Δεν ξεκινούν όλες οι σχέσεις σαν σόου πυροτεχνημάτων. Τουλάχιστον όχι πάντα κι απ’ τις δύο πλευρές. Είναι φορές που μπορεί να μπεις σε μια κατάσταση χαλαρά ή ίσως και χλιαρά. Γιατί; Για χίλιους λόγους: μεγάλο διάστημα μοναξιάς ή η καλή αύρα που εισέπραξες από κάποιο πρόσωπο μπορεί να σε οδήγησαν στην εκκίνηση μιας ιστορίας, χωρίς όμως όλα τα υπόλοιπα φαντασμαγορικά που έχουν κάτι από ένταση κι ηλεκτρισμό.
Κι ενώ το πράγμα ξεκινά κάπως έτσι από εδώ, από την άλλη μεριά το συναίσθημα κι ο ενθουσιασμός χτυπάει κόκκινο. Το ταίρι τρέχει με τα χίλια και το δείχνει με κάθε τρόπο, διότι ο έρωτας κι ο βήχας δεν κρύβονται. Κι ενώ καταρχάς η αντίθεση τόσο στην ταχύτητα, όσο και στην ένταση, μπορεί να σου προκάλεσαν μια αμηχανία κι ενώ προσπάθησες ακόμη και να επαναπροσδιορίσεις τη δική σου θέση, δηλώνοντας ότι δεν είσαι σε παρόμοια φάση, το ταίρι παρέμεινε απτόητο. Κι αυτό εντέλει ήταν άκρως γοητευτικό.
Όπως και να το κάνουμε, δύσκολο να μην κολακευτείς απ’ τη συναισθηματική γενναιοδωρία ενός ανθρώπου κι απ’ το ειλικρινές και αμείωτο ενδιαφέρον του. Σταδιακά, παράλληλα με τη διεκδίκηση, υπάρχει πιθανότητα να νιώσεις όπως το στρείδι στον ατμό: να ανοιχθείς αβίαστα στο συναίσθημα που εισπράττεις κι αυτό να σε πάρει μαζί του σχεδόν χωρίς να το αντιληφθείς. Κι όταν αυτό αρχίσει να συμβαίνει, αλλάζει και η ματιά σου. Αρχίζεις να εντοπίζεις χάρες που δεν είχες μπει στον κόπο να προσέξεις από βιασύνη ή απ’ τη βεβαιότητα ότι ούτε είναι ούτε πρόκειται να εξελιχθεί σε καψούρα.
Κι οι χάρες, συνήθως συνοδεύονται από στιγμές. Καθημερινές τις περισσότερες φορές, αλλά μοναδικές στην απλότητά τους. Που όταν περνούν, σε αφήνουν με ένα αίσθημα πληρότητας, ηρεμίας και επίγνωσης ότι μέσα στα απλά κρύβονται και τα ωραία. Κι ας μην τους φαίνεται καμιά φορά! Κοίτα να δεις, όμως, πόσο σε κάνει να γελάς ή πόσο γρήγορα περνά η ώρα όταν είστε μαζί. Κοίτα να δεις πόσο όμορφο είναι να κοιμάστε αγκαλιά ή να χαζεύετε μια ταινία. Για δες που ανυπομονείς για την επόμενη συνάντηση, το επόμενο τηλεφώνημα, μήνυμα, φιλί. Κοίτα να δεις που στα καλά καθούμενα νιώθεις ότι ερωτεύεσαι.
Γιατί υπάρχει κι αυτή η εκδοχή του έρωτα. Η ήσυχη. Η αθόρυβη. Χωρίς φαμφάρες, θόρυβο και δράματα. Που καταφθάνει χωρίς να ειδοποιεί, σχεδόν ύπουλα, αλλά εγκαθίσταται σταδιακά, ώρα την ώρα και μέρα τη μέρα. Μπορεί να ξεκινά σαν ένας νωχελικός περίπατος σε ένα συνηθισμένο τοπίο, όμως όσο βαδίζεις οι εικόνες αλλάζουν με τρόπο αναπάντεχο και όσα συναντάς είναι ένα ευχάριστο ξάφνιασμα.
Κάπως έτσι, με τούτα και μ’ εκείνα, ενώ ήσουν ο συγκρατημένος της υπόθεσης, ίσως κι ο αποστασιοποιημένος, παρασύρεσαι στον ρυθμό του άλλου και μπορεί και να το απολαμβάνεις, ακολουθώντας μια πορεία που δεν είχες καθόλου κατά νου. Κι όλο αυτό συνέβη γιατί κάποιος επέμεινε αρκετά, ώστε να σε κάνει να δεις με τα δικά του μάτια και τελικά να εκτιμήσεις τη θέα. Γιατί συμβαίνει να ερωτευτούμε όσα βλέπουμε με τα μάτια του άλλου.
Συντάκτης: Μαριάννα Πολένα
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
