Συνήθως μέσα στο μυαλό μας κατηγοριοποιούμε κάποιους ανθρώπους, δίκαια ή άδικα. Συμβαίνει όμως, για να μπορούμε να επικοινωνούμε μεταξύ μας.
Υπάρχουν λοιπόν, άνθρωποι που συνέχεια κάτι θέλουν.
Είναι αρκετά ενθουσιώδεις, ευχάριστοι, σε παρασύρουν εύκολα, βρίσκονται σε μια διαρκή αναζήτηση. Θα μπορούσε να τους χαρακτηρίσει κανείς ανικανοποίητους. Δεν ησυχάζουν ποτέ, μόλις αποκτήσουν αυτό που θέλουν, αμέσως και πριν προλάβουν να το απολαύσουν, να το χαρούν, πάντα βρίσκεται μπροστά τους το επόμενο που επιθυμούν.
Είναι εκείνοι που το σημαντικό στη ζωή τους είναι το «πολύ». Δεν έχει σημασία αν αυτά που θέλουν είναι αντικείμενα ή πολλές κατακτήσεις, αρκεί να είναι μεγάλος ο αριθμός.
Ποτέ δε βλέπουν πραγματικά αυτό που θέλουν, ποτέ δεν το αναζητούν για κάποιον άλλον παρά μόνο για τον εαυτό τους.
Είναι εγωιστές και ανίκανοι να μοιραστούν οτιδήποτε, επικριτικοί και είρωνες σε όσους αρκούνται στα λίγα ή σε αυτά που πραγματικά τους χρειάζονται.
Τις περισσότερες φορές απαιτούν αυτά που θέλουν, θεωρώντας δεδομένο πως τα δικαιούνται. Δεν έχουν σχεδόν κανένα όριο όταν πρόκειται ν’ αποκτήσουν κάτι.
Μοιάζει παιδική η συμπεριφορά τους και γι’ αυτό πολλές φορές είναι συμπαθείς, αλλά αν αυτό συνεχίζεται και όταν μεγαλώσουν, τότε μιλάμε για ένα ψυχικό κενό που πρέπει πάντα με κάτι να γεμίζουν.
Το μεγάλο τους πρόβλημα είναι πως στην πραγματικότητα δεν μπορούν να παρατηρήσουν λίγο πιο προσεκτικά αυτά που θέλουν και σίγουρα δεν μπορούν ποτέ να ερωτευτούν παρά μόνο τον εαυτό τους.
Εύκολα απαλλάσσεται κανείς από δαύτους, μ’ ένα παιχνιδάκι ή ένα γλειφιτζούρι τους κάνεις να ησυχάσουν.
Μια δεύτερη κατηγορία είναι εκείνοι που κάνουν πάντα αυτό που «πρέπει». Αυτοί δε ζουν, απλά υπάρχουν. Είναι το αντίθετο άκρο από την προηγούμενη. Φοβισμένοι και άτολμοι χωρίς κανένα όραμα.
Η ψυχή τους λειτουργεί με στρατιωτικά παραγγέλματα, οι πραγματικές τους επιθυμίες είναι θαμμένες, σχεδόν απαγορευμένες. Είναι αυτοί που πάντα κάτι οφείλουν, για κάποιο λόγο έχουν πάντα μια υποχρέωση. Δέσμιοι κάποιας άγνωστης πολλές φορές μορφής χρέους.
Ούτε αυτοί μπορούν ν’ απολαύσουν τη ζωή τους. Είναι κουραστική η συμπεριφορά τους και γίνονται επικριτικοί προς όλους εκείνους που δεν κάνουν το καθήκον τους.
Είναι πάντα από διστακτικοί μην τυχόν και παρεκκλίνουν, εφαρμόζουν πιστά έναν εσωτερικό κανόνα πειθαρχίας, έναν κανονισμό απαγορεύσεων. Σαν κάποιος να τους όρισε ακριβώς και με κάθε λεπτομέρεια το πώς θα συμπεριφέρονται κάθε στιγμή.
Θα κάνουν σεξ, θα φάνε ή θα κοιμηθούν όταν πρέπει. Δεν υπάρχει ποτέ στη ζωή τους κανένας ενθουσιασμός για τίποτε, γιατί απλώς δεν πρέπει. Όλα θα είναι προγραμματισμένα με ακρίβεια και μεθοδικότητα.
Σχεδιάζουν από πριν την κάθε τους κίνηση, την κάθε τους σκέψη, αλλά και το πιο τραγικό, το κάθε τους συναίσθημα.
Εδώ βέβαια τα βρίσκουν δύσκολα, γιατί το συναίσθημα δεν προγραμματίζεται, δεν μπαίνει σε κανόνες όπως η λογική, μα προτιμούν να το πνίξουν από το να διαταράξουν την τήρηση του εσωτερικού τους προγράμματος.
