Η σιωπή σου κράτησε παραπάνω από όσο είχες υπολογίσει. Ήταν τείχος προστασίας για να αντέχεις και να σκέφτεσαι το επόμενό σου βήμα. Μια λάθος σκέψη θα οδηγούσε σε μια λάθος πράξη. Ήθελες να έχεις τη δυνατότητα να χειριστείς εσύ την κατάσταση, να γίνουν όλα όπως τα είχες σχεδιάσει, να καταφέρεις να θέσεις εσύ τα δεδομένα.
Είχες κατά νου ότι η σιωπή σου θα παρερμηνευόταν ως αδυναμία, αδιαφορία ή και άγνοια για το τι σε περίμενε. Ήθελες να δώσεις την εντύπωση ότι ήσουν εκτός παιχνιδιού, ότι απλώς σιωπούσες, όμως εσύ οργάνωνες το επόμενό σου βήμα. Δεν έμενες σιωπηλός, επειδή κοιτούσες τον εαυτό σου, δεν αδιαφορούσες από εγωισμό, ούτε φοβόσουν ότι θα τον/την χάσεις. Εν γνώση σου έπαιζες το παιχνίδι της σιωπής για να κερδίσεις έδαφος, να ξεφύγεις και να πάρεις τον χρόνο σου να προετοιμαστείς.
Ήταν όμορφα στην αρχή. Έτσι ξεκινάει κάθε ξεχωριστή σχέση. Αγκαλιές, φιλιά, μέσα στα μέλια. Με ένα βλέμμα φώναζες όσα δεν ξεστόμισες ποτέ. Η σιωπή έκανε τα μαγικά της. Πάντα στεκόταν απέναντί σου και σου έκανε νόημα να συνεχίσεις. Χαμογελούσες και αφηνόσουν. Έδινες χωρίς να βγάλεις μιλιά κι ίσως αυτό θεωρήθηκε η μεγαλύτερή σου αδυναμία.
Μια λάθος κίνηση, μια ξαφνική ένταση άρχισε να γκρεμίζει τα πάντα γύρω σου, όμως εσύ στάθηκες στα πόδια σου χωρίς να πεις κουβέντα. Η σιωπή σού έκανε νόημα πως δεν άξιζε να δώσεις βάση και πως έπρεπε να παραμείνεις ήρεμος/η. Μέσα σου έβραζες με όσα άκουγες, ήθελες να φωνάξεις, να τα κάνεις όλα ρημαδιό. Δε θα κέρδιζες απολύτως τίποτα. Στάθηκες στο ύψος σου, χωρίς να χάσεις το ακμαιότατο ηθικό σου και χαμογέλασες με ανακούφιση.
Η σιωπή σου είχε κάνει μεγαλύτερο κρότο. Φαινόσουν αδιάφορος/η παρ’ όλο που έβλεπες όσα αγάπησες να σε εγκαταλείπουν. Είχε φτάσει η ώρα του τέλους. Έδωσες όση αγάπη θα έδινε κάποιος άνθρωπος σε κάποιον άλλον, ίσως και περισσότερο. Η σιωπή σου δεν ήταν άλλη μία συγκατάθεση. Ήταν όσα «σ’ αγαπώ» ήθελες να φωνάξεις, όσα «μείνε» δε θέλησες να εκφράσεις ποτέ δυνατά. Η σιωπή σου τελικά, η δική του/της αδυναμία. Εσύ ήσουν η δύναμη που έχασε από τα χέρια του/της. Εκείνη η σιωπηλή δύναμη που δεν ήταν τελικά τόσο αδύναμη.
Κατάφερες να ξεφύγεις από μια ψυχοφθόρα σχέση. Εσύ βοήθησες τον εαυτό σου, και η φίλη σου η σιωπή, η οποία στέκει περήφανη και ακόμη πιο δυνατή. Ξέφυγες από μια σχέση που οι λέξεις δεν έβρισκαν κοινό κώδικα, μια σχέση μονόπλευρης απόλαυσης. Είχες το προνόμιο να μιλήσεις στο τέλος. Λίγοι θυμούνται την αρχή, όμως το τέλος μένει σχεδόν πάντα αξέχαστο. Δεν είχες ακροατήριο, μόνο τη σιωπή να σου φωνάζει από την απέναντι πλευρά «Τώρα είναι η στιγμή. Μίλα» Και εκεί που έχανες έδαφος και ήσουν εκτεθειμένος/η, έβγαλες από μέσα σου όσα δεν είχες αφήσει να ακουστούν. Άφησες άφωνο μέχρι και το «εγώ» σου, όμως στάθηκες με το κεφάλι ψηλά και τη δύναμη να καρφώσεις με το βλέμμα τα μάτια που αγάπησες και που ίσως τώρα μέσα τους να βλέπεις μόνο το κενό.
Τα λόγια σου πλήγωσαν, διότι η σιωπή σου ήταν τελικά χρυσός. Για σένα. Μια δύναμη που οδήγησε στη δική σου ελευθερία. Μην ξεχάσεις ότι ο Josh Billings είπε κάποτε: «Η σιωπή είναι από τα πιο δύσκολα επιχειρήματα για να αντικρούσεις».
Και εσύ, τα κατάφερες.
Συντάκτης: Γεωργία Δημητρακάκου
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
