Υπάρχουν λέξεις και καταστάσεις που προκαλούν αποτροπιασμό. Λέξεις που περιγράφουν καταστάσεις που η σκέψη τους και μόνο προκαλεί αυτή τη ναυτία που μόνο το απάνθρωπο μπορεί να προκαλέσει. Όσο κι αν ψάξει κανείς ωστόσο, δύσκολα θα βρει μία που να ξεπεράσει αυτό που η λέξη «κλειτοριδεκτομή» περιγράφει. Την πράξη. Την έννοια. Την ουσία. Τον ακρωτηριασμό. Τη μετέπειτα συνέπεια. Τη στυγνή και βασανιστική δολοφονία του γυναικείου σώματος, όχι μόνο στο κέντρο της ηδονής αλλά και στην ίδια τη φυλετική του βάση.
Κλειτοριδεκτομή η λέξη και μια ημερομηνία σταθμός· 6 Φεβρουαρίου. Η ημερομηνία που συμβολίζει τη μηδενική ανοχή απέναντι σε αυτή, διεθνώς. Μιας πρακτικής που εφαρμόζεται ακόμα σε πάνω από 30 χώρες οδηγώντας σε 200 εκατομμύρια ακρωτηριασμένα κορίτσια και γυναίκες που ζουν ανάμεσά μας.
Καταδικάζοντας τη βαναυσότητά της ας δούμε τι ακριβώς σημαίνει η πράξη. Όπως περιγράφουν τα γράμματα κι οι συλλαβές της, πρόκειται για αφαίρεση της κλειτορίδας. Αυτή μπορεί να είναι μερική ή ολική. Την αφαίρεση μπορεί να συνοδεύουν και άλλες διαδικασίες όπως συρραφή των χειλέων, περιορισμός του κόλπου κ.ά..
Ο τεράστιος κίνδυνος που ελλοχεύει από τέτοιες πρακτικές, που φυσικά δε γίνονται σε συνθήκες αντισηψίας, είναι πρωτίστως υγειονομικός. Ακριβώς λόγω της μη τήρησης σχεδόν καμίας προσοχής, η διαδικασία καταλήγει συχνά σε επιμολύνσεις, λοιμώξεις και επικίνδυνες για τη ζωή καταστάσεις που κατά περιπτώσεις αποβαίνουν μοιραίες για το θύμα. Οι επιπλοκές είναι συχνές και εκτός από άμεσες είναι και πιο μακροχρόνιες και μπορεί να αφορούν διαταραχές στο ουροποιητικό σύστημα, τη στειρότητα ή τη δυστοκία λόγω της παραποίησης των δομών.
Αλλά, ακόμα και αν η γυναίκα επιβιώσει των πρώτων αυτών κρίσιμων κινδύνων, η ψυχοσυναισθηματική και σωματική επίδραση είναι, επίσης, επικίνδυνη και μπορεί να τη συνοδεύει για όλη της τη μετέπειτα ζωή. Πρόκειται για αναγκαστική αφαίρεση ενός μέρους του εαυτού της. Η εμπειρία αυτή, συχνά έχει την αίσθηση πόνου μέλους-φάντασμα. Ενόχληση μάλιστα, που μπορεί να είναι ισόβια. Και φυσικά, με δυσμενή επίδραση στην ποιότητα ζωής της γυναίκας. Την όποια ποιότητα ζωής έχει απομείνει, βέβαια. Γιατί πέρα από το σωματικό κομμάτι, έχει υποστεί σοκ και βλάβη και η ψυχολογία αλλά και ο συναισθηματικός της κόσμος.
Είναι βασανιστικό και αποτρόπαιο να στερείσαι κάτι από τον εαυτό σου. Και γίνεται ακόμα πιο δύσκολο όταν αυτό συμβαίνει επειδή άλλοι το αποφάσισαν για εσένα. Και γίνεται ακόμα πιο βασανιστικό όταν αυτό που στερείσαι είναι ο βωμός της γυναικείας ηδονής. Είναι σαν να καταδικάστηκαν όλες αυτές οι γυναίκες να μη ζήσουν ποτέ το απόλυτο, που αποκαλείται «κλειτοριδικός οργασμός». Είναι σαν να τους επιβλήθηκε να στερηθούν εσαεί μια μορφή ηδονής, που κατά πολλούς, είναι η κορυφαία. Είναι σαν να τιμωρήθηκαν να μη γνωρίσουν, να μην ξέρουν, να μη μάθουν. Κάτι από τον εαυτό τους.
