Είναι γεγονός πως εμπεδώσαμε για τα καλά πια ότι τα δεδομένα κι όλη μας η ζωή μπορούν να αλλάξουν σε λεπτά ή ακόμη και σε δευτερόλεπτα. Αυτές οι αλλαγές μπορεί να έχουν άλλοτε θετικό κι άλλοτε αρνητικό πρόσημο, αλλά όταν χαρακτηρίζονται ως αιφνίδιες, στην πλειονότητά τους δεν αφορούν σε κάτι καλό. Θέλοντας να αλλάξουμε κάτι προς το καλύτερο, χρειαζόμαστε αρκετό χρόνο και μεθοδικότητα, ενώ το κακό θα μας βρει στις πιο ανυποψίαστες στιγμές ή όταν πιστεύουμε ότι τα πράγματα δε θα μπορούσαν να γίνουν χειρότερα. Κοίτα, όμως, που τελικά γίνονται!
Σε τέτοιου είδους φάσεις, μέσα στη στενοχώρια ή την απογοήτευσή μας, ψάχνουμε την παρηγοριά στα λόγια των κοντινών μας προσώπων, πάνω στους οποίους ακουμπάμε ευλαβικά το πρόβλημα ή την απώλειά μας. Αφού τα λόγια πια έχουν στερέψει, αρχίζουν τα γνωστά κλισέ∙ «όλα για κάποιον λόγο γίνονται» κι «όταν μια πόρτα κλείνει, μια άλλη πάντα ανοίγει». Την προκειμένη στιγμή, δε μάς απασχολούν ιδιαίτερα οι νέες πόρτες κι οι μελλοντικές εξελίξεις γενικότερα, καθώς με τον οποιονδήποτε τρόπο και για τον οποιονδήποτε λόγο χάσαμε την πρόσβαση στην «πόρτα» που θα θέλαμε να συνεχίσουμε να ανοίγουμε και να βρισκόμαστε στη θέρμη που αυτή περικλείει.
Αργότερα, έρχεται να μας βρει κι η απόγνωση και το αίσθημα ότι κανείς δε μας καταλαβαίνει, οπότε συνεχίζουμε να θρηνούμε μόνοι μας. Εν ολίγοις, πάλι οι άλλοι φταίνε, που δεν έχουν άλλες αντοχές μαζί μας, όχι εμείς που το έχουμε παρατραβήξει. Είναι φυσιολογικό να χρειάζεται διαφορετικό ποσοστό χρόνου ο καθένας για να ξεπεράσει ή έστω να απαλύνει τον πόνο του∙ από κάποιο σημείο κι έπειτα όμως δεν ξεθυμαίνουμε, αλλά μόνο αναπαράγουμε μέσα μας το κακό συμβάν. Η στιγμή που βλάπτουμε έτσι τον εαυτό μας γίνεται αντιληπτή πρώτα απ’ τους δικούς μας ανθρώπους κι ύστερα από εμάς. Είναι σαν να έχουμε κάποιου είδους εθισμό στον πόνο, σαν αυτός να έχει γίνει αναπόσπαστο κομμάτι μας. Κατά βάθος το ξέρουμε ότι προξενούμε περισσότερο κακό σ’ εμάς αλλά έχουμε μπερδευτεί τελείως με τις σκέψεις μας.
Το άσχημο δεν είναι μόνο στο ότι ταλαιπωρούμαστε ψυχικά, αλλά κι ότι αυτό το γεγονός μας κάνει να ταλαιπωρούμαστε και σε όλα σχεδόν τα επίπεδα. Παραμελούμε τον εαυτό μας, τις σχέσεις μας, το σπίτι μας, την εργασία μας και τις δραστηριότητές μας. Όσο δεν είμαστε καλά, τίποτα δεν μπορούμε να κάνουμε καλά κι έτσι, καταλήγουμε να βλέπουμε και το πιο απλό πράγμα σαν βουνό. Το να συνειδητοποιήσει κάποιος ότι δεν μπορεί να αντεπεξέλθει σ’ αυτά που πρέπει ή θέλει τον βυθίζει σε ακόμη χειρότερη ψυχολογία. Οπότε στο τέλος, το ένα πρόβλημα που υπήρξε για μεγάλο χρονικό διάστημα πρώτη ή και μοναδική μας έγνοια, το αφήσαμε να κάνει όλη τη ζωή μας ένα μπάχαλο.
Η κατανόηση του περιβάλλοντός μας μπορεί να καλύψει σε κάποιες περιπτώσεις όλο το διάστημα που είμαστε πεσμένοι, ενώ σε άλλες περιπτώσεις μπορεί να διαρκέσει λίγο ή και καθόλου. Όταν πρόκειται για υποχρεώσεις μας, στις οποίες δεν αποδίδουμε όπως χρειάζεται, είτε από άποψη συνέπειας είτε από άποψη ποιότητας, φαίνεται πως οι επιπτώσεις κατευθύνονται κατά πάνω μας. Ενώ στις πιο φιλικές μας σχέσεις, θα δεχτούμε ευκολότερα την αντιμετώπιση που επιθυμούμε μεν, δε θα πρέπει να πάψουμε να είμαστε κι οι ίδιοι καλοί φίλοι δε.
Στη ζάλη της συνειδητοποίησης της κατρακύλας μας, δε χρειάζεται να αγχωθούμε ή να πανικοβληθούμε∙ αυτά κι αν δε θα μας κάνουν καλό! Αυτό που ενδεχομένως χρειαζόμαστε είναι να αλλάξουμε λίγο τον τρόπο σκέψης μας. Δηλαδή η δουλεία μας, τα νέα των φίλων μας κι οι προσωπικές δραστηριότητες να λειτουργήσουν ως ένας περισπασμός του νου μας απ’ τα δεινά που τον απασχολούν καιρό τώρα. Ασχολούμενοι σταδιακά με όσα μάς απασχολούσαν προηγουμένως, θα συνέλθουμε και σίγουρα κάπου στο δρόμο θα βρούμε και πάλι τον εαυτό μας.
Το θέμα δεν είναι να ειπωθεί για πολλοστή φορά ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο, αλλά να εκτιμάμε και να απολαμβάνουμε όσα έχουμε, επειδή τελικά δε βρίσκεται σχεδόν τίποτα σε σταθερό έδαφος. Όταν χάνουμε το ένα, να μη θέτουμε σε κίνδυνο τα εναπομείναντα, καθώς αν χαθεί και κάτι απ’ αυτά, δε θα πάρουμε κάποια ανακούφιση. Κάποιες φορές το μυαλό μας μάς αποπροσανατολίζει απ’ την ουσιαστική λύση του εκάστοτε προβλήματος. Έχασες κάποιον ή κάτι που δεν ήθελες και συνάμα έχασες κι εσένα∙ πόσο ακόμη θα αντέχεις να χάνεις;
Οπότε, έως ότου έρθει η ώρα που θα ανοίξει η νέα πόρτα, ας μην ανοίγουμε τα παράθυρα για να πηδήξουμε. Η αυτογνωσία κι η αυτεπιβουλία είναι δύο λέξεις που πρέπει να κατανοήσουμε σε βάθος και να τις ενστερνιστούμε. Πολλές φορές, η λύση των ζητημάτων που μάς ταλανίζουν δε βρίσκεται ούτε στην πάροδο του χρόνου ούτε στα χέρια των οικείων μας. Εμείς είμαστε οι πρωταγωνιστές και το σόου πρέπει να συνεχιστεί. Άλλωστε, ποιος αντέχει να παίζει συνέχεια δράμα;
Συντάκτης: Ελένη Βαλαβάνη
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
