Μηδενίζεις κι αρχίζεις πάλι, όσες φορές χρειαστεί

Θυμάσαι το παιδί που τα είχατε στην α΄ γυμνασίου; Εκείνο, που έφαγες τα γυμνασιακά σου χρόνια ζωγραφίζοντας καρδούλες και περπατώντας χεράκι-χεράκι όλα τα σοκάκια της γειτονιάς; Όλα ζάχαρη και ξαφνικά χωρίσατε. Και πέρασες τα πρώτα λυκειακά χρόνια εξασκώντας τις φωνητικές χορδές σου στο κλάμα. Μετά ήρθε ο Κώστας. Ή η Μαρία, δεν έχει σημασία. Ώριμος έρωτας– νόμιζες. Ναι σίγουρα. Για να μη μιλήσω για τον καημό των φοιτητικών χρόνων! Πέρναγε τους διαδρόμους και αναστενάζανε τα πατώματα. Κι ήρθαν κι άλλοι κι άλλοι και ίσως παντρεύτηκες και χώρισες και τούμπαλιν. Κάθε φορά μια νέα ιστορία. Συναντάς μια νέα ύπαρξη, γνωρίζεστε, υπάρχει χημεία και μετά, πάμε πάλι:  Έρωτας, πάθος, ταίριασμα, όνειρα, ρουτίνα, χωρισμός!

Άρνηση, θυμός, διαπραγμάτευση, κατάθλιψη, αποδοχή. Τα 5 στάδια του πένθους, δεν εμφανίζονται μόνο σ΄ ένα θάνατο αλλά σε κάθε μορφής απώλεια που βρίσκεται μέσα στη ζωή. Έρχονται σε ακανόνιστη σειρά. Σε απολύσανε, έφυγε ο κολλητός σου για εξωτερικό, έχασες το σκυλί σου και το πιο σύνηθες: χώρισες. Κάθε φορά ο αποχωρισμός, σαν ένας μικρός θάνατος, απομυζεί ένα κομμάτι της ενέργειάς σου, αφήνοντας ένα κατάλοιπο στην ψυχή σου. Και δώσ’ του θλίψη και δώσ’ του ξέσπασμα και μετά πάλι απ΄ την αρχή.

Το μυαλό είναι προγραμματισμένο να κάνει erase and rewind. Δε θα μπω στο κλισέ του ο χρόνος τα γιατρεύει όλα, αλλά σίγουρα υπάρχει ένας μηχανισμός αυτο-ίασης.  Αν τον κατανοήσουμε καλύτερα μπορούμε να τον χρησιμοποιήσουμε προς μεγάλο όφελός μας.

Δες γύρω σου. Ο ήλιος κάνει κάθε μέρα την ίδια ακριβώς κίνηση. Οι εποχές αλλάζουν με την ίδια ακριβώς σειρά. Μωρά γεννιούνται, ηλικιωμένοι πεθαίνουν. Ζώα προορισμένα για σφαγή, αναπαράγονται και ξανά απ’ την αρχή. Γενιές και γενιές τα ίδια ακριβώς πράγματα. Το παιδί γίνεται γονιός και ο γονιός παππούς. Τι αποκομίζουμε; Όλα είναι ένας κύκλος. Αυτονόητος, σκληρός μα βροντερά υπαρκτός κύκλος. Αν λοιπόν κάτσουμε και δούμε το εργάκι ξανά και ξανά θα συνειδητοποιήσουμε ότι δε μας τρομάζει πια η σκηνή του τέλους. Απομυθοποίηση, my friend.

Το τέλος είναι η φυσική ροή όλων των πραγμάτων στη φύση, άρα και στον άνθρωπο. Έχει φτιαχτεί για να τελειώνει πράγματα να κάνει κύκλους εξέλιξης, να δημιουργείται και να τελειώνει και ο ίδιος επιβεβαιώνοντας τον κανόνα.

Δεν είμαι υπέρ του κυνισμού αλλά μεγαλώνοντας, κάπως κατανοώ καλύτερα τους υποστηρικτές του. Αν αποδεχτούμε λοιπόν ότι όλα είναι μία πράξη με αρχή και τέλος θα επέλθει και μια μείωση της ταλάντωσης του ύψους και του βάθους. Έτσι είναι δομημένη η γλυκιά ζωούλα. Με τα κακά της αλλά και με τα καλά της. Τίποτα δεν κρατάει για πάντα– ευτυχώς. Ούτε το θετικό ούτε το αρνητικό. Αν χωνέψουμε αυτήν την ιδέα όλα θα κυλάνε πιο ομαλά. Ξέρεις πως θα γυρίσει πάλι ο τροχός. Το ξέρεις απ΄ την αρχή, είσαι cool, ξεκινάς με άλλες προδιαγραφές.  Θα ζήσεις, θα χαρείς, θα ερωτευτείς, αλλά κάπου εκεί μέσα στη γωνίτσα του μυαλού σου ξέρεις ότι είναι απλά η αρχή του κύκλου.

Το μεγαλύτερο έπαθλο όλου αυτού είναι πως ξέροντας ότι θα έρθει το τέλος, κοιτάς να ευχαριστηθείς όσο μπορείς όλη την διαδρομή αλλά και να πάρεις τα απαραίτητα μαθήματα που θα συντελέσουν στην εξέλιξή σου. Κοινώς την βελτιωμένη εκδοχή του εαυτού σου.

Όλα για καλό.