Και όλα αυτά τα σωματικά, ψυχολογικά, συναισθηματικά τραύματα, γιατί; Για μια παράδοση που διαιωνίζεται παρά τους αγώνες για απαγόρευση και κατάργησή της. Στα πλαίσια θρησκευτικών πεποιθήσεων, άγραφων νόμων, και εθιμικού δικαίου. Μιας πρακτικής οι αρχές της οποίας δεν είναι σαφείς ούτε χρονικά ούτε ως φιλοσοφία. Είναι, όμως, ξεκάθαρες οι επιπτώσεις της. Και αφού οι απαρχές χάνονται στη θολούρα και την ασάφεια του χρόνου, είναι ένας, ακόμα, εξαιρετικός λόγος να γίνει ξεκάθαρο και σαφές το τέλος αυτής της πρακτικής.
Δεν είναι μόνο θέμα υγείας. Είναι και θέμα ποιότητας της ζωής της γυναίκας. Είναι και θέμα σεβασμού της ουσίας αυτής. Είναι κι ότι κάθε πλάσμα σε τούτο τον κόσμο έχει δικαίωμα αναφαίρετο να διαχειρίζεται το σώμα του και να το χρησιμοποιεί όπως επιθυμεί. Και να απολαμβάνει μέσω αυτού.
Και προς αυτή την κατεύθυνση γίνονται τα τελευταία χρόνια πολλές προσπάθειες. Το 2008 ο Π.Ο.Υ προχωρά και καταδικάζει την πρακτική ζητώντας την εξάλειψή της. Άλλωστε, ήδη από το 1997 διεξάγει μελέτες και έρευνες σχετικά με τους κινδύνους και προσπαθεί να διακόψει την εφαρμογή της. Επιπλέον, αξίζει να αναφερθεί η απόφαση της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών το 2012, που καταδίκασε τον ακρωτηριασμό των γυναικείων γεννητικών οργάνων. Τον κατέταξε, μάλιστα, στην κατηγορία της καταπάτησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Αλλά και πολλά αφρικανικά κράτη με συνελεύσεις τους, είτε τοπικές είτε διακρατικές, προσπαθούν να δώσουν τέλος σε αυτή την αποτρόπαια παράδοση. Ένα, σημαντικό, βήμα παραπέρα, είναι και το γεγονός ότι το 2020, η κλειτοριδεκτομή κηρύχθηκε αξιόποινη πράξη στο Σουδάν. Αυτές και πολλές ακόμα κομβικές ημερομηνίες και κινήσεις έχουν γίνει και συνεχίζουν να γίνονται. Με τελικό στόχο την οριστική εξάλειψή της ως το 2030.
Στις 6 Φεβρουαρίου 2003, η πρώτη κυρία της Νιγηρίας, Stella Obasanjo, έκανε την πρώτη δημόσια δήλωση για μηδενική ανοχή στην κλειτοριδεκτομή. Έκτοτε, η μέρα αυτή υιοθετήθηκε από την επιτροπή για την προώθηση και προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Δεν είναι μέρα γιορτής. Είναι μέρα ενημέρωσης. Είναι μέρα υπενθύμισης. Είναι μέρα εντατικοποίησης και συντονισμού των προσπαθειών. Ώστε σύντομα η κλειτοριδεκτομή να αποτελεί παρελθόν.
Μια λέξη τρομακτική. Ένα φαινόμενο αποτρόπαιο. Μια μορφή καταπάτησης ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Και ένα stop που πρέπει όχι απλά να ειπωθεί αλλά και να τεθεί πραγματικά. Για όλα τα κορίτσια που ελπίζουν σ’ ένα κόσμο καλύτερο.
Θέλουμε και τη δική σου ιστορία!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Ελένη Καραχανίδη
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
