Συνήθως η φορά των καταστάσεων είναι αντίστροφη: φίλοι που στην πορεία γίνονται εραστές και τελικά ίσως χάνεται και η φιλία εντελώς, ειδικά αν ο έρωτας δεν έχει αίσιο τέλος. Ολόκληρα βιβλία έχουν γραφτεί και άπειρες ταινίες έχουν γυριστεί για φιλίες πίσω από τις οποίες κρύβονταν μεγάλοι έρωτες ή φιλίες όπου ο ένας από τους δύο είχε αισθήματα και ο άλλος όχι – κλπ, κλπ.
Τι γίνεται όμως στην άλλη περίπτωση;
Έστω ότι η Α γνώρισε τον Χ και ξεκίνησε μια ελαφρά ιστορία, χωρίς πολλά λόγια, με κύριο σημείο έναρξης την καλή παρέα. Πέρασαν ένα καλοκαίρι αξέχαστο και συμπαραστάθηκαν ο ένας στον άλλον, ακόμη και σε δύσκολες στιγμές. Η ποιότητα τής Α ήταν τέτοια που εκτιμούσε την καλή συμπεριφορά, χωρίς πολλές ερωτήσεις για τα επόμενα επεισόδια, καθότι συλλέκτης στιγμών. Ο Χ ήταν σε μια δύσκολη στιγμή της ζωής του και ο ήρεμος χαρακτήρας της Α του έδινε την ηρεμία που είχε ανάγκη. Δεν τον καταπίεζε και του έδινε μόνο χαρά.
Ούτε ο ένας, ούτε ο άλλος ήταν ερωτευμένοι. Όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, η ιστορία έληξε αναίμακτα και χωρίς λόγια. Έμεινε μια τρυφερή φιλία κι ένα νοιάξιμο που συνεχίζεται δύο χρόνια μετά. Μπούρδες; Κι όμως, συνέβη κι ήταν εφικτό για δύο λόγους.
Ο πρώτος, ήταν ότι κανένα από τα δύο εμπλεκόμενα μέλη δεν ήταν ερωτευμένο. Αν έστω ο ένας από τους δύο είχε πιο βαθιά συναισθήματα για τον άλλον, τα πράγματα δε θα μπορούσαν να εξελιχθούν ομαλά στο τέλος της όμορφης ιστορίας. Γιατί ο έρωτας είναι κτητικός. Με έναν τρόπο, τρέφει το μεγαλειώδες, τρέφεται από την εξέλιξη της σχέσης, από το “μαζί” που πρέπει να φαίνεται και να δηλώνεται– όπως σε όλες τις αμερικανικές κομεντί. Επίσης, στον έρωτα, η λήξη φαντάζει τρομακτική και δεν υπάρχει η δυνατότητα να δεις τον άλλον φιλικά. Δε θα πάτε για μπίρες να πείτε τα ερωτικά σας. Αυτό πονάει και δεν αντέχεται. Δεν αντέχει ένα δήθεν φιλικό κλίμα– παρά μόνο σαν ελπίδα επανασύνδεσης. Άρα, μια φιλία μετά από μια ερωτική ιστορία είναι εφικτή μόνο όταν δεν υπάρχει έρωτας.
Ο δεύτερος τρόπος να συμβεί αυτό, είναι να ξεκινήσει η σχέση χωρίς απωθημένα ή κόμπλεξ. Να μην καθρεφτίζει παλαιότερες ιστορίες, να μην αναζωπυρώνει βαθιά τραύματα. Να είναι απλά δύο άνθρωποι που βρέθηκαν μαζί χωρίς προσδοκίες και απαιτήσεις, και χωρίς να κολλάνε σε λεπτομέρειες.
Έτσι και στην περίπτωση των δύο, δεν προσπάθησαν ποτέ να αποδείξουν κάτι, ούτε να καπελώσουν ο ένας τον άλλον. Υπήρξε μεταξύ τους πλήρης αποδοχή. Γνώριζαν πολύ καλά ότι ο απέναντί τους ήταν αξιαγάπητος και, με σεβασμό και θαυμασμό, πορεύτηκαν εξαρχής– και μετά το τέλος της ερωτικής σχέσης.
Ασφαλώς αυτές οι συνιστώσες μπορούν να φτιάχνουν έναν κανόνα, όμως κάθε σχέση δημιουργείται και πορεύεται ανάλογα με τα πρόσωπα που την απαρτίζουν και πρόκειται για μια δυναμική διαδικασία. Έτσι, κάτι που για κάποιον είναι ο κανόνας, για κάποιον άλλον μπορεί να είναι μια εξαιρετική εξαίρεση, που ίσως να είναι όμορφη γιατί δυο άνθρωποι που μοιράστηκαν στιγμές.
Και για να καταλήξω κάπου: Όταν αγαπάς τον άλλον, τον αγαπάς πάντα και όχι μόνο όταν εξυπηρετεί τον εγωισμό σου. Ίσως αυτό να είναι το μυστικό για να νιώθουμε ήρεμοι και γεμάτοι και να μπορούμε να είμαστε φίλοι με όσους συνευρεθήκαμε ερωτικά.
Συντάκτης: Χριστίνα Ευτυχίδου
