Αοκιγκαχάρα: Το δάσος που επιλέγουν για να βάλουν τέλος στη ζωή τους

Υπάρχει ένα δάσος στον κόσμο που η φήμη του έχει περισσότερο αρνητική χροιά παρά θετική. Δεν είναι από εκείνα τα μέρη τα παραμυθένια που ζωντανεύουν θρύλους με φιλικές νεράιδες που θα ζήλευε όποιος ήθελε να νιώσει μια παιδική κι ίσως λίγο ξεχασμένη φλόγα της φαντασίας του. Ο λόγος φυσικά για το Αοκιγκαχάρα (青木ヶ原), το δάσος των αυτόχειρων.

Αυτό το τόσο ιδιαίτερο δάσος εκτείνεται στην Ιαπωνία και πιο συγκεκριμένα βρίσκεται στην αρχή του όρους Φούτζι. Το Φούτζι είναι ένα βουνό το οποίο απέχει μόλις δύο ώρες απ’ την πρωτεύουσα της Ιαπωνίας, το Τόκιο.  Το πραγματικό του όνομα δεν είναι «Δάσος των Αυτόχειρων» καθώς αυτό το πήρε απ’ τη δεκαετία του ‘50 κι ύστερα, καθώς συναντώνται στην περιοχή αυτή πολλά σχετικά περιστατικά. Το επίσημο όνομά του είναι Aokigahara, ενώ ένα άλλο προσωνύμιό του είναι «Θάλασσα των Δέντρων».

Βεβαίως κι αυτό το προσωνύμιο δεν μπορεί να είναι τυχαίο. Στο δάσος υπάρχουν πανύψηλα δέντρα τα οποία από ψηλά φτιάχνουν ένα ενιαίο πέπλο που θυμίζει εκείνο της θάλασσας, με μόνη διαφορά το χρώμα -ίσως και την υφή. Τα πανύψηλα δέντρα ενώνουν μεταξύ τους τα κλαδιά τους σαν να αγκαλιάζονται σφιχτά, ή λες και προσπαθούν να κουτσομπολέψουν και κανένας δεν πρέπει να ακούσει όλα αυτά που έχουν να πουν. Δύο τα βασικά αποτελέσματα αυτής της ιδιομορφίας τους. Αρχικά, η πυκνή βλάστηση κάνει το μέρος τόσο σκιερό που σπάνια θα συναντήσει κανείς ακτίνα ηλίου στο πέρασμά του. Το δεύτερο είναι ότι λόγω ύψους των δέντρων, οι αυτόχειρες βρίσκουν μια διέξοδο στο να τελέσουν το σχέδιο που έχουν στο μυαλό τους.

Επειδή, όπως είπαμε, το Δάσος Aokigahara είναι πάρα πολύ πυκνό είναι πολύ δύσκολο ο επισκέπτης να δει τον ουρανό. Αυτό πρακτικά σημαίνει πως αν ο επισκέπτης βγει από το μονοπάτι του είναι πολύ πιθανό να χαθεί αφού δεν μπορεί να πάρει κάποιο ουράνιο σώμα ως σημείο αναφοράς. Οι δασοφύλακες της περιοχής συμβουλεύουν τους επισκέπτες -τουρίστες ή μη- να μην ξεμακραίνουν από το μονοπάτι που υπάρχει διαθέσιμο και να ακολουθούν τις ταμπέλες.

Το δάσος αυτό αγαπά πολύ τις επιγραφές του. Στην είσοδό του υπάρχουν μεγάλες ταμπέλες για να θυμίζουν στους επισκέπτες πόσο σημαντική είναι η ζωή τους και πως δεν είναι μόνοι στη ζωή. Υπάρχει μια στρατιά από οικογενειακά πρόσωπα και φίλους που μένουν πίσω. Ακόμα, σε μια μεγάλη επιγραφή υπάρχει το τηλέφωνο ψυχολογικής υποστήριξης που ειδικεύεται σε περιστατικά αυτοχειρίας και κατάθληψης.

Κανείς δεν ξέρει πώς το δάσος αυτό απέκτησε αυτή την τόσο ιδιαίτερη φήμη. Υπάρχουν όμως δύο βασικές θεωρίες πάνω σε αυτό. Η πρώτη βρίσκεται σε λαογραφικές ιστορίες των Ιαπώνων που θέλουν το συγκεκριμένο δάσος ως μέρος όπου οι οικογένειες άφηναν τα άρρωστα ή ηλικιωμένα μέλη τους να ξεψυχήσουν. Αυτές οι ιστορίες είναι τόσο μακάβριες όσο ακούγονται. Τα άτομα που αφήνονταν εκεί υπέφεραν από ασιτία, υποθερμία ή κατασπαράζονταν από άγρια ζώα της περιοχής. Ο θρύλος θέλει τις ψυχές τους να κάνουν μόνιμη κατοικία τους το Δάσος Aokigahara και να οδηγούν οδηγούν τους νέους επισκέπτες στην αυτοχειρία.

Μια άλλη θεωρία για το πώς αυτό το δάσος κατέληξε να είναι το δεύτερο μέρος παγκοσμίως όπου σημειώνονται οι περισσότερες αυτοχειρίες είναι ένα βιβλίο. Τη δεκαετία του 1960 ο διάσημος συγγραφέας Seicho Matsumoto δημιουργεί ένα μυθιστόρημα, το Kuroi Jukai -ή όπως είναι στα αγγλικά Tower of Waves-  στο οποίο η όμορφη νεαρή ηρωίδα του βάζει τέλος στη ζωή της. Μετά απ’ αυτό το μυθοπλαστικό συμβάν στην ιστορία της ηρωίδας του Seicho Matsumoto, τα περιστατικά αυτοχειρίας εκτοξεύτηκαν στη Θάλασσα των Δέντρων. Βέβαια, όπως προαναφέρθηκε τέτοια περιστατικά καταγράφονται συστηματικά από το 1950 δηλαδή μια δεκαετία πριν. Μάλιστα, υπάρχουν άνθρωποι που ταξιδεύουν από την άλλη άκρη της γης για να δώσουν τέλος στη ζωή τους στο δάσος αυτό.

Όποια κι αν είναι η αλήθεια πίσω από αυτό το φαινόμενο, οι αρμόδιες αρχές παίρνουν τον ρόλο τους πολύ σοβαρά. Δεν έχει και τόση σημασία η απαρχή του φαινομένου αλλά ο τρόπος που θα πάψει ο μύθος να ελκύει κάθε αυτόχειρα στο να προβεί στην πράξη, ώστε να σταματήσουν αυτά τα περιστατικά. Πλέον υπάρχουν πολλοί δασονόμοι στην περιοχή οι οποίοι μάλιστα ελέγχουν και τους επισκέπτες αν φέρουν πάνω τους σχοινί ή κάποιο άλλο αιχμηρό αντικείμενο. Κι αυτό αν και τρομακτικό από μόνο του, ίσως να είναι μια προσπάθεια για να νικήσει και πάλι η ζωή.