Ο έρωτας γεννιέται απρόοπτα κι ανεξήγητα

Πώς ερωτευόμαστε; Πώς γίνεται ο άνθρωπος αυτός που μέχρι πρόσφατα ήταν ένας άγνωστος, ξαφνικά να γίνεται απαραίτητος στη ζωή μας; Τραγούδια, μυθιστορήματα και ταινίες υμνούν τον έρωτα εδώ κι αιώνες. Το υπέροχο αυτό συναίσθημα που κυριεύει το μυαλό και το σώμα μας. Είναι τέτοιο το μεγαλείο του, που σύμφωνα με τον μύθο, μέχρι και ο Δίας λύγισε μπροστά στη βαθιά αγάπη που ένιωθε ο θεός Έρωτας για την Ψυχή κι από τότε επέτρεψε στο ερωτευμένο ζευγάρι να μείνει για πάντα μαζί. Αυτήν την εβδομάδα, λοιπόν, κληθήκατε να απαντήσετε σε αυτό το ερώτημα, δηλαδή στο πώς γεννιέται ο έρωτας. Ας δούμε παρακάτω τα αποτελέσματα.

Ο έρωτας γεννιέται μέσα απ’ την αποδοχή. Τουλάχιστον, αυτό πιστεύει το 4,59% που ψήφισε τη συγκεκριμένη επιλογή και την έφερε στην τέταρτη θέση. Πράγματι, είναι απαραίτητη προϋπόθεση να αποδεχτούμε την προσωπικότητα εκείνου, του σημαντικού άλλου στη ζωή μας, προκειμένου να τον ερωτευτούμε. Με έναν έρωτα υγιή, που θα βασίζεται στην αμοιβαία κατανόηση κι εμπιστοσύνη. Ερωτευόμαστε κάποιον γι’ αυτό ακριβώς που είναι. Ο άνθρωπος πρέπει να ‘ναι ελεύθερος να εκφράζει τον εαυτό του σε μια σχέση, χωρίς να φοβάται ότι θα κριθεί αρνητικά γι’ αυτό. Γι’ αυτό κι είναι ανώφελη η όποια προσπάθεια να τους αλλάξουμε, γιατί στο τέλος θα έχουμε έναν άλλο άνθρωπο δίπλα μας.

Πολλοί λένε πως όπου υπάρχει κόντρα, υποβόσκει ένας μεγάλος έρωτας. Αυτό φαίνεται να πιστεύει το 7,98% που ανεβάζει αυτήν την απάντηση στην τρίτη θέση. Η αλήθεια είναι ότι δε χρειάζεται να πάμε και πολύ μακριά. Ας θυμηθούμε λίγο τα παιδικά μας χρόνια. Οι περισσότεροι είχαμε ένα αγοράκι στο σχολείο που ενώ ήταν ερωτευμένο με ένα κοριτσάκι, της τραβούσε την κοτσίδα και στη συνέχεια ξεκαρδιζόταν. Κι όσο κι αν το αποδώσουμε στο ανώριμο της ηλικίας, δεν είναι λίγες οι αντίστοιχες περιπτώσεις ακόμα και στον ενήλικο κόσμο. Εντάξει, μπορεί πια να μην είναι πια λογικό να τραβάμε κοτσίδες για να τραβήξουμε την προσοχή κάποιου, αλλά πολλοί έρωτες έχουν ξεκινήσει μέσα από καβγάδες ή αμοιβαία αντιπάθεια. Λίγο η άρνηση ότι έχουμε ερωτευτεί, λίγο η έκρηξη των ορμονών όταν ερωτευόμαστε, ανάβουν τα αίματα. Γιατί τα ετερώνυμα, εκτός του ότι έλκονται, συγκρούονται κιόλας.

Στη δεύτερη θέση, και με ποσοστό 24,35%, βρίσκεται η απάντηση που υποστηρίζει πως για να γεννηθεί ένας έρωτας πρέπει να ‘μαστε κι έτοιμοι για να τον δεχτούμε. Ο έρωτας είναι ένα σαρωτικό συναίσθημα, που ισοπεδώνει τα πάντα στο πέρασμά του. Πρέπει να τα ‘χουμε βρει με τον εαυτό μας, να ξέρουμε τι ψάχνουμε και τι χρειαζόμαστε για να εξελιχθούμε ως άνθρωποι μέσα από αυτόν. Διαφορετικά, βρισκόμαστε χαμένοι μέσα σε ένα συναίσθημα που δε θα ξέρουμε πώς να το διαχειριστούμε.

Ωστόσο, το 63,07% όσων ψήφισαν πιστεύουν ότι ένας έρωτας γεννιέται απρόοπτα κι ανεξήγητα. Εκεί που δεν το περιμένουμε, εκεί που νομίζουμε πως έχουμε βάλει τα πάντα σε μία σειρά, εκεί είναι που ξεσπάει η καταιγίδα. Και τότε –θέλουμε-δε θέλουμε– βρεχόμαστε. Ο έρωτας μας παρασύρει. Δεν ξέρει από timing και κατάλληλες συνθήκες. Δεν προγραμματίζεται. Δεν είναι φάρμακο που το παίρνουμε και περιμένουμε την επίδρασή του. Ο έρωτας δε μας χτυπάει την πόρτα περιμένοντας εμάς να του ανοίξουμε. Έχει ήδη το κλειδί και μπαίνει απρόσκλητος μέσα στο μυαλό και τη ζωή μας. Κάποιες φορές χρειάζονται μόνο λίγα λεπτά για να υποκύψουμε, άλλες κάνουμε ό,τι μπορούμε για να το καθυστερήσουμε. Μάταια. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν είναι στο χέρι μας.

Όποια άποψη κι αν μας αντιπροσωπεύει, ένα είναι σίγουρο∙ ο έρωτας είναι το υπέρτατο συναίσθημα. Δεν επιδέχεται ντροπές, ενοχές και προκαταλήψεις. Δεν υπάρχει το «λίγο» στον έρωτα. Ή τον ζούμε ή όχι. Δεν μπορούμε να ξέρουμε με σιγουριά πώς γεννιέται κι ίσως αυτή να ‘ναι κι η μαγεία του. Ίσως να ‘ναι καλύτερα να πλανάται αυτό το μυστήριο και να μην υπάρχει μία οριστική απάντηση στο ερώτημα. Αυτή η αέναη αναζήτηση της απάντησης μπορεί να ‘ναι κι ο κρίκος που συνδέει όλους τους ανθρώπους μέσα στους αιώνες.

Ένας χείμαρρος είναι ο έρωτας που με τη δύναμή του αναδημιουργεί τα πάντα με δικά του υλικά και δίνει ουσία σε κάθε στιγμή της ζωής μας. Ας ερωτευτούμε, λοιπόν…