Εγώ, όπως ακριβώς κι εσύ, είμαστε απλώς άνθρωποι. Δεν έχει σημασία αν έχουμε τις ίδιες προτιμήσεις, την ίδια καταγωγή, αν αρέσει και σε σένα και σε μένα η φράουλα ή αν αγαπάμε κι οι δυο το καλοκαίρι. Δεν έχει σημασία αν βρήκαμε τον έρωτα στα μάτια μιας «εκείνης», ενός «εκείνου». Σημασία έχει, την ώρα που τα δύο σώματα, τα δύο αυτά χείλη σμίγουν κι ολόκληρη η ύπαρξή μας τραντάζεται, αποκολλάται από τη γύρω πραγματικότητα, τότε και μόνο τότε να ξέρω ότι το άτομο που φιλάω είναι το σωστό.

Ο έρωτας δε γεννιέται με συμβιβασμούς. Είναι το πιο φιλελεύθερο συναίσθημα, όμως συνειδητά πολλές φορές επιλέγουμε να το καταπιέσουμε. Ο καθένας μας, έστω και μια φορά στη ζωή του έχει νιώσει κάποιο φιλί παράταιρο. Το άτομο δεν ήταν κατάλληλο. Δεν ήταν κατάλληλο από την αρχή, όμως όταν ήρθε εκείνη η ώρα ν’ ακουμπήσουν τρυφερά αυτά τα χείλη, κανένα γνώριμο κι ενθουσιώδες συναίσθημα δεν ήρθε. Προσωπικά, σ’ εκείνες τις στιγμές, θα προτιμούσα να μην είμαι εκεί, να ήταν κάποιος άλλος στη θέση μου κι εγώ να είμαι ο τυχαίος περαστικός στο μηχανάκι, που πάει αμέριμνος στη δουλειά του. Σ’ εκείνο ακριβώς το φιλί κάτι καταπίεσα. Αργότερα, δεν ήθελα να ξανανιώσω εκείνο το αίσθημα αγωνίας, αφού ο περίγυρός μου περιέγραφε αυτή την ένωση ως μοναδική και για μένα δε σήμαινε τίποτα. Μέχρι που ήρθε εκείνος ο ένας κι ανέτρεψε όλη τη θεωρία μου πάνω στον έρωτα.

Όμως, θα μιλήσουμε γι’ αυτό μόλις ξεκαθαρίσουμε τα τυπικά, αυτά που διαβάζεις στα βιβλία και λες πως καταλαβαίνεις, μα στην ουσία ποτέ σου δεν κατάλαβες. Είθισται ο «ορθολογικός» συνδυασμός ερωτικών παρτενέρ να είναι ένας άντρας και μια γυναίκα. Κάθε απόκλιση απ’ αυτό θεωρείται κατακριτέα, λάθος και τις περισσότερες φορές προσβάλει τόσο την κοινωνία, όσο και την οικογένεια που ισχυρίζεται ότι αγαπάει άνευ όρων το γόνο της. Εκεί, μπαίνει στη μέση ένας έφηβος που φοβάται την απόρριψη από τους αγαπημένους του ανθρώπους. Τις περισσότερες φορές ντρέπεται για όσα νιώθει, προσπαθεί ν’ αποβάλλει την ίδια του την ορμή, σαν κάτι μιαρό που έχει πάνω του. Μα ο έρωτας δεν έχει τίποτα άσχημο για το οποίο θα έπρεπε να ντρέπεσαι, πράγμα που άργησα να συνειδητοποιήσω.

Και τώρα που τα τυπικά τελείωσαν θα μιλήσω εκ βαθέων και πείρας.  Είναι δικαίωμα δικό μου και δε θ’ απολογηθώ σε κανέναν για το άτομο που επιλέγω να είμαι μαζί. Η μακρινή δεκαετία του ‘60 έχει πια περάσει κι ήρθε η ώρα εκτός από ημερολογιακά, να σβήσει κι από τα μυαλά μας. Πόσοι αγώνες για να είναι κάθε άνθρωπος ελεύθερος να φιλάει και ν’ αγαπάει όποιον γουστάρει γίνονται καθημερινά κι ευτυχώς τα πρώτα λιθαράκια μιας κοινωνίας χωρίς μειονότητες έχουν εδραιωθεί. Δε φοβάμαι να βγω στο δρόμο με την κοπέλα, το αγόρι ή την όποια ταυτότητα φέρει το άτομο με το οποίο είμαι μαζί. Δε φοβάμαι να μην έχω κοινωνική ταυτότητα, όπως αυτή ορίζεται στυφά, δεν τη χρειάζομαι για να ξέρω ποιος είμαι.

Κι αν με θεωρούν απόβρασμα της κοινωνίας και με βάζουν στην ίδια μοίρα με όλα τα κακοποιά στοιχεία -πολλές φορές και σε λίγο χειρότερη-  είναι γιατί μου αρέσει να φιλάω το αγόρι μου στο στόμα. Έχω τον ίδιο πόθο να ζήσω τον έρωτά μου, ως ένας κανονικός άνθρωπος όπως κι εσύ. Δεν μπορώ ν’ αρνηθώ τη σεξουαλικότητά μου και δε θα το κάνω με όποιο τίμημα. Όχι επειδή δεν ξέρω να παλεύω, αφού το να ανήκει κανείς στην lgbtq+ κοινότητα και να θέλει να ζήσει φυσιολογική ζωή, κάθε άλλο παρά εύκολο είναι. Θα δεχθώ το τίμημα αφού μόνο με κατανόηση, ίσως, καταλάβεις αυτά που νιώθω. Οι διαμάχες κι οι διαπληκτισμοί που χαλάνε τις καρδιές των ανθρώπων συνήθως δε φέρνουν τίποτα περισσότερο από καταπίεση. Σαν άτομο που έχει καταπιεστεί, ξέρω ότι δε θα το ευχόμουν για κανέναν.

Η καρδιά και το σώμα μας, μάς ξέρουν καλύτερα από τον καθένα. Άκουσέ τα. Νιώσ’ τα. Ζήσε τον έρωτα όπως μπορείς και θα τον ζήσω κι εγώ μ’ αυτόν που θέλω, χωρίς να ντρέπομαι. Δεν έχω λόγο άλλωστε κι ας άργησα να το καταλάβω. Μέσα από τον έρωτα γνωρίζω κι ένα κομμάτι του εαυτού μου κι είμαι περήφανος για τον άνθρωπο που είμαι. Δε χρειάζεται να με γνωρίσεις για να με αποδεχθείς, πίστεψε μόνο πως το ότι εγώ αγαπώ ένα σώμα, ένα δέρμα, μια φυλή, ένα φύλο διαφορετικό απ’ ό, τι εσύ έχεις συνηθίσει, δε χρειάζεται να σε φοβίζει. Είμαι ελεύθερος να φιλάω όποιον θέλω, όπως ακριβώς κι εσύ!

Συντάκτης: Αντώνης Ανδρόνικος
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου