Για τους φίλους που λιώσανε περιμένοντάς μας σε αίθουσες αναμονής

Εν ώρα ανάγκης, δεν είναι μόνο οι καταρτισμένοι σε επαγγέλματα υγείας ή ένστολοι που θα τρέξουν να σε βοηθήσουν. Είναι πάντα και οι καλοί φίλοι. Εκείνα τα πλάσματα που δε σε αφήνουν να κουνήσεις ρούπι δίχως αυτούς. Και φυσικά, ακόμη κι αν δεν κουνήσεις, θα είναι από δίπλα.

Τελικά ένας φίλος/ κολλητός πόσους ρόλους αλλά και πόσα επαγγέλματα μπορεί να έχει; Αρχικά παίρνουν τον ρόλο του ψυχολόγου, του γιατρού καμία φορά, της μητέρας και του πατέρα- συνήθως όταν σε ρωτούν πού είσαι και με ποιον. Από τα πιο σπάνια όμως χαρακτηριστικά της φιλίας, είναι η υπομονή- το περίμενε που κάνεις για τους φίλους. Κι ας είναι οι πιο νευρικοί άνθρωποι που γνωρίζουμε.

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν μ’ εκείνο το πρόσωπο που στέκεται πάντα μ’ ένα τσιγάρο ή έναν καφέ στο χέρι και σε ρωτάει χαμογελώντας «Έλα ρε, πώς πήγε;» καθώς βγαίνεις από μια πολύ σημαντική σου εξέταση. Ή το άλλο, το κολλητάρι στα έχωσε αλλά και που καλείς να πάτε μαζί στον γιατρό γιατί σε ποιον θα πεις πως έκανες μαλακία και χρειάζεσαι συμπαράσταση μέχρι τ’ αποτελέσματα; Εκείνο το φιλαράκι που σου στέλνει μήνυμα καλής επιτυχίας πριν καν πατήσεις το πόδι σου στη συνέντευξη για δουλειά και σε γεμίζει αισιοδοξία.

Μπορείς άραγε να μετρήσεις τις φορές που δίνατε μάθημα κι ο ένας περίμενε τον άλλον έξω από την αίθουσα για να σχολιάσετε την όλη φάση της εξέτασης, ή να κάνετε συμπαράσταση για τον ερχόμενο Σεπτέμβρη; Ή μάλλον, εκείνες τις φορές που γίνατε λιώμα ο ένας με τον άλλον για έναν μονό ή διπλό χωρισμό κι εν συνέχεια ακολούθησε δυνατό sleepover γεμάτο φυσικούς χυμούς, λεκάνες και παυσίπονα, με τον έναν να κάνει τη νοσοκόμα του άλλου στην αναμονή για τουαλέτα;

Υπάρχουν κι αυτοί οι φίλοι λοιπόν, που δεν έχει σημασία πού και πώς, αλλά είναι πάντα εκεί. Μέσα στο δωμάτιο ή έξω απ’ αυτό. Στην πίσω πόρτα ή και την μπροστά. Δίνοντας το στίγμα τους ακόμη και μ’ ένα διπλό χτύπημα της πόρτας, μ’ ένα χαμόγελο, με μια αναπάντητη κλήση ή ένα γλυκό μήνυμα κι ας ακολουθεί βρισιά για καλημέρα. Υπάρχουν κι εκείνα τα κολλητάρια που περιμένουν ανυπόμονα έξω από αίθουσες νοσοκομείων για γεννητούρια ή για να σου σφίξουν το χέρι σε μια δύσκολη στιγμή. Με ένα ροζ ή ένα μπλε μπαλόνι και δεκάδες αρκουδάκια- γιατί ήταν και λίγο αναποφάσιστο και δεν ήθελε ν’ αδικήσει κάποιο από τα λούτρινα.

Πόση ντροπή -και παράλληλη συγκίνηση- ένιωσες με το πανό που έγραφε το όνομά σου έξω από το πανεπιστήμιο; Με την κραυγή που ακούστηκε μόλις ανακοινώθηκε το όνομά σου για να μάθουν όλοι πως πήρες πτυχίο; Διότι εάν δε σε χειροκροτήσει πιο δυνατά το κολλητάρι που έμεινε έξω από την ορκωμοσία σου λόγω κόβιντ για πάρτη σου, ξυπνώντας εφτά το χάραμα, τότε ποιος θα το κάνει;

Γιατί εκείνοι οι άνθρωποι ήταν πάντα για σένα εκεί, δοκιμάστηκαν σε καιρούς κι σ’ εποχές και στάθηκαν όρθιοι να περιμένουν το αποτέλεσμα που θα αλλάξει τη διάθεσή σου ή κι αντίστροφα, θα σε στεναχωρήσει. Χιόνι, βροχή, 40 βαθμοί να λιώνει το κορμί κι εκείνοι, ακόμη εκεί. Δίχως ρολόι και χρονόμετρο, παρά μόνο με την υπομονή της αγάπης. Γιατί, ναι, η φιλία είναι μεγάλη αγάπη και καψούρα, είναι μια σχέση που σε στηρίζει και πρέπει να σε στηρίζει.

Δεν ήταν ποτέ υποχρέωση, ήταν φροντίδα, στοργή και πάνω απ’ όλα ήταν εκείνος ο ώμος που όντως χρειάστηκες για να κλάψεις από χαρά, από έρωτα, από θλίψη, πίσω από κάθε πόρτα, σε κάθε χώρο εργασίας, σε κάθε προαύλιο. Κι ήταν πάντα εκεί, να περιμένει.

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!