Στο τέλος γίνονται αντικοινωνικοί και όποιος βρεθεί δίπλα τους έχει πολύ έντονη την αίσθηση του πνιγμού. Μπορούν να σε κάνουν να σκάσεις γιατί βάζουν παντού ένα συρματόπλεγμα, όπως σε μια φυλακή, λες και η ζωή δεν έχει αλλαγές, απρόοπτα, αναποδιές, χαρούμενα ή δυσάρεστα γεγονότα.
Όποτε εμφανιστεί κάτι που θ’ ανέτρεπε την πορεία των γεγονότων χάνουν το έδαφος κάτω από τα πόδια τους και είναι ανίκανοι ν’ αντιμετωπίσουν το παραμικρό αν δεν πρέπει ή δεν το έχουν υπολογίσει από πριν. Βοήθεια!
Ένα CD με στρατιωτικά εμβατήρια σαν δώρο θα σας γλίτωνε και από δαύτους.
Υπάρχουν τέλος αυτοί που «μπορούν».
Αυτή η μαγική κατηγορία ανθρώπων που γνωρίζουν τον εαυτό τους και ξέρουν μέχρι πού να φτάσουν. Βρίσκονται ανάμεσα στις δυο προηγούμενες κατηγορίες, έτσι για να ισορροπούν τα δυο άκρα.
Είναι αυτοί που δοκιμάστηκαν στα εύκολα και στα δύσκολα, γνώρισαν τον εαυτό τους και καταλαβαίνουν τι μπορούν να κάνουν και τι όχι. Δε θα διστάσουν να πάνε και πιο πέρα, αλλά ξεκινάνε πάντα με αυτό που έχουν. Προσθέτουν στη ζωή τους συνέχεια δυνατότητες, γνώσεις, εμπειρίες, αλλά πάντα θα έχουν σαν βάση αυτά που μπορούν.
Δε διστάζουν ούτε να «θέλουν» ούτε να «πρέπει» να κάνουν κάτι, τα έχουν μέσα τους σαν ένα συνδυασμό, αλλά μόνο για ν’ αποκαλυφτεί αυτό μπορούν.
Αυτό το σίγουρο «μπορώ» τους κάνει να είναι οι μόνοι δυνατοί, οι μόνοι πραγματικά αποφασισμένοι, μα πάνω απ’ όλα είναι σεμνοί.
Δεν ντρέπονται, δεν φοβούνται, δεν υπερβάλλουν και κυρίως δεν έχουν καμιά ανάγκη επίδειξης.
Είναι εκείνοι που ξέρουν να βάλουν τα όρια της ανθρώπινης αξιοπρέπειας σε όλες τις εκδηλώσεις.
Είναι αυτοί που μπορούν να ερωτευτούν όχι κάτι απρόσιτο όπως εκείνοι που μόνο «θέλουν», ούτε κάτι απαγορευμένο από εκείνους του «πρέπει».
Δοκιμάζουν πάντα τις αντοχές τους, σαν να βρίσκονται διαρκώς σ’ ένα γυμναστήριο ψυχής και σώματος.
Είναι εκείνοι που επειδή γνωρίζουν καλά τον εαυτό τους, δείχνουν κατανόηση και στους άλλους.
Είναι εκείνοι που επειδή αγαπούν τον εαυτό τους, μπορούν ν’ αγαπήσουν, να δώσουν, να μοιραστούν.
Είναι εκείνοι που θα στηριχτείς επάνω τους, που θα σου δείξουν τα όρια τα δικά σου, τα όρια που εσύ θέλεις χωρίς να επιμείνουν για κάτι περισσότερο.
Είναι εκείνοι που γνωρίζουν τι σημαίνει καλός καιρός και τον απολαμβάνουν, αλλά και τι σημαίνει καταιγίδα για να σε προστατέψουν.
Υπάρχουν σαν παράδειγμα για τους ανθρώπους που βρίσκονται κοντά τους, που όταν ξεκινήσουν κάτι θα τους σκεφτούν, υπολογίζοντας τις δυνάμεις τους και τις πιθανότητες να το πετύχουν.
Είναι τέλος αυτοί που πατάνε στη γη αλλά δε θα διστάσουν να πετάξουν στο όνειρο μαζί σου.
Είναι οι μόνοι που αξίζει να κάνεις βαθιά σχέση μαζί τους, γιατί έστω κι αν απουσιάζουν η εικόνα τους και η σκέψη τους σε πλημμυρίζει σαν ασπίδα προστασίας.
Η αγκαλιά, τα χάδια και τα φιλιά τους αποπνέουν σιγουριά, όχι πειραματισμούς ή άγνοια.
Είναι οι μόνοι αληθινοί.
Αυτούς θέλουν όλοι δίπλα τους.
Γιατί αποπνέει σιγουριά το ναι και το όχι τους.
Δε θα δώσουν ποτέ ψεύτικες υποσχέσεις και δε θα κοροϊδέψουν κανέναν, αλλά αυτό που θα σου υποσχεθούν θα το κάνουν σίγουρα.
Οι υπόλοιποι παίζουν ένα ρόλο ζωής. Σίγουρα όχι της δικής τους.
Συντάκτης: Γιώργος Γλαύκος
