Όλα πάνε κι όλα έρχονται. Χωρισμοί εδώ, ενώσεις λίγο πιο πέρα και ξανά χωρισμοί πιο ‘κει. Και κάπου ενδιάμεσα βρίσκεσαι κι εσύ, στην κατηγορία των χωρισμένων, έξω από ένα μπαρ στις 5 το ξημέρωμα να κλαις για τον έρωτα που έχασες. Εκείνον τον έρωτα που σε έκανε να πετάς στα ουράνια και σε προσγείωσε σε μια νέα πραγματικότητα απότομα, στην οποία δεν αντέχεις να βρίσκεσαι και παλεύεις να βγάλεις τα σπασμένα με κάποιον τρόπο.

Αυτό όμως δεν είναι εύκολο να γίνει γιατί στη φάση σου πονάς διπλά. Γιατί αναλογίζεσαι πόσα έδωσες και τελικά δεν κατάφερες να κρατήσεις κοντά σου αυτό το άτομο. Σ’ ενοχλεί που η αγάπη που έδωσες δεν ήταν αρκετή για να τον κρατήσει στο πλάι σου. Τα βάζεις με τον εαυτό σου και τότε είναι που προσπαθείς να καταλάβεις τι έφταιξε πραγματικά. Τι έκανες λάθος και τι θα μπορούσες να κάνεις καλύτερα προκειμένου να σώσεις αυτήν τη σχέση. Όμως όλες οι εργατοώρες πολύπλοκης σκέψης πάνε στο καλάθι των αχρήστων, όταν μάθεις πως επέστρεψε στην πρώην σχέση του. Για κάποιον λόγο τότε, οι δικαιολογίες αλλάζουν. Η βαρύτητα πέφτει άλλου, ενώ το μυαλό σου, δουλεύοντας σε δυο ταχύτητες, σκέφτεται αλλά 300 σενάρια που ευθύνονται για την κατάληξή σας.

Ξαφνικά όλα σου φαίνονται φθηνές δικαιολογίες. Δε χρειαζόταν χρόνο. Δεν έφταιγε ότι δεν τα είχε καλά με τον εαυτό τ@ και δεν ήξερε τι χρειάζεται και τι ψάχνει από τούτη τη μάταιη ζωή. Όλα ήταν ένα τέχνασμα, μια εύκολη δικαιολογία για να μην ξεστομίσει ότι θέλει να γυρίσει στο πρώην ταίρι. Γιατί όσο να ναι, το να πει κανείς «Σε χωρίζω γιατί επιστρέφω αλλού» είναι βαρύ. Και σαν ανθρωπότητα έχουμε αποφασίσει με κάποιον άγραφο νόμο που ενώνει όλους τους ευθυνόφοβους του κόσμου, ότι δε χρειάζεται να τα λες όλα και να πληγώνεις τον άλλον. Όσο λιγότερα ξέρει, τόσο πιο εύκολα θα το διαχειριστεί. Εξάλλου, δε θα αλλάξει κάτι, η ουσία μένει ίδια, ανεξάρτητα από την αιτία. Γιατί να πληγώνεις τον άλλο άνθρωπο παραπάνω;

Και έτσι εσύ μένεις, πέρα από τη μοναξιά σου, μ’ ένα τσουβάλι ανασφάλειες δώρο. Γιατί μέσα σου ξέρεις πως δε γίνεται έτσι απλά να επέστρεψε στην πρώην σχέση. Πρέπει να υπήρχε μια επικοινωνία. Πρέπει να υπήρχε κάποιο συναίσθημα που τους ένωσε ξανά, ένα υπόβαθρο, ή κάτι που δεν έσβησε ποτέ και εσύ ήσουν απλώς το αποκούμπι, η πατερίτσα για να ισορροπήσει, αφού δεν μπορούσε να έχει το υποκείμενο του πόθου του. Έτσι σου βγάζει νόημα και καταλήγεις στο γεγονός ότι μόνο εσύ νοιάστηκες πραγματικά για τη σχέση που είχατε. Εσύ επένδυσες ψυχή και ένιωσες, ενώ το άλλο άτομο απλώς σε χρησιμοποίησε.

