Αφοσίωση, ανιδιοτέλεια, εμπιστοσύνη.
Έτσι θα χαρακτήριζα την αγάπη. Όχι απαραίτητα μ’ αυτή τη σειρά. Μα αυτά τα τρία συστατικά τη φτιάχνουν, τη στηρίζουν και εν τέλει την κρατούν μέχρι που να πάψει να υπάρχει ανάμεσα στα εμπλεκόμενα άτομα.
Σήμερα θα ‘θελα ν’ αναφερθώ στην εμπιστοσύνη. Μα θα στο φέρω από τη μεριά εκείνου που δυσκολεύεται να εμπιστευτεί. Γιατί; Ίσως ακουστεί κοινότυπο ή παρατραβηγμένο, μα έστω πως πρόκειται για κάποιον που πληγώθηκε βαθιά -ουσιαστικά κι όχι μόνο επιφανειακά-, για κάποιον που αγάπησε και προδόθηκε ή που έδωσε και δεν πήρε ποτέ πίσω. Ίσως και για κάποιον άλλο που θυσιάστηκε, που δε σκέφτηκε δεύτερη φορά αν θα ριχτεί με τα μούτρα ή για εκείνον που ήθελε, πάλεψε, νοιάστηκε λιγάκι παραπάνω, έμεινε πίσω και τώρα προσπαθεί να προχωρήσει παρακάτω.
«Αυτός», ο οποιοσδήποτε αυτός απ’ τα παραπάνω παραδείγματα, χρειάζεται χρόνο να εμπιστευτεί ξανά. Χρειάζεται χώρο να συνειδητοποιήσει ότι δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι. Χρειάζεται ξανά έναν σκοπό. Πρέπει να καθίσει να διαβάσει απ’ την αρχή τα βασικά του έρωτα. Γι’ αυτό κι εσύ μην τον παίρνεις απ’ τα μούτρα. Να τον περιμένεις, να του δείχνεις πως νοιάζεσαι και πως είσαι εκεί. Να καταλάβει πως ξέρεις τι πάει να πει υπομονή. Φυσικά έχεις κι εσύ τα όριά σου και θα ήθελες κι εσύ να πάρεις κάτι πίσω.
Μα αν ξέρεις πως το άτομο που επέλεξες κουβαλά μαζί του βαλίτσες με ανασφάλειες, διαλυμένο εγωισμό και ιστορίες με περιορισμένη αγάπη, τότε μπορεί να είσαι εσύ αυτός που θα πάρει τα ινία για λίγο. Κι αυτό ίσως να μην είναι και τόσο κακό. Το πιο όμορφο πράγμα είναι να θέλεις να δώσεις, να δείξεις, να αποδείξεις πως όλα θα πάνε καλά και πως εσύ θα προσπαθήσεις να ‘ναι η δική σας μια αγάπη αλλιώτικη. Δε λέω πως πρέπει να γινόμαστε χαλί για τον καθένα, ούτε να προσπαθούμε να βελτιώσουμε τους πάντες και τα πάντα ή να παλεύουμε για κάποιον που δε μας σέβεται και δεν είναι για μας.
Υπάρχουν όμως άνθρωποι -κι ίσως εγώ κι εσύ- που το παρελθόν τούς άφησε γερά σημάδια, τα οποία κατάφεραν να επουλωθούν μέχρι έναν βαθμό από μόνα τους κι από κει και πέρα χρειάζονται βοήθεια για να εξαφανιστούν εντελώς και να μπορέσουν οι άνθρωποι να εμπιστευτούν σαν να μην πληγώθηκαν ποτέ.
Είναι λεπτή η γραμμή για να καταλάβεις αν το να προσπαθήσεις με έναν άνθρωπο που δύσκολα εμπιστεύεται είναι κάτι που θέλεις. Μα υπάρχει κάτι μέσα μας, μια μικρή φωνούλα -κι εγώ πάντα την άκουγα-, που μας λέει τι πρέπει να κάνουμε. Θα σου δείξει αυτή τα σημάδια. Φτάνει να έχεις τα μάτια και τα αφτιά σου ανοιχτά να την ακούσεις. Φτάνει να ‘χεις ανοιχτή την καρδιά σου να νιώθει, την ψυχή σου να αφουγκράζεται και τις αισθήσεις σου έτοιμες να υποδεχτούν κάτι νέο ή να απορρίψουν κάτι, γιατί δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα μαζί του.
Οι άνθρωποι αξίζουμε ευκαιρίες. Ευκαιρίες και χρόνο. Χρόνο και χώρο. Δε βαδίζουμε όλοι με την ίδια ταχύτητα, ούτε προχωρούμε προς τον ίδιο στόχο. Μην ξεχνάς πως η εμπιστοσύνη χτίζεται, δε χαρίζεται.
Συντάκτης: Ναταλία Κωνσταντινίδου
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
