Δεν ψάχνουν όλοι μια αιθέρια ύπαρξη

Υπάρχουν μερικές αδιαμφισβήτητες αλήθειες στον κόσμο τούτο. Η Γη γυρίζει, η παγκόσμια ειρήνη εντοπίζεται μονάχα σε απάντηση από διαγωνιζόμενες καλλιστείων και πουθενά αλλού, μα να μην ξεχνάμε και κάτι ακόμα. Δεν ψάχνουν όλοι την αιθέρια ύπαρξη, σε κάθε φάση της ζωής τους.

Για την ακρίβεια, δεν ψάχνουν ούτε καν την σκέτη, τη γήινη σαν να λέμε. Σοκ στην παγκόσμια κοινή γνώμη, όμως μπορεί να μην ψάχνουν και τίποτα. Κανέναν, καμία, πώς το λένε; Σε ορισμένες φάσεις, μπορεί να θεωρούν αγάπη της ζωής τους το σκύλο ή τη γάτα τους, χωρίς να έχουν ταμπελάκι «Ρε, α πάγαινε!» στο κούτελο για να απωθούν τους ανεπιθύμητους.

Μα πώς; Είναι δυνατόν να αγνοούν κάποιοι με χαρακτηριστική, πεισματάρικη επιμονή, τα κελεύσματα της θεάς Αφροδίτης; Να μην ενδιαφέρονται καθόλου για το αν τα βέλη του έρωτα θα βρουν το στόχο τους και αντ’ αυτού, να σηκώνουν μια ασπίδα εφάμιλλη με τις ψηλές ασπίδες των Σπαρτιατών στους «300» για να γλυτώσουν;

Τρελοί είναι; Απροσάρμοστοι; Ανώριμοι κι ανώριμες; Μωρέ, μήπως είχε βάση το «This is madness!» που ακούστηκε λίγο πριν το «This is SPARTA!» στην ταινία; Η απάντηση, όπως συνήθως γίνεται, είναι λιγουλάκι πιο πολύπλοκη.

Μια χαρά λογικοί είναι όσοι επιλέγουν -όχι μόνιμα, αλλά τουλάχιστον σε συγκεκριμένες φάσεις της ζωής τους- να μην ξοδεύουν τον χρόνο και την ενέργειά τους κυνηγώντας το άπιαστο ιδανικό όνειρο. Το να βρουν την αιθέρια ύπαρξη που κάνει tick όλα τα κουτάκια που θα ‘θελαν σκεπτόμενοι τον ιδανικό άνθρωπο στο πλάι τους.

Οι λόγοι είναι κάμποσοι, για να λέμε την αλήθεια, όσο και μοναδικοί για τον καθένα ξεχωριστά. Κάποιοι εκεί έξω, μπορεί να αισθάνονται αρκετά χαρούμενοι να γυρνάνε σπίτι το βράδυ ξεθεωμένοι και να τους περιμένει το φιλικό γάβγισμα του σκύλου τους ή το χαδιάρικο νιαούρισμα της γάτας τους. Κανονικά, θα έψαχναν το κάτι παραπάνω, γιατί ποιος δεν το επιθυμεί ενδόμυχα;

Κανονικά, ναι. Πλην όμως, ζούμε σε ενδιαφέροντες καιρούς, που έλεγαν και οι Κινέζοι πριν αιώνες ολάκερους. Δεν θα τους χαρακτήριζε κανείς ιδιαίτερα «κανονικούς». Άλλωστε, υπάρχουν και πιο προσωπικά ζητήματα  που απασχολούν κάποιους. Το πτυχίο και πότε αυτό θα έρθει, μαζί με το αναπόφευκτο ερώτημα «Και μετά τι κάνουμε;».

Προσθέτουμε στο μίξερ κάτι από οικογενειακά, προσωπικά, απλές μα συνηθισμένες ανασφάλειες του τύπου «Πάλι δεν κλείνει το παντελόνι, ξαφνικά μοιάζει καλή ιδέα η δίαιτα, που πας ρε Καραμήτρο που θες κι αγάπες με λουλούδια;», μαζί με τις μικρές έγνοιες της καθημερινότητας και εν τέλει, δένει το γλυκό.

Όλοι αυτοί εκεί έξω, μέχρι να ξεκαθαρίσει το μέσα τους, είτε είναι στο χέρι τους είτε στο χέρι αλλουνού, μια χαρά περνάνε και με την αγάπη του κατοικιδίου τους, αν είναι τυχεροί και έχουν. Βλέπετε, τα συμπαθή τετράποδα είναι διαφορετικής νοοτροπίας μεν, αλλά όσο κι αν το δείχνουν ή το κρύβουν πονηρά, αγαπάνε τους ιδιοκτήτες τους και μάλιστα με τρυφερότητα κι ανιδιοτέλεια. Κάτι μάλλον σχετικά σπάνιο στις σχέσεις του δικού μας, ανθρώπινου και πολιτισμένου είδους.

Στο τέλος της ημέρας λοιπόν, όταν κάποιοι έχουν χίλια μύρια όσα στο κεφάλι τους και κάθονται στον καναπέ τους να ξαποστάσουν, είναι γεγονός σε αυτή τη φάση της ζωής τους ο έρωτας είναι μια μακρινή προτεραιότητα, εκτός φυσικά κι αν προκύψει τυχαία, οπότε, καλοδεχούμενος!

Συμβαίνουν κι αυτά, έτσι; Να μην το ξεχνάμε – κι αν κάποιος από μας τύχει να δει ερωτικά κάποιον σε μυστήρια φάση που θέλει το χρόνο του, δεν πειράζει. Συμβαίνουν και στις καλύτερες οικογένειες, ή όπως λένε κι οι φίλοι Αγγλοσάξονες «shit happens», πάμε γι’ άλλες πολιτείες, ερωτικές.