Όλοι μας κάποτε κατεβάσαμε μαύρα ρολά χωρισμού σε μια σχέση. Πολλοί μάλιστα αναγκαστήκαμε να δεχθούμε αυτό το φινάλε, ακόμα κι αν δεν το επιλέξαμε οι ίδιοι, καθώς «μαζί» με το ζόρι δε γίνεται. Και σίγουρα, κάποιοι από εμάς δεν ήμασταν έτοιμοι, ούτε θέλαμε αυτό το πέσιμο της αυλαίας.

Πιστεύαμε πως είχαμε να δώσουμε κι αλλά. Πολλά ακόμα. Δυστυχώς, όμως, αντί να γίνουμε δότες, γίναμε λήπτες. Εκτός από μια βαλίτσα γεμάτη συναισθήματα, στιγμές κι εμπειρίες έρωτα, αγάπης και πόθου, πήραμε και το μάθημά μας. Καθώς κάθε σχέση είναι ένα ιδιαίτερο για τρεις∙ εμείς, ο άλλος και τα λάθη μας.

Το τέλος, λοιπόν, μας έκλεισε το μάτι κι άλλη επιλογή απ’ το να το δεχθούμε δεν έχουμε. Πρέπει να κοιτάξουμε εμάς από ‘δω και πέρα. Να συνηθίσουμε απ’ την αρχή σε μια ρουτίνα που μας αφήνει την αίσθηση πως κάτι λείπει. Να προσαρμοστούμε σε μια καθημερινότητα που η χαρά της συντροφικότητας έδωσε τη θέση της στην απογοήτευση του χωρισμού. Λύπη αλλά κι ένας θυμός κολυμπάνε μέσα μας. Ένας μικρός θυμός για το πρώην ταίρι που μας διέψευσε τις προσδοκίες κι ένας μεγαλύτερος για τον εαυτό μας.

Πλάσματα ενοχικά κι αυτοκαταστροφικά, σε μας στρεφόμαστε για να ρίξουμε την ευθύνη. Μέχρι να συνειδητοποιήσουμε πως μόνο με αγάπη από (και για) ‘μέσα μας θα καταφέρουμε να πάμε μπροστά, κι αφού σταματήσουμε το αυτομαστίγωμα κι η απογοήτευση κάνει τον κύκλο της, θα μας φροντίσουμε. Θα περιποιηθούμε την εικόνα μας και τη διάθεσή μας. Θα προσπαθήσουμε να ανεβάσουμε ξανά την αυτοπεποίθησή μας, να νιώσουμε σίγουροι αλλά ταυτόχρονα να γίνουμε και πάλι ποθητοί, καθώς η επιβεβαίωση είναι ανάγκη μας.

Ως ποτέ θα κλειδωνόμαστε στο σπίτι να μας χρεώνουμε λάθη; Που, στην τελική, δεν είναι κι όλα δικά μας. Δεν είμαστε οι πρώτοι ούτε κι ο τελευταίοι που απορρίφθηκαν, δεν είμαστε ούτε καν ούτε στη μέση. Σ’ όλους συμβαίνει. Για κάθε ζευγάρι που χωρίζει, κάποιος λέει πρώτος το «όχι» και κάποιος ήθελε να ακούσει για λίγο ακόμα το «ναι» -ακόμα κι αν ήταν μόνο από εγωισμό.

Δεν είμαστε λάθος, ανεπαρκείς ή ακατάλληλοι γιατί κάποιος σταμάτησε να μας επιλέγει. Όσο, όμως, δε λέμε να το καταλάβουμε θα ξεσπάμε σε αλλαγές, κι επειδή οι εσωτερικές είναι πιο ζόρικες και χρονοβόρες, θα την πληρώνει το έξω μας. Η ανανέωση της εικόνας μας πάει πακέτο με τον χωρισμό. Δες το σαν μια εκτόνωση, μια λύτρωση. Δες το σαν μια καινούρια αρχή, η οποία ξεκινάει απ’ το κεφάλι σου και τελειώνει στο καινούριο σου άρωμα, με την ελπίδα να συμβεί και μέσα σου.

Άσε τις ενοχές στην άκρη, αγάπησε τα ελαττώματά σου, διόρθωσε όσα αντέχεις και κυρίως όσα θες, και πήγαινε μπροστά. Δες ότι η ζωή συνεχίζεται και πως δεν τελειώνουν όλα με έναν χωρισμό. Βασικά δεν τελειώνει τίποτα σπουδαίο. Αντίθετα, όλα τώρα αρχίζουν.

Κέρδισε τον χαμένο χρόνο, βγες ραντεβού με τον εαυτό σου. Κλείσε εισιτήρια για συναυλία και θέατρο και πήγαινε παρέα με το κολλητάρι σου, κάνε εκείνο το τατουάζ που σου αρέσει κι αναβάλλεις καιρό, βγες σε μέρη που δε θα πάταγες ποτέ στο παρελθόν. Σήκωσε όλα τα εμπορικά και τους εμπόρους μαζί και ξέσπασε. Όχι γι’ αυτόν που έφυγε, αλλά για αυτόν που είναι εδώ και περιμένει. Κι αυτός είσαι εσύ.

Άντε, σήκω τώρα να ντυθείς, να βάλεις τα αρώματά σου, να στολιστείς και να βγεις να περάσεις καλά. Κάν’ τα όλα για ‘σένα. Μάθε κάποια ξένη γλώσσα κι εντυπωσίασε πρώτα τον εαυτό σου κι έπειτα τους γύρω σου. Και, πού ξέρεις, μπορεί ο έρωτας να κρύβεται στο εξωτερικό, να ζει και να σε περιμένει σε κάποια πόλη της Ιταλίας. Ταξίδεψε!

Μην ξεχνάς πως ο χωρισμός, αντί να σου παίρνει κάτι, σου δίνει. Και πολλές φορές σου δίνει πολλά περισσότερα από ό,τι η ίδια σχέση. Το σημαντικότερο; Σου δίνει τον εαυτό σου πίσω.

Συντάκτης: Σταματία Μάστορα
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη