Η αλήθεια πίσω απ' το «μού λείπει» του χωρισμού

Χωρισμός. Από μόνος του μια δύσκολη απόφαση και μια διεργασία που ξεκινάει να υπάρχει προ στο μυαλό πριν γίνει πράξη. Οι λόγοι που μπορεί να φτάσει κάποιος στην απόφαση να χωρίσει είναι πολλοί και όλοι αποδεκτοί. Τι γίνεται όμως όταν ενώ παίρνει κανείς την απόφαση να χωρίσει μετά από λίγο καιρό νιώθει να του λείπει αυτός ο άνθρωπος; Και είναι πράγματι ο άνθρωπος που μάς λείπει ή μήπως είναι κάτι άλλο;

Είναι πολύ φυσιολογικό να νιώθει κανείς μετά από ένα χωρισμό το συναίσθημα της νοσταλγίας και της θύμησης του άλλου. Μάλιστα, είναι και ένα από τα στάδια που περνάει κανείς μέχρι την εμπέδωση του χωρισμού. Οι ψυχολόγοι λένε πως τον χωρισμό τον βιώνουμε σαν διαδικασία πένθους. Τι είναι αυτό που μάς λείπει εν τέλει μετά από ένα χωρισμό; Είναι πράγματι το άτομο; Είναι η συντροφικότητα; Η συνήθεια; Όλα μαζί;

Φτάνεις λοιπόν στο σημείο που ανακοινώνεις στο σύντροφό σου ότι θέλεις να το λήξετε. Περνάνε λίγες μέρες και ξαφνικά μέσα σου νιώθεις ότι κάτι λείπει. Μια φωνούλα στο υποσυνείδητο σού λέει πως έκανες λάθος που έβγαλες αυτόν τον άνθρωπο από τη ζωή σου. Δε σού λείπει όμως πραγματικά ο άνθρωπος. Άλλωστε η απόφασή σου να χωρίσεις ήταν συνειδητή και ξεκάθαρη μέσα σου. Κι αυτή η φωνή που ακούς, είναι η φωνή της καρδιάς σου, που σού λέει ότι τής στέρησες την προσοχή που είχε. Είναι η φωνή που σού λέει ότι αναζητά τη σημασία που είχες από αυτόν τον άνθρωπο και ότι ανά πάσα στιγμή, ό,τι κι αν γινόταν, ήταν εκεί για να δηλώνει παρουσία. Δεν είναι όμως η φωνή της λογικής. Είναι το αίσθημα της έλλειψης που δεν απευθύνεται στον άνθρωπο που έχασες, ούτε σε έναν έρωτα που στέρησες από τον εαυτό σου. Είναι ο εγωισμός· στέρησες του ανθρώπινου εγωκεντρισμού σου μια προσοχή την οποία θεωρούσε ότι δικαιούταν. Είναι ο ίδιος εγωισμός που τροφοδοτεί το συναίσθημα της νοσταλγίας των στιγμών και των αναμνήσεων με αυτό το πρόσωπο.

Βλέπεις, όσο έχεις έναν άνθρωπο εκεί, κολλημένο μαζί σου, να σε νοιάζεται, να σε αγαπάει, να σε φροντίζει, δε νιώθεις σχεδόν ποτέ ότι σού λείπει. Ξέρεις ότι είναι ένα τηλεφώνημα μακριά. Όσο έχουμε κάποιον ο οποίος τρέφει συναισθήματα για εμάς, ίσως καταβάθος να τον έχουμε και λίγο «δεδομένο» στη ζωή μας. Με αυτό τον τρόπο δε βιώνουμε κανένα συναίσθημα ουσιαστικής επιθυμίας προς αυτόν. Όταν έρχεται όμως η στιγμή που χάνουμε την προσοχή την οποία είχαμε επί καθημερινής βάσεως, όταν δεν υπάρχει κανείς εκεί για να μάς ψάξει και να αναρωτηθεί τι κάνουμε, πώς είμαστε, πώς πέρασε η μέρα μας, τότε ξεκινάει να γεννιέται και το αίσθημα της έλλειψής του.

Δε σου λείπει όμως την πραγματικότητα αυτό το πρόσωπο, αλλά αυτά που σού προσέφερε. Σού λείπει το πώς έβλεπες εσένα μέσω της δικής του φροντίδας κι αποδοχής. Σού λείπει η ικανοποίηση του εαυτού σου και του εγωισμού σου. Ανθρώπινο, καθολικό σχεδόν εκ φύσεως, όμως όχι αρκετό για να επιδιώξεις επανασύνδεση.

Σύμφωνα λοιπόν με έρευνες που έγιναν από ψυχολόγους του Πανεπιστημίου της Νέας Καλιφόρνιας, οι άνθρωποι τείνουν να αισθάνονται περισσότερη νοσταλγία –ιδιαίτερα θετικών εμπειριών του παρελθόντος– όταν όλα πάνε στραβά στην καθημερινότητά τους. Ένας άνθρωπος που αισθάνεται νοσταλγία βιώνει αισθήματα θλίψης, άγχους και μοναξιάς. Έτσι συμβαίνει λοιπόν και στο χωρισμό. Όταν κάτι πάει στραβά έπειτα από ένα χωρισμό, από εγωισμό και μόνο τείνουμε να βιώνουμε το αίσθημα της έλλειψης του ατόμου που ήταν παρόν εκεί για εμάς. Μάς λείπουν οι καλές μέρες. Οπότε ίσως αρκεί να θυμηθούμε ότι θα έρθουν κι άλλες. Με έναν άλλο έρωτα αυτή τη φορά.