Ποια αλήθεια∙ η δική σου ή η δική μου;

Η αλήθεια. Ποια αλήθεια; Η δική μου, η δική σου ή του δίπλα; Τι λες; Πως μία αλήθεια υπάρχει; Σίγουρα; Και γιατί εγώ πιστεύω πως υπάρχουν πολλές;

Χιλιάδες αλήθειες για το ίδιο ακριβώς ερώτημα. Χωρισμός. Αυτό δεν είναι αλήθεια. Αυτό είναι γεγονός. Τραγικός χωρισμός. Αυτή είναι η αλήθεια σου. Ήρεμος χωρισμός. Αυτή είναι η αλήθεια μου. Καταστροφικός χωρισμός. Αυτή είναι η αλήθεια του. Βλέπεις; Η αλήθεια ήταν και θα ‘ναι υποκειμενική. Κατά κανόνα, υποκειμενικότατη.

Το κάθε γεγονός είναι απλά κάτι που συνέβη∙ ένα ατύχημα, ένας γάμος, ένας χωρισμός, ένα φιλί. Μα το πώς ο καθένας επιλέγει να μεταφράσει τα γεγονότα αυτά, πώς επιλέγει να τα δει και πώς φτιάχνει το σκηνικό γύρω τους, αυτό είναι η αλήθεια του.

Κι έχει πάντα διάφορες εκδοχές, πολλαπλές γωνίες. Πολύπλευρη και κάπως ενοχλητική, θα την έλεγα. Κάπως αδίστακτη και κάπως εκνευριστική. Τρυπώνει στο κεφάλι σου ακάλεστη, με ένα θράσος κι ένα ύφος που όμοιό του δεν έχω ξαναδεί. Σε κυνηγάει στα σκοτάδια και σε αναγκάζει να την κοιτάξεις στα μάτια. Σε πνίγει δίχως να ‘χει χέρια και σε βασανίζει χωρίς να ‘χει φωνή να την ακούσεις. Σε τραβάει μαζί της σε έναν πόλεμο που ξέρεις πως δεν υπάρχει νικητής κι ηττημένος, μόνο σκόρπια κομμάτια σου δεξιά κι αριστερά.

Κι ύστερα, σου γίνεται εμμονή, χωρίς –τάχα– να το θέλει. Και θα ‘ταν, σκέφτομαι, καλύτερο να υπήρχε μόνο μία. Μία για όλους. Να βλέπουν όλοι την ίδια. Μα η δική σου εκδοχή σε παρασέρνει να σκεφτείς και τις άλλες εκδοχές της. Σε χτυπάει μέχρι να βρεθείς στον πάτο και να ανακαλύψεις τι σκέφτεται ο απέναντι και ποια άραγε είναι η δική του αλήθεια. Κι αν, τελικά –για φαντάσου– η δική σου είναι λάθος. Είναι; Μα δεν υπάρχει λάθος και σωστή αλήθεια. Υπάρχουν μόνο άνθρωποι με διαφορετικό τρόπο σκέψης.

Κι η λογική; Μα ποια λογική; Η λογική είναι μια απάτη που δημιουργήσαμε για να βρίσκουμε και καλά ένα κοινό σημείο μεταξύ μας. Δεν υπάρχει κοινό σημείο. Ο καθένας μας σκέφτεται αυτόματα, αβίαστα, αλλιώτικα. Κι είναι όμορφο να προσπαθείς να μπεις στη λογική κάποιου, μα δε θα γίνει ποτέ κομμάτι σου. Εκτός κι αν καταφέρεις να γίνεις ένας άλλος. Μέχρι τότε θα βασανίζεις τον ίδιο σου τον εαυτό να σκεφτεί με έναν τρόπο που δεν είναι δικός του, που δε φτιάχτηκε ποτέ για να σκέφτεται έτσι. Κι αυτό είναι μία κάποια κόλαση.

Μα είμαστε περίεργοι εμείς οι άνθρωποι. Ψάχνουμε μανιωδώς να βρούμε μίαν άκρη. Την άκρη της κόκκινής μας κλωστής, να βρούμε πού χαθήκαμε, να βρούμε από πού ξεκινήσαμε, να βρούμε και τον άλλον κάπου στη διαδρομή. Κι είναι κρίμα.

Άκου μία αλήθεια από ‘μένα. Δεν υπάρχει η αρχή του νήματος. Το νήμα κόβεται και φτιάχνεται, φτιάχνεται και κόβεται. Μπλέκεται με άλλα νήματα και μετά ξαναβρίσκεται μόνο του. Δεν υπάρχει άκρη, όπως δεν υπάρχει και νήμα. Είναι στο κεφάλι σου μόνο.

Μα αυτή είναι μόνο η δική μου αλήθεια. Υπάρχουν άλλες περίπου επτάμισι δισεκατομμύρια αλήθειες, που δε θα ‘πρεπε να σε απασχολούν αν ήξερες να στηριχτείς στη δική σου και μόνο.

Γιατί αν καταφέρεις να ξεφύγεις απ’ την αλήθεια τους, τότε είσαι επικίνδυνα, πραγματικά, ελεύθερος.