κάνεις γιατί και πάλι εννοείται πως θα σπάσεις το χέρι σου γιατί είσαι και σκουντούφλης.
Κι αν όλα αυτά φαίνονται υπερβολικά σε πολλούς, τότε ρωτήστε ένα φίλο σας γιατί όλοι έχουμε ένα φίλο που η ατυχία του βαράει κόκκινο. Είμαστε και πολλοί, τι να κάνουμε; Έχει πια καταντήσει τόσο κουραστικό και συνάμα αυτονόητο, που αν τύχει και μας πάει κάτι καλά δεν το πιστεύουμε και προσπαθούμε να βρούμε πού είναι το λάθος, γιατί δεν μπορεί κάτι θα υπάρχει που θα μας κάνει να αμφισβητήσουμε τη μικρή δόση φυσιολογικότητας που προσωρινά επικρατεί στη ζωή μας.
Καλοκαίρι έρχεται κι όσο να ‘ναι είναι μια εποχή πιο ξέγνοιαστη απ’ τις άλλες, γι’ αυτό ας χαλαρώσουμε λιγάκι και μπορεί η ατυχία μας τελικά να μην είναι τόσο τραγική όσο νομίζαμε. Αλλά καλού-κακού πάρτε κανένα σωσίβιο μαζί σας στην παραλία.
Επιμέλεια Κειμένου Πηνελόπης Παυλίδη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Πηνελόπη Παυλίδη
