«Έλα ρε, τι πειράζει, στον εαυτό μου μόνο κάνω κακό»

Μια έκφραση, που πολλές φορές όταν τη χρησιμοποιούμε φέρνει έναν εκνευρισμό σ’ όποιον την ακούει, είναι:«Έλα ρε μαλάκα, τι πειράζει; Στον εαυτό μου κάνω κακό, δεν πειράζω κανένα.» Είναι η μεγαλύτερη αλήθεια και συνάμα το μεγαλύτερο ψέμα που έχουμε κατασκευάσει. Ας τα πάρουμε λοιπόν ένα-ένα.

Μεγαλύτερη αλήθεια. Γιατί; Όντως, κάνουμε αρκετά μεγάλο κακό στον εαυτό μας. Η επεξήγηση παρακάτω. Επίσης, δεν κάνουμε μόνο στον εαυτό μας κακό, αλλά μερικές φορές ενοχλούμε και τους γύρω μας. Αυτό συμβαίνει, επειδή ό, τι κάνουμε γενικά στην καθημερινότητά μας, έχει αντίκτυπο στον περίγυρό μας. Από το πιο απλό, μέχρι το πιο περίπλοκο. Τώρα, βέβαια μπορεί κάποιος να πει: «Αν δεν αρέσει, δεν μπορώ να κάνω κάτι. Δεν είναι δικό μου θέμα.». Κι όμως είναι. Γινόμαστε δέκτες χιλιάδων πληροφοριών κάθε μέρα, χωρίς απαραίτητα να το καταλαβαίνουμε. Μπορεί να μας φαίνεται απίθανο κάτι που ασχολούμαστε να ενοχλεί τον απέναντι, αλλά, όπως κι αν έχει, άπειρα τα γούστα με αποτέλεσμα ναι είναι άπειρες κι οι απόψεις για το καθετί. Άρα, ποτέ μη λες ποτέ.

Μεγαλύτερο ψέμα. Εδώ, έχουμε να πούμε αρκετά. Με την παραπάνω φράση, όχι μόνο λέει εσκεμμένα ψέματα στο δικό του εγώ, αλλά του δημιουργεί εμπόδια από το πουθενά και βάζει μόνος του τρικλοποδιά στον εαυτό του. Και ν’ αφήσει τις ευθύνες και τα λάθη χωρίς να τα λύσει, πάλι μπροστά του θα τα βρει. Το να μην αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας, είναι κάτι που μας ηρεμεί και μας καθησυχάζει πως όλα μπορούν να πάνε καλά (τα περισσότερα τουλάχιστον) ή τα προβλήματα να λυθούν μόνