Ένας καθρέφτης ο θυμός που μας αφήνει να κοιτάζουμε μέσα μας

Πότε ήταν η τελευταία φορά που έπιασες τον εαυτό σου θυμωμένο; Μήπως καθημερινά; Το συναίσθημα αυτό εμφανίζεται είτε με μικρές δόσεις ξεσπάσματος, είτε με εκρήξεις θεαματικές που γεννούν έντονο ενδιαφέρον τόσο σε εσένα, για να δεις πώς θα το διαχειριστείς, όσο και για τους γύρω σου, που ίσως να σε έχουν κοιτάξει με τρόπο που σε έκανε να αναρωτηθείς αν είσαι άνθρωπος ή εξωγήινος, από άλλον πλανήτη.

Ο θυμός για κάποιους ίσως είναι εμπόδιο, κακός συνοδοιπόρος και ο χειρότερος φίλος της λογικής. Σε άλλους πάλι ενδεχομένως και ο μόνος τρόπος να δουν καθαρά τα πράγματα. Δε μιλάμε για στιγμές που αρχίζεις να τα σπας όλα γύρω σου, αλλά για τις στιγμές που αρχίζεις να κοκκινίζεις και ανεβάζεις τον τόνο της φωνής σου ή δίνεις ύψος περισσότερο στην κορμοστασιά σου. Για να φτάσει κάποιος σε αυτό το σημείο, θα έχει προηγηθεί σύγκρουση με τον ίδιο του τον εαυτό. Δε γίνεται άλλωστε να θυμώνεις χωρίς να νιώσεις μπερδεμένος. Ο θυμός είναι σαν ένα πέπλο που μας σκεπάζει και μας κάνει να μη βρίσκουμε τον δρόμο μας. Όλα γύρω μας θολώνουν, γίνονται σκιές και η μόνη αναπαράσταση που μπορεί να παιχτεί στο νου μας, είναι ένας δρομέας να τρέχει λαχανιασμένος να βρει και πάλι τη σωστή διαδρομή.

Μπορούμε να αναφερθούμε σε πολλά παραδείγματα διαχείρισης του θυμού, τρόπους έκφρασης ή ακόμα και τρόπους πρόκλησης. Ποιο θα είναι το νόημα όμως εφόσον όλα αρχίζουν και τελειώνουν από εμάς; Ας τονίσουμε το αίσθημα την ώρα που εμφανίζεται ο θυμός. Η εικόνα που σχηματίζεται στα δικά μας μάτια και πώς τον υποδεχόμαστε και τον κάνουμε κτήμα μας. Διαθέτουμε την ικανότητα να αποδεχόμαστε εν μέρει τα λάθη μας. Γιατί όχι και τον θυμό μας; Δεν έρχεται απρόσκλητος! Εμείς του ανοίγουμε την πόρτα για να μπει. Θα μπορούσε να είναι κι ένα σημάδι για να μας τονίσει πόσο χαμένοι μπορεί να αισθανόμαστε και πόσο επιρρεπείς μπορούμε να γίνουμε όταν δεν ξέρουμε ποιοι είμαστε και τι μπορούμε να καταφέρουμε.

Θυμός λοιπόν. Ετυμολογικά κληρονομεί στοιχεία από τις λέξεις «ψυχή» και «πνοή». Και μετά δίνει την πάσα στο αποτέλεσμα που προκαλείται, την ηρεμία και την ψυχραιμία που εμφανίζεται στο τέλος ενός ξεσπάσματος. Σαν μια αλυσίδα που ακολουθεί μια συνοχή, μια πορεία, που αν διακοπεί ίσως και να μην έχει καλά αποτελέσματα. Ο θυμός, για παράδειγμα, προς τους άλλους ίσως είναι καθαρή σύγκρουση με τον ίδιο μας τον εαυτό, καθώς έτσι φανερώνουμε τις αδυναμίες μας. Αυτές μπορεί να είναι από απλές αδυναμίες και δυσκολία στο να καθαρίσεις τις σκέψεις σου, μέχρι και να μην μπορείς να κρατηθείς όρθιος και να μιλήσεις με επιχειρήματα στον συνομιλητή σου. Κανένα από αυτά τα συμπτώματα δεν είναι ντροπή ή στιγμές που θα έπρεπε να μας κάνουν να αμφισβητούμε τον εαυτό μας. Όλα είναι αποδεκτά και υγιή να συμβαίνουν. Χωρίς τον πόλεμο με τον ίδιο μας τον εαυτό, δε θα μπορούσαμε ποτέ να βρούμε το σθένος να καταλάβουμε τους γύρω μας. Το να έρθεις σε ρήξη με τα «θέλω» σου και τις πράξεις σου είναι προτιμότερο από το να μην μπορείς να διακρίνεις μια εξωτερική απειλή.

