Ανήκω σε αυτούς που πιστεύουν ότι το πραγματικό νόημα της ζωής μας το ορίζουμε/δίνουμε εμείς. Θέλοντας και μη, η ανθρώπινη ύπαρξη αναζητά έναn σκοπό, ένα νόημα που κατά κάποιο τρόπο θα δώσει λόγο ύπαρξης στη ζωή και την καθημερινότητά μας. Προσωπικά, πιστεύω ότι το κάθε νόημα πηγάζει από το πάθος, και ό,τι μπορούμε να ονομάσουμε πάθος– είτε αυτό είναι μια έντονη αγάπη, μια αφοσίωση, μια τρέλα για κάτι που μας γεμίζει. Αυτό το πάθος λοιπόν, μας χαρίζει ζωντάνια, ένταση, ουσιαστικό νόημα σε αυτό το παιχνίδι που ονομάσαμε ζωή. Είναι κατά κάποιο τρόπο μια κινητήριος δύναμη που μας ωθεί να επιδιώκουμε περισσότερα, να μεταλλασσόμαστε και να εξελισσόμαστε.
Η ερώτηση, εδώ, είναι τι πραγματικά συμβαίνει όταν αυτό το πάθος απουσιάζει; Μπορούμε να ζήσουμε μια ζωή χωρίς αυτό ή μπορεί η ζωή να έχει ουσία χωρίς να παθιαζόμαστε για τίποτα; Ίσως εδώ πρέπει να ορίσουμε τι ακριβώς εστί πάθος– αν και διαφέρει από άτομο σε άτομο, το νόημα είναι το ίδιο. Πάθος είναι όλες εκείνες οι φορές που τα μάτια μας λάμπουν, όταν μιλάμε για κάτι που αγαπάμε. Που τα βλέφαρά μας μικραίνουν μόλις σκάσει στο πρόσωπό μας αυτό το χαμόγελο μέχρι τα αυτιά μας. Όλες εκείνες οι φορές που ενώ ήμασταν κουρασμένοι, βρήκαμε το κουράγιο να πεταχτούμε έξω από το κρεβάτι γιατί αυτό το πάθος είναι πέρα από την κούραση και την πίεση της ρουτίνας.
Κατά κάποιο τρόπο, λοιπόν, όταν ζούμε χωρίς πάθος, διατρέχουμε να πέσουμε μέσα στην παγίδα που ονομάζεται επιβίωση. Αντικειμενικά, πολλοί άνθρωποι συμβιβάζονται με μια μέτρια ζωή– είτε αυτό οφείλεται στη δύναμη της συνήθειας, είτε από φόβο, είτε πολύ απλά γιατί δεν πιστεύουν ότι είναι φτιαγμένοι να διεκδικήσουν κάτι καλύτερο. Μια σχέση χωρίς πάθος, απλά για να μην είμαστε μόνοι, μια δουλειά ανιαρή, που μας προσφέρει μια σταθερότητά, ακόμη κι ένας τρόπος ζωής γκρίζος, με επαναλαμβανόμενες μέρες, χωμένοι στη ρουτίνα. Μπορεί όντως αυτή η μετριότητα και ο συμβιβασμός να μας προσφέρει μια αίσθηση ασφάλειας, πράγμα όντως σημαντικό, εντούτοις μακροπρόθεσμα μας οδηγεί σε μια στασιμότητα.
Το τι ορίζει κανείς ως νόημα στη ζωή του, προφανώς και διαφέρει ανά άτομο και προσωπικότητα. Υπάρχουν άνθρωποι που βρίσκουν το νόημα της ζωής στις απλές καθημερινές χαρές της· μια βόλτα στη φύση με το αγαπημένο τους σκυλί, μια όμορφη γεμάτη έμπνευση συζήτηση, ένα βιβλίο, η αγαπημένη κούπα καφέ κάθε πρωί. Από την άλλη υπάρχουν άνθρωποι που ο λόγος να ξυπνάνε κάθε πρωί με ενέργεια και όρεξη είναι η δουλειά τους, που τους εξελίσσει, τους ολοκληρώνει και τους δίνει σκοπό. Μπορεί, πάλι, το πάθος μας να βρίσκεται σε μια αγάπη, μια σχέση, μια φιλία, την οικογένεια. Μπορεί πάλι, το πάθος να βρίσκεται σε ένα ενδιαφέρον ή ένα χόμπι, κι αυτή η σπίθα που καίει ακόμη, μας υπενθυμίζει την αθωότητα και τη γλυκά της ζωής.
Οι άνθρωποι που ζουν με πάθος, ξεχωρίζουν από μακριά. Έχουν τη δύναμη να εμπνέουν τους γύρω τους να κυνηγήσουν τα όνειρά τους, δημιουργώντας κάπως έτσι έναν κύκλο θετικής ενέργειας. Η δική μας τρέλα, αυτό που ορίζουμε εμείς πάθος, μπορεί για άλλους να είναι κάτι κουλό ή αψυχολόγητο, αλλά όπως και να το κάνουμε δε χρειάζεται και δεν πρέπει να βγάζει νόημα ή εξήγηση σε κανέναν πέρα από εμάς. Ίσως να μην είμαι σε θέση να κρίνω αν αξίζει να μένουμε σε καταστάσεις που δε μας κάνουν ευτυχισμένους απλά για να νιώθουμε βολικά, παρόλα αυτά πιστεύω πως είναι εφικτό να επιδιώκουμε εκείνο που μας κάνει να νιώθουμε πραγματικά ζωντανοί, αντί να επιλέγουμε τη μετριότητα.
Κλείνοντας, θα δανειστώ με μια φράση του Χρόνη Μίσσιου που έχει χαραχτεί μέσα μου: «Η ζωή είναι ένα δώρο που μας δίνεται άπαξ. Σαν μία μοναδική ευκαιρία. Είναι μια όμορφη περιπέτεια την οποία την κατάντησαν ένα δράμα καθημερινό. Η ζωή είναι χαρά, η ζωή είναι παιχνίδι – δεν μπορεί να είναι τίποτε άλλο.»
Συντάκτης: Τόνια Κωνσταντίνου
