«Γονείς δεν έχουν αυτά τα παιδιά που βι@ζουν;»

Στις αρχές του προηγούμενου μήνα έλαβε χώρα ένα τραγικό περιστατικό, τρεις ανήλικοι ηλικίας 14, 15, και 17 ετών ασέλγησαν σε ένα 13χρονο κορίτσι. Η καταγγελία έγινε από τους γονείς του κοριτσιού. Την ίδια ημέρα και λίγο πιο μετά, ο 14χρονος εξανάγκασε και πάλι την ανήλικη στις ίδιες πράξεις και μάλιστα βιντεοσκόπησε τις πράξεις αυτές κι άρχισε να μοιράζει δεξιά κι αριστερά το βίντεο. Οι τρεις ανήλικοι, συνελήφθησαν στις 29 Σεπτεμβρίου, ενώ στην κατοχή του 14χρονου βρέθηκε και το επίμαχο βίντεο, ενώ οδηγήθηκαν στον εισαγγελέα και μετά την απολογία τους στον ανακριτή, όπου τους επιβλήθηκαν περιοριστικοί όροι κι αφέθηκαν ελεύθεροι μέχρι την εκδίκαση της υπόθεσης.

Το γεγονός από μόνο του δηλώνει πολλά. Ένα από τα πολλά είναι πως θρέφονται γενιές αγοριών με κύριο εκπαίδευση την «τοξική αρρενωπότητα» η οποία είναι σε γενικές γραμμές μια γραμμή που οδηγεί στην κατεύθυνση της καταπίεσης συναισθημάτων, της επιβολής βίας ως μέσο ισχύος, και τη σκληρότητα σε ό,τι αφορά τη συμπεριφορά. Σύμφωνα με τον Κούπερ, ο όρος αυτός περικλείει και τη βίαιη κυριαρχία του αντρικού φύλου προς το γυναικείο.

Να είναι άραγε σημείο των καιρών; Αδιαφορία των γονιών; Ελλιπής εκπαίδευση; Απουσία στοιχειώδους σεβασμού προς τον συνάνθρωπο; Ναι, είναι προφανές πως το κύριο αίτιο τέτοιων συμπεριφορών είναι το σύνολο όλων των παραπάνω ερωτήσεων. Ποιος είναι ο ρόλος των γονέων που αφήνουν ανεξέλεγκτα τα παιδιά τους να προβαίνουν σε τόσο βίαιες πράξεις; Δυστυχώς, όσο σκληρό κι αν ακούγεται αυτό πρέπει να διωχθούν κι οι γονείς για αμέλεια. Θα πρέπει να εξεταστεί το οικογενειακό περιβάλλον και των τριών ανηλίκων προκειμένου να διαπιστωθούν οι συνθήκες που μεγάλωναν αυτά τα παιδιά, τι έβλεπαν, τι άκουγαν καθημερινά.

Βέβαια κι η ίδια η κοινωνία θα πρέπει να προβεί σε μια κάθαρση επιτέλους, να αποβάλλει λογικές στιγματισμού του θύματος ή της λογικής «έχεις δει πώς ντύνονται σήμερα τα 13χρονα» διότι όλα αυτά είναι βούτυρο στο ψωμί του εκάστοτε βι@στή. Τι θα πει «πώς ντύνονται τα ανήλικα» βρε άνθρωποι, θα τρελαθούμε παντελώς;

Αδιανόητη σκέψη να στέλνει μια μάνα κι ένας πατέρας το κορίτσι του σχολείο και το κορίτσι να βι@ζεται, αποτρόπαιο, σκληρό, απάνθρωπο.
Αυτά τα βίαια γεγονότα θα έχουμε, όμως, να αντιμετωπίσουμε, εφόσον μερίδα της κοινωνίας νοιάζεται περισσότερο αν τα αρσενικά της τής βγούνε “λουλούδες”, αντί να κάνει ό,τι μπορεί για να μη βγούνε φ@νιάδες και βι@στές. Να πάψουν μια και καλή απαντήσεις στο μεν πρώτο «κάτι θα του έκανε» στο δε δεύτερο «τα ‘θελε και τα ‘παθε».

Η λύση ενάντια στην κάθε μορφή κακοποίησης είναι τρεις λέξεις: Εκπαίδευση, εκπαίδευση κι εκπαίδευση, κοινωνική και μορφωτική. Γονείς και δη λατρεμένοι μας μπαμπάδες, σεβαστείτε τις μητέρες (δηλ. γυναίκες σας), δείξτε στον εκάστοτε γιο σας τον σεβασμό. Μαμάδες, μορφώστε τα αγόρια σας να σέβονται, να καταλαβαίνουν το «όχι» να αναγνωρίζουν την αυτοδιάθεση. Δάσκαλοι, πάψτε να σιωπάτε, μην κάνετε πως δε βλέπετε. Κι ως προς το κράτος, και την κοινωνία, ας σταματήσουμε μια και καλή να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Φταίμε. Όλοι.