Όσο βρίσκεσαι υπό την επήρεια του θυμού και της θλίψης όμως, δεν μπορείς να δεις καθαρά. Οι παραπάνω λόγοι μπορεί να είναι μια πιθανότητα, αλλά δεν είναι ο κανόνας ή οι μόνοι λόγοι που μπορούν να παίξουν στο τραπέζι των πιθανοτήτων. Η επιστροφή σε πρώην δε σημαίνει πάντα αστείρευτο έρωτα με σένα στον ρόλο του προσωρινού υποκατάστατου. Κάποιες φορές μεταφράζεται και ως βόλεψη, ως συνήθεια. Άλλοτε και ας ασφαλή επιλογή σε έναν κόσμο που ο άλλος φοβάται να ζήσει το ρίσκο, το οποίο μπορεί να ήσουν εσύ. Μπορεί επίσης να σημαίνει αδυναμία να υποστηρίξει τη θέση του και τις νέες του επιλογές κι έτσι να γίνεται εύκολα έρμαιο συναισθηματικής χειραγώγησης από το πρώην ταίρι του.

Όλα αυτά ίσως και να είναι αδύνατο να μάθεις ότι συμβαίνουν -αν συμβαίνουν. Δε λένε τόσα χρόνια «άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου» τσάμπα. Πολλές φορές πραγματικά δεν μπορούμε να κατανοήσουμε και να ερμηνεύσουμε κάποιες συμπεριφορές. Κι αυτό γιατί δε γίνεται να γνωρίζουμε εκ των έσω όλες τις καταστάσεις. Αλλά είναι στη φύση μας, όταν συμβαίνει κάτι ακατανόητο, να το ερμηνεύουμε με το χειρότερο προς εμάς τρόπο. Λες και τη βρίσκουμε με το ν’ επινοούμε λόγους να γινόμαστε χάλια και να χαλάμε στιγμές, είτε του παρόντος είτε του παρελθόντος.

Υπάρχουν όμως και οι φορές που οι άνθρωποι θα εκμεταλλευτούν προς όφελος τους όσα τους δώσεις και δε θα νιώθουν το ίδιο, αλλά αυτός δεν είναι απαραίτητα κι ο κανόνας. Επειδή μια σχέση που είχες, έληξε, όπου και να πήγε μετά, αυτό δεν αναιρεί ότι όσα ζήσατε δεν ήταν αληθινά. Ό,τι είναι αληθινό δεν κρατάει και για πάντα. Και μια κολόνια να πάρεις, αληθινή είναι, την κρατάς, σ’ αρέσει πολύ, αλλά βάζε-βάζε-βάζε, κάποια στιγμή τελειώνει. Δε σημαίνει ότι δεν την έβαλες ποτέ. Έτσι και ο έρωτας σας. Τι στιγμή που συνέβη, για όσο κράτησε ήταν εκεί και ήταν αληθινός. Για όσο.

Όσο κι αν οι πράξεις των ανθρώπων φαίνεται να βγάζουν νόημα από μόνες τους, δεν μπορείς να είσαι σίγουρος ότι ανταποκρίνονται και στους πραγματικούς λόγους για τους οποίους παρθήκαν. Τις ενδόμυχες σκέψεις και τις κινητήριες δυνάμεις που οδήγησαν το πρώην ταίρι σου να πράξει όπως έπραξε, δε θα τις μάθεις. Γι’ αυτό και δεν οφελεί να αναλώνεσαι να τις μαντέψεις. Έχεις ήδη ένα σημαντικό βάρος να διαχειριστείς, αυτό του χωρισμού. Βίωσε την απώλεια -γιατί αλλιώς δε θα φύγει από πάνω σου- και η ζωή θα κυλήσει ξανά. Το ξέρεις ότι κυλάει κι ας δυσκολεύεσαι να το δεις τώρα στα ζόρικα. Πάρε αγκαλιά ένα μπουκάλι κρασί, λίγη καλή μουσική και το κολλητάρι και όλα θα γιάνουν με τον καιρό τους.

Συντάκτης: Νίκη Χατζηευστρατίου
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου