Η πολυδιάστατη εμπειρία ενός μιούζικαλ

Σαν ένα μικρό παιδί που ανακαλύπτει τον κόσμο νιώθει κανείς όταν δοκιμάζει κάτι καινούριο. Όταν έρχεσαι αντιμέτωπος με το διαφορετικό, με αυτό το κάτι που ξεφεύγει απ’ τα συνηθισμένα, αρχικά περνάς απ’ το πεδίο της άρνησης. Μια τέτοια άρνηση σαν την πρώτη βουτιά στα κρύα νερά της θάλασσας ενός νεογέννητου καλοκαιριού. Δυσκολεύεσαι να κάνεις βήματα μες στο νερό, μα συνεχίζεις!

Έτσι, βούτηξα κι εγώ σαν μικρό παιδί σε τέτοια νερά, πρωτόγνωρα νερά της μουσικής. Όλοι μας έχει τύχει να ακούσουμε ένα ροκ κομμάτι που έκανε το κεφάλι μας να μοιάζει με σέικερ από κοκτέιλ ή ένα τσιφτετέλι που ταρακούνησε τη μέση μας σε ρυθμούς ενός αισθησιακού κι αργού χουλα χουπ. Πες μου ποιος δεν έχει ακούσει ένα κομμάτι που τον έκανε να κλείσει τα μάτια και να ψιθυρίσει τα λόγια σαν να τραγουδάει το παράπονό του. Πόσοι, όμως, από εμάς έχουμε βιώσει από κοντά ένα μιούζικαλ; Βρέθηκα να μου κάνουν δώρο μια τέτοια εμπειρία κι έτσι δεν μπόρεσαν να την αρνηθώ. Καχύποπτος ή αδιάφορος αρχικά, μα έλα που το αποτέλεσμα ήταν από αυτά που σε εκπλήσσουν θετικά. Από αυτά τα «ευχαριστώ» που λέει η ψυχή γι’ αυτό που της πρόσφερες.

Το μιούζικαλ, ένα συνονθύλευμα θεάτρου, απαγγελίας, μουσικής και χορού είναι κάτι που κανείς δεν μπορεί να καταλάβει την αξία του αν δεν γίνει στην πράξη θεατής -κι όχι μέσα από μια οθόνη. Είναι από αυτές τις εμπειρίες που αδυνατείς να μεταφέρεις με λόγια, αλλά θα κάνω μια προσπάθεια.

Αρχικά να επαναλάβω πως κανένας δεν μπορεί να βιώσει το μιούζικαλ αν δεν εκθέσει και τις πέντε του αισθήσεις σε αυτό. Πρέπει να γίνεις θύμα της στιγμής. Έτυχε το βίωμά μου να είναι μια ερωτική παράσταση που συνοδεύτηκε απόλυτα αρμονικά απ’ τις χορδές και τα τύμπανα μιας ορχήστρας, που η πνοή των πνευστών της έδινε μια ευωδία ζωντάνιας στην ατμόσφαιρα. Δίνει στην ίδια στιγμή την ομορφιά ενός λουλουδιού που ανθίζει, αλλά γίνεται κοφτερό κι επώδυνο σαν τη λεπίδα ενός μαχαιριού.

Τι μπορεί να σου προσφέρει ένα μιούζικαλ; Τόσα πολλά και τόσα λίγα μαζί, το άδειο κουτί και το γεμάτο, σε κάνει να αδημονείς για την επόμενη λέξη, για την επόμενη νότα, για την επόμενη κίνηση του ηθοποιού που έχει γίνει εσύ. Δένεσαι. Για κάποιο λόγο σου φέρνει αναμνήσεις στο μυαλό και σε συνδέει με αυτές σε τέτοιο βαθμό που μοιάζει με βάσανο. Μοιάζει με γόρδιο δεσμό που ανυπομονείς να βγάλεις από πάνω σου, αλλά επίσης για κάποιο λόγο δε θες.

Το μιούζικαλ, που συνήθως εκφράζει το συναίσθημα της αγάπης με μια διαφορετική μορφή σε κάθε παράσταση, σε παγιδεύει μέσα από όλες σου τις αισθήσεις. Σε κάνει να παλεύεις με τους υπόλοιπους θεατές μέσα απ’ τα κενά που οι ώμοι δημιουργούν για να μη χάσει το μάτι σου ούτε μία στιγμή, ούτε ένα ίχνος έκφρασης απ’ τον κάθε ηθοποιό, αλλά και παραλύει το σώμα καθώς η ορχήστρα σηκώνει κάθε τρίχα του κορμιού σου σε κάθε χτύπο των τυμπάνων, σε κάθε γλίστρημα απ’ το δοξάρι επάνω στη χορδή, σε κάθε πετυχημένη διαφυγή μιας αναπνοής σε κάθε πνευστό όργανο που μεταμορφώνεται σε νότα. Κι όλα αυτά ένας ανελέητος κύκλος που επαναλαμβάνεται σε κάθε σκηνή, σε κάθε στιγμή, σε κάθε στίχο. Σε βάζει σε μια κατάσταση έκστασης μέσα απ’ τις μεθυστικές μυρωδιές της αίθουσας και τα λόγια ενός χαρακτήρα που βασανίζεται να νιώσει, να ζήσει, να αγαπηθεί.

Και πού καταλήγεις; Να γίνεσαι λάτρης του είδους, γιατί πλέον μια αίσθηση ή κάνα-δυο μαζί δε σου είναι πλέον αρκετές. Ακούς ένα τραγούδι και μόνο η ακοή δε σου φτάνει. Βλέπεις μια ταινία κι η δράση δεν είναι αρκετή για να κεντρίσει το ενδιαφέρον σου. Τι κανείς, λοιπόν; Παλεύεις να βρεις ευκαιρία να βιώσεις αυτήν την πανδαισία συναισθημάτων ξανά και ξανά.

Γίνεσαι πιστός φαν κι οι εικόνες παίζουν σαν φιλμ από ταινία στα μάτια σου, την ίδια στιγμή που η μελωδία κατασπαράζει κάθε κύτταρο του μυαλού σου και τα λόγια απ’ τους στίχους ταλαιπωρούν τους μυς της γλώσσας σου αλλά και τις χορδές που κρύβονται στο λαιμό σου για μέρες, για βδομάδες, για μήνες.

Γίνε παιδί, λοιπόν, και τόλμησε το καινούριο κι ας δείχνει επικίνδυνο στην αρχή. Κλείσε τα αφτιά σου στις σειρήνες που σου λένε ποια βιώματα είναι τα σωστά και ποια λάθος κι άσε κάτι διαφορετικό να σε σαγηνεύσει. Είμαι σίγουρος πως θα εκπλαγείς απ’ την ομορφιά που κρύβει το άγνωστο.