Oι αντικοινωνικοί είμαστε τα καλύτερα παιδιά

Ζούμε σε μία εποχή, όπου η κοινωνικοποίηση είναι κομμάτι της καθημερινότητάς μας. Στη δουλειά, στο δρόμο, στο μετρό∙ συναναστρεφόμαστε με πάρα πολύ κόσμο σε καθημερινή βάση. Όμως, στην πλειονότητα αυτών των ανθρώπων, υπάρχουμε κι εμείς, μία διαφορετική κάπως παρέα.

Είμαστε εκείνοι οι τύποι που τη βρίσκουμε να καθόμαστε και να τα πίνουμε, μόνοι με τον εαυτό μας. Ναι ναι, για εμάς μιλάω τους αντικοινωνικούς και πριν σηκωθούμε όλοι μαζί απ’ τους καναπέδες μας και αρχίσουμε να φωνάζουμε «Ζήτω, οι αντικοινωνικοί!», ας ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα.

Συνήθως, στο άκουσμα της λέξης «αντικοινωνικός», αυτομάτως το μυαλό δημιουργεί εικόνες. Απομονωμένους και γεροπαράξενους μας σκέφτεστε, με διάφορα περίεργα χόμπι -παραδεχτείτε, το έτσι μας φαντάζεστε.

Αδιαφορούμε για το τι συμβαίνει γύρω μας κι ασχολούμαστε μόνο με την πάρτη μας, κλεισμένοι στον εαυτό μας, ποτέ δεν προσπαθούμε να επιβάλλουμε ή να πούμε τη γνώμη μας, γιατί πολύ απλά δε γουστάρουμε. Είμαστε και πολύ σνομπ.

Όχι για να ξέρετε, δεν είμαστε εμείς οι αντικοινωνικοί, εσείς είστε πάρα πολλοί. Πλάκα κάνουμε, βρε παιδιά, δεν είμαστε τόσο χάλια. Μας έχετε παρεξηγήσει τόσο καιρό. Στην πραγματικότητα είμαστε τα καλύτερα παιδιά που υπάρχουν. Όλη αυτή η κατάσταση, είναι πολύ διαφορετική απ’ όσο νομίζουμε, ας το σκεφτούμε όλοι μαζί και θα καταλάβουμε.

Ναι, ξέρουμε πως προτιμάμε να μας μαστιγώσουν απ’ το να βρεθούμε σε ένα δωμάτιο με είκοσι άτομα, είμαστε εμείς που προτιμάμε να χαθούμε μέσα σε ένα βιβλίο παρά να βγούμε για μπίρες. Πολλές φορές δε μιλάμε σε κανέναν, αποφεύγουμε να χαιρετήσουμε, αν μας δει κάποιος γνωστός στο δρόμο κι απλά κάνουμε πως δεν τον βλέπουμε. Όσες φορές και αν μας πάρετε τηλέφωνο για να βγούμε, πάντα θα έχουμε μία δικαιολογία για να σας αποφύγουμε. Συνήθως στη δουλειά η στο σχολείο, όταν μας λένε για κάποια ομαδική εργασία, θέλουμε να αυτοκτονήσουμε επί τόπου κι απλά λέμε σε όλους ότι δουλεύουμε καλύτερα μόνοι, είμαστε πιο παραγωγικοί.

Δεν είναι ότι δε θέλουμε να κοινωνικοποιηθούμε, απλά δεν μπορούμε. Δεν αντέχουμε την προσποίηση, τη σιχαινόμαστε. Προτιμάμε να μείνουμε μόνοι μας απ’ το να βγούμε με μια παρέα που όλοι θα μιλάνε κι ο καθένας θα ακούει μόνο τη δική του φωνή.

Ποτέ δε θα τρομοκρατηθούμε απ’ τη μοναξιά, διότι την ξέρουμε, την έχουμε δαμάσει. Δε θα φοβηθούμε να πούμε αλήθειες, μας αρέσουν κι επιλέγουμε εκείνες που τσακίζουν απ’ το να χαϊδεύουμε τα αυτιά σας. Χίλιες φορές να χανόμαστε στο δικό μας κόσμο, δε μας αρέσουν τα πολλά λόγια, οι γκρίνιες για ό,τι κι αν υπάρχει γύρω μας, να καθόμαστε και να κρίνουμε. Κοιτάμε πρώτα τη δική μας καμπούρα.

Ξέρουμε, είμαστε περίεργα πλάσματα, με περίεργες συνήθειες και λίγο διαφορετικοί απ’ τους άλλους, αν όμως καταφέρετε και μπείτε στην ψυχή μας, θα εκπλαγείτε απ’ τα τόσα όμορφα  πράγματα που έχουμε να σας δείξουμε. Θα τρομάξετε απ’ την αγάπη που κρύβουμε, γι’ αυτό αν κάποτε στο μέλλον ένας αντικοινωνικός, ένας από εμάς, μπει στη ζωή σας, κρατήστε μας σφιχτά και μη μας αφήσετε ποτέ να φύγουμε. Μας αρέσουν κι εμάς οι αγκαλιές -μερικές φορές.