Γράφει η Γ. Τ.
Τις πιο ωραίες συζητήσεις μου τις έχω κάνει με τον εαυτό μου. Εγώ και αυτός απέναντι, να φωνάζουμε, να γελάμε, να απολογούμαστε, να κλαίμε και μετά πάλι από την αρχή. Μια εναλλαγή συναισθημάτων, στιγμές γεμάτες ένταση. Εκείνος αυστηρός κριτής μου, να βάζει μπροστά τη λογική για να ισορροπεί τα συναισθήματά μου. Να τα περιορίζει όταν βγαίνουν στην επιφάνεια ελεύθερα χωρίς σκέψη. Γιατί κάπως έτσι είναι και η ψυχή μου. Ελεύθερη να δίνεται χωρίς να θέτει όρια, αποφασισμένη να τολμά και να ρισκάρει. Όλα για όλα.
Γιατί αυτό είναι ο έρωτας. Ένα ξέφρενο κυνηγητό συναισθημάτων. Άλλους τους πιάνουμε και τους αγκαλιάζουμε και άλλους τους κυνηγάμε για να τους πλησιάσουμε. Και αν στους πρώτους κοπιάζουμε λιγότερο, στους δεύτερους δινόμαστε με πάθος. Είναι εκείνοι οι μοναδικά υπέροχοι ανεκπλήρωτοι έρωτες. Είναι ένα ηφαίστειο που έχει μαζέψει λάβα από αγάπη, σκέψη, επιθυμία, ανάγκη και περιμένει να εκραγεί. Και ξέρεις πως όσοι είναι τριγύρω θα καούν. Γι’ αυτό και εκείνο μπορεί να μείνει ανενεργό για πολλά χρόνια. Ίσως και ποτέ να μην εκραγεί. Αυτούς τους ανεκπλήρωτους έρωτες τούς κρατάς σαν ηφαίστειο μέσα σου. Τους θρέφεις και αποφασίζεις εσύ πότε θα τους αφήσεις να βγουν στην επιφάνεια. Λάβα είναι. Τυχεροί οι αποδέκτες τους.
Πιο τυχερός όμως εσύ ο ίδιος. Τους γέννησες, πόνεσες για να τους μεγαλώσεις, τους έθρεψες με υπομονή και αγάπη, τους παρακολούθησες να γιγαντώνονται. Σου έφεραν συναισθήματα που δεν όρισες εσύ αλλά η τύχη. Σήκωσες τα μανίκια και τόλμησες να τους ομολογήσεις μόνο όταν αποφάσισες πως είναι η σωστή στιγμή. Γιατί κι συ κι εγώ ξέραμε πότε ήταν εκείνη η στιγμή. Η μοίρα, το κάρμα, τους φέρνει μπροστά σου, γιατί μην περιμένεις πως θα έρθουν προγραμματισμένοι. Έρχονται πάντα όταν δεν τους περιμένεις κι εσύ είσαι πάντα ανέτοιμος γι’ αυτούς.
Δεν είναι για όλους. Κι εμείς οι δυο όσο φοβόμαστε άλλο τόσο καιγόμαστε. Και πέφτουμε με τα μούτρα. Πόσο υπέροχη είναι η αίσθηση της απόλυτης παράδοσης. Ξέρουμε ήδη το τέλος τους. Άλλωστε δε θέλουμε παραπάνω. Δεν υπάρχει τέλος στον ανεκπλήρωτο έρωτα. Τον ζεις, τον απολαμβάνεις μέχρι εκεί που και οι δυο ξέρετε ότι θα σταματήσει. Μέχρι εκεί που τα όριά σας έφτασαν ένα βήμα πριν την υπέρβαση. Εκεί που σε βάζει απέναντι ο εαυτός σου και σου λέει τέλος. Και αυτό το τέλος δε μοιάζει με κανένα άλλο. Δεν το θρηνείς. Δε χρειάζεσαι να το κάνεις. Είστε τόσο γεμάτοι ο ένας από τον άλλον. Κλείνετε τα μάτια σας και ξέρετε πως στο πέρασμά σας από αυτή τη ζωή, ζήσατε το απόλυτο μεγαλείο του έρωτα μέσα από την μη εκπλήρωσή του. Γι’ αυτό και στον δικό μου ανεκπλήρωτο έρωτα, το τέλος θα μπει όταν το αποφασίσω εγώ!
Και πάντα να θυμάστε πως όσο θα υπάρχετε δε θα τελειώσει ποτέ. Δε θα έχει ημερομηνίες και περιορισμούς. Όσο θα αναπνέετε θα το ζείτε, θα βρίσκεστε και θα χάνεστε. Θα το αποζητάτε και θα το διώχνετε. Θα παθιάζεστε και θα ξενερώνετε. Θα αθωώνετε και θα καταδικάζετε τους εαυτούς σας πάντα με κείνη την πληρότητα και εκείνη τη λάβα έτοιμη να εκραγεί. Τελικά πόση ευτυχία μπορεί να κρύβει ένας ανεκπλήρωτος έρωτας.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