Ξεκινάς να φωνάζεις στους άλλους, να τους θέτεις ως υπεύθυνους, ενώ ουσιαστικά αυτό που κάνεις είναι να μιλάς φωναχτά σε εσένα τον ίδιο. Αν έκανες λάθος επιλογή ή είπες κάτι που δεν έπρεπε, είναι γιατί δεν πρόλαβες εσύ να δεις καθαρά μέσα σου, να προγραμματίσεις σωστά τα πράγματα. Σίγουρα δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα στην εντέλεια ούτε να τα έχουμε όλα υπό έλεγχο. Θα κάνουμε λάθη, θα πέσουμε και θα σηκωθούμε ξανά, δίχως να ξέρουμε και πάλι, τι είναι αρεστό να γίνει ώστε να δημιουργηθεί το τέλειο αποτέλεσμα.

Αυτό που έχουμε να κάνουμε είναι να νιώθουμε και να εκδηλωνόμαστε όχι μόνο μπροστά στους άλλους αλλά και στους ίδιους μας τους εαυτούς. Είναι άδικο να μη γνωρίζουμε ποιοι είμαστε, τι ζητάμε και αν μπορούμε να τα καταφέρουμε! Να σταθούμε ένα λεπτό, να αντικρίσουμε τα συναισθήματά μας και τις αντοχές μας πριν αποφασίσουμε να εμπλακούμε σε ένα ζήτημα. Το νέο και το ωραίο θα συμβεί μόνο αν νιώθεις το ίδιο και μέσα σου. Μια όμορφη εικόνα εξωτερική θα αποτυπωθεί μέσω της ψυχής που διαθέτεις. Αν την επόμενη φορά νιώσεις θυμό για κάτι που δεν πρόλαβες να διαχειριστείς ή για κάτι που δεν μπόρεσες να ανταποκριθείς, μην απογοητευτείς. Πάρε βαθιά ανάσα και ψάξε μέσα σου τι είναι αυτό που δεν μπορείς να αποκαλύψεις σ’ εσένα. Είναι ένα συναίσθημα που αποβάλλεις συνειδητά για να μη σε τρώει; Ή απλώς φόβος για το μετά; Και αν βρεις την απάντηση, γιατί να μην την κάνεις κτήμα σου; Να μην ντραπείς για αυτό που έπραξες αλλά ούτε για αυτό που συνέβη. Φρόντισε να είσαι εσύ πρώτα καλά μέσω των όσων ένιωσες για να μπορέσεις μετά να φτιάξεις και τις ανθρώπινες σχέσεις σου.

Βιαζόμαστε να κρίνουμε και να πράξουμε όταν θυμώνουμε. Ίσως να είναι εσφαλμένη πράξη αλλά σίγουρα είναι μια φυσιολογική αντίδραση. Αν τη γαληνεύσεις και την αποδεχτείς, ή με τον καιρό τη δαμάσεις, ίσως ο θυμός που φουσκώνει το κεφάλι σου μπορέσει να μπει στον ασκό της λογικής και καταφέρει να ξεφουσκώσει με ρυθμό τέτοιο, ώστε να μην προσβάλει πάνω απ’ όλα εσένα και μετά όσους αγαπάς.