Κυρίες και κύριοι, αγαπητοί παρευρισκόμενοι, μαζευτήκαμε όλοι εδώ σήμερα, για να τα βγάλουμε πέρα με αυτό το πράγμα που λέγεται ζωή. Όσοι από εσάς νομίζετε ότι θα αντέξετε μέχρι το τέλος, παρακαλείστε να αφήσετε ό,τι είδους πολεμοφόδια έχετε στην είσοδο. Οι υπόλοιποι, να έχετε καλή επιστροφή, να μας θυμόσαστε όταν δεν έχετε τι να κάνετε και να διηγείστε την ιστορία μας σε παιδιά που δεν κοιμούνται το βράδυ.
Σε τρομαγμένα μικρά πλασματάκια που ξυπνάνε ιδρωμένα στη μέση της νύχτας και ψάχνουν μια αγκαλιά να κρυφτούν, για να επανέλθει η ανάσα τους στη θέση της απ’ το φόβο. Σε ανθρωπάκια που στο πρώτο φως της μέρας κουκουλώνονται πάλι απρόθυμα να δεχτούν την ύπαρξή της, αβέβαια αν αντέχουν το βάρος της κι όσα θα ξημερώσει. Σε τόσες δα υπάρξεις που όταν τελικά καταφέρουν να αντέξουν τη μέρα, προγραμματίζουν. Το βράδυ, αφού πλύνουν δόντια και πιουν το γάλα τους, που βοηθάει να ψηλώσουν όσο θα κοιμούνται, πάλι θα προσευχηθούν για αυτοκίνητα και κούκλες. Κάτι να μπορείς να το πιάσεις, να βγάζει ήχους και να κάνει ό,τι θες -γιατί οι προσευχές για αγάπη κάνουν ό,τι θέλουν αυτές. Δεν μπορείς να τις πάρεις πουθενά μαζί να τις δείξεις στους φίλους όταν παίζετε κι η ησυχία τους σημαίνει ότι ποτέ δεν πιάνουν.
Όμως, για καθίστε ένα λεπτό, ναι, κι εσείς εκεί στην πόρτα που θα φεύγατε, εμείς δεν είμαστε αυτά τα πλάσματα; Πριν διαφωνήσετε ή κλείσετε την πόρτα πίσω σας, παραδεχτείτε τουλάχιστον ότι κι εσάς σας είπαν ότι αποκλείεται να είμαστε εμείς αυτά τα πλάσματα, γιατί πολύ απλά εμείς είμαστε αρκετά ώριμοι να φερθούμε αλλιώς κάτω από αυτές τις συνθήκες και φυσικά αυτή η ωριμότητα είναι που θα μας βγάλει αλώβητους και στην αποψινή σεμνή τελετή.
Εφόσον, λοιπόν, σας το είπαν το περάσατε κι εσείς σαν δεδομένο στον εαυτό σας κι ήρθε κι εδραιώθηκε όπως το όνομά σας. Κυρίες και κύριοι, επιτρέψτε στις επόμενες λέξεις να μη σας θίξουν γιατί όσες προηγούμενες σας είπαν –εκτός απ’ το όνομά σας– σας έθιξαν την ωριμότητα. Της ποδοπάτησαν την περηφάνια και την υπόσταση κι έφυγε απ’ το κτήριο σαν καπνός κάτω απ’ την πόρτα.
Επαναλάβετε, λοιπόν, δυνατά κοιτώντας σας στον καθρέφτη, αν τον έχετε πρόχειρο. «Ποτέ δε φεύγει κάτι που έχεις μέσα σου, αρκεί να ξέρεις πού βρίσκεται». Σιγανά τώρα από μέσα σας, αν προτιμάτε, παραδεχτείτε ότι ξέρετε πού βρίσκεται. Ότι ξέρετε ακριβώς σε ποια μεριά του οργανισμού σας βρίσκεται η ωριμότητα: Στον μηδενισμό της προσδοκίας. Βρίσκεται ακριβώς στο κέντρο αυτού του μονάκριβου κύκλου του αριθμού μηδέν και κατοχυρώνει πνευματικά, παραδοσιακά και καθεστωτικά το «Σταμάτα να κοιτάς αυτό που ζητάς και κοίτα αυτό που θα σου δώσουν από μόνοι τους».
Η εδραίωση του μηδενικού στο κέντρο (μη φοβάστε, δεν τα κουνάει κανένας από ‘κει τα άλλα τα εδραιωμένα που σας είπαν, εκεί θα είναι κι αύριο -τι, αύριο δε θα φοβάστε νομίζετε;) έγινε τη στιγμή που συνειδητοποιήσατε ότι δεν είστε ο αφρός που περισσεύει απ’ το κύμα στη θάλασσα όσων λαχταράτε να σας δώσουν όσοι χτυπάνε κάρτα μέσα στην καρδιά σας. Δεν είστε καν το κύμα το ίδιο.
Είστε η θάλασσα ολόκληρη όλων αυτών των προσδοκιών και πάντα πνίγεστε μέσα στο κουτάλι της σταγόνας που τελικά σας τάισαν. Γιατί τόσο μπορούσαν. Γιατί τόσο ήθελαν. Γιατί τόσο άντεχαν να μοιραστούν όταν βρήκαν μια τσέπη τρύπια στο παλτό τους. Από ‘κει ήταν που έτρεχε η θάλασσα, όμως εσείς γευτήκατε αυτό το λίγο που στράγγιξε η τσέπη.
Όταν τελικά το στόμα σας ξεράθηκε κι έπαψε να ζητάει, η ενόχλησή σας ψήλωσε δυο πόντους την καρδιά και μεγαλώσατε μαζί της, χωρίς να το ζητήσετε. Δε ζητούσατε πια, αλλά ακόμα θέλατε πολλά. Η ωριμότητα είπε να σας ανταμείψει για το μπόι που πήρατε όπως μόνο αυτή ξέρει και σας θύμισε ότι ούτε κι εσείς θυμάστε πότε ήταν η τελευταία φορά που νιώσατε να σας χρειάζονται. Αμείλικτη διαπραγματευτική παίκτρια αποδείχτηκε και χάσατε το χρώμα σας μέχρι να θυμηθείτε.
Γιατί εκείνη η αγάπη, που θέλετε να σας κρατάει το μπαλόνι όσο θα τα βγάζετε πέρα με τη ζωή, έχει μόνο χρώμα κόκκινο κι η αχρωματοψία σας σάς ανάγκασε τόσο καιρό να την αναζητάτε σε αποχρώσεις ψυχρές απαιτήσεων κι πεισματικών επιθυμιών που δεν ήταν για σας.
Ηρεμήστε. Δε σας κατηγορεί κανείς. Άλλωστε, τα μεγαλύτερα ποσοστά τύφλωσης δεν οφείλονται σε ατυχήματα, ούτε σε γενετικές ανωμαλίες αλλά στην αυτόνομη βούλησή μας. Έχει τύχει σε όλους να μας ρίχνει νερό στο πρόσωπο αυτό που μας έριχνε στάχτη στα μάτια. Κι αυτή νέα όραση να ξεκαθάρισε ποιος μπορεί για μας, τι μπορεί και πώς το μπορεί.
Με συνοπτικές διαδικασίες, όσο κρατάει ένα βλέμμα στη σωστή κατεύθυνση, απαλλαχτήκαμε κι εμείς κι εσείς απ’ την ανάγκη και να ζητήσουμε, όταν κάποιος δεν μπορεί. Φταίει το μπόι της καρδιάς, όσο μεγαλώνει τόσο λιγότερα χωράει που δεν της αξίζουν. Όχι, αυτό δεν αφορά τις κούκλες και τα αυτοκινητάκια, θα σας τα κάνουν δώρο πάλι αυτά. Τι νομίζατε; Μόνο η αποψινή νύχτα θέλει πολεμοφόδια; Μην απαντήσετε, γιατί θα χάσουμε το μέτρημα στις νύχτες.
Κάντε κάτι πιο χρήσιμο στον καθρέφτη, όπως τον έχετε μπροστά σας, να το βλέπετε κάθε δύσκολο πρωινό. Σχεδιάστε το ταξίδι που θέλετε εκεί που πριν δεν είχατε καν χάρτη. Βάλτε το στη λειτουργία του κινηματογράφου σαν το πρωταγωνιστή που θέλετε να γίνετε εκεί που πριν δεν είχατε καν οθόνη. Γράψτε τις πρώτες λέξεις της ιστορίας σας εκεί που πριν δεν είχατε ούτε στιλό.
Ξέρουμε όλοι από πού θα ξεκινούσαμε για όλα αυτά. Απ’ τη ζημιά που έγινε πάνω τους. Ξέρουμε και κρυφά και φανερά επίσης ότι αυτό ήταν πάντα για μας κάθε είδους ωριμότητα. Η ζημιά και το ανάστημα που μας έδωσε. Σηκωθείτε όλοι όρθιοι, λοιπόν, να σας θαυμάσετε, κυρίες και κύριοι.
Συντάκτης: Πέπη Νάκη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
