Όσες οι selfies τόσες κι οι ανασφάλειες;

Αν κάνουμε ένα σκρολάρισμα στους λογαριασμούς των κοινωνικών δικτύων μας θα δούμε άπειρες selfies να κατακλύζουν την οθόνη μας. Selfies αγουροξυπνημένες, selfies με υπέροχα τοπία για φόντο και στα τοπ των προτιμήσεων οι καθρέφτες. Καθρέφτες σε τουαλέτες, σε δωμάτια κι ασανσέρ. Καθρέφτες μεγάλοι, μικροί, ανάλογα με το αν θέλουμε να δείξουμε ολόκληρο το σώμα ή μόνο τα πιο δυνατά μας σημεία.

Ας μην κρυβόμαστε πίσω απ’ το δάχτυλό μας. Όλοι έχουμε μπει στον γνωστό χορό των selfies κι έχουμε χορέψει ουκ ολίγες φορές στο ρυθμό τους. Κάποιες φορές απλώς για να απαθανατίσουμε μια στιγμή και να μείνει στο κινητό μας ως αρχείο κι υπενθύμιση της ανάμνησης κι άλλες για να γεμίσουμε τον τοίχο μας και να κερδίσουμε likes και καρδούλες σε κάποιον λογαριασμό μας στα social media.

Οφείλουμε να παραδεχτούμε πως είναι βολικές κι εξυπηρετούν σε αρκετές περιπτώσεις, καθώς δε χρειάζεται να υποχρεώσεις κανέναν να σε τραβήξει δεκάδες φωτογραφίες κι έχεις το χρόνο σου να προετοιμαστείς και να δοκιμάσεις όσες πόζες θες. Σου δίνουν τη δυνατότητα να βλέπεις τον εαυτό σου και να κρατάς το αποτέλεσμα που σου αρέσει περισσότερο. Προσοχή, όμως, γιατί σε αυτό ακριβώς το σημείο βρίσκεται κι η μεγαλύτερη παγίδα.

Είναι μονάχα μία λεπτή γραμμή που χωρίζει τον καθένα μας απ’ τη γνωστή επιστημονικά κι ως «σελφίτιδα». Η φρενίτιδα αυτή των selfies κίνησε το ενδιαφέρον πολλών επιστημόνων που θέλησαν να ερευνήσουν τι μπορεί να κρύβεται πίσω από αυτές τις συνεχόμενες στημένες πόζες που μαστίζουν τις οθόνες μας.

Οι selfies, λοιπόν, φλερτάρουν επίμονα με την ανασφάλεια. Έρευνες έχουν δείξει ότι ο μεγάλος αριθμός από αυτές δείχνει πολλά για την προσωπικότητα του ατόμου που απεικονίζει η φωτογραφία. Στο υψηλότερο βάθρο φυσικά βρίσκεται η ανασφάλεια κι η έλλειψη αυτοπεποίθησης που νομίζει ότι καμουφλάρεται πίσω από κάθε τέλεια ρετουσαρισμένη φωτογραφία.

Υπάρχουν άτομα που περνάνε ώρες ολόκληρες για να στήσουν την καλύτερη φωτογραφία. Προσπαθούν να φτιάξουν την τέλεια εικόνα του εαυτού τους που θα γίνει αποδεχτή κι αγαπητή απ’ όσους τη δουν. Προσπαθούν να βρουν τα πιο απίθανα μέρη για να τραβήξουν μία από αυτές και να δείξουν σε όλους πόσο ωραία περνάνε και πως δεν μπορεί εύκολα κάποιους να τους φτάσει. Σέξι πόζες μερικές φορές, βλέμματα πολλά υποσχόμενα και κορμιά με μαγιό προσπαθούν να τραβήξουν την προσοχή και το θαυμασμό.

Όσο περισσότερα σχόλια και καρδούλες, τόσο μεγαλύτερη η ικανοποίηση μέσα τους. Βεβαίως, όσο περισσότερες είναι οι καθημερινές selfies, τόσο μεγαλύτερο και το πρόβλημα που εντοπίζεται. Προσπαθούν να φτιάξουν μια εικόνα του εαυτού τους αψεγάδιαστη και δεν καταλαβαίνουν πως με αυτό τον τρόπο δε νικούν την ανασφάλειά τους, αλλά το μόνο που καταφέρνουν είναι απλά να τη σπρώχνουν κάτω από τα χαλί και να τη σκεπάζουν σκουντουφλώντας κάθε λίγο και λιγάκι πάνω σ’ αυτή. Κι όσο περνάει ο καιρός φυσικά όχι απλώς δε θάβεται αλλά  διογκώνεται.

Η selfie για ορισμένους γίνεται –χωρίς να το καταλάβουν– αυτοσκοπός κι εθισμός, αφού το χέρι δίνει αυτόματα την εντολή από κάποια στιγμή και μετά. Τα φίλτρα κι οι πόζες γίνονται οι αγαπημένοι φίλοι τους, οι βοηθοί τους στο να νιώσουν αποδεκτοί κι αρεστοί απ’ τους άλλους. Ξεχνούν, όμως, πως εκείνες σπανίως δείχνουν τον πραγματικό τους εαυτό κι η σιγουριά που προσπαθούν να πλασάρουν πως τους χαρακτηρίζει κάνει μπαμ πως είναι επιτηδευμένη, καθώς το μόνο που θέλουν κι απεγνωσμένα ζητούν είναι η επιβεβαίωση.

Την επόμενη φορά, λοιπόν, που θα στηθούμε για να βγάλουμε μια selfie ας σκεφτούμε ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο απ’ το αυθορμητισμό και την αγάπη προς την εικόνα μας όπως ακριβώς είναι. Πρέπει να καταλάβουμε ότι το να νιώσουμε καλά και το να μας αγαπήσουν οι γύρω μας δεν εξαρτάται απ’ τον αριθμό των likes που θα μαζέψουμε.

Ας μάθουμε να αποδεχόμαστε την αρετουσάριστη εκδοχή μας κι ας αγκαλιάσουμε την κάθε μας ατέλεια. Άλλωστε τα μοναδικά είναι πάντα τα χειροποίητα, όπως η αυτοεκτίμησή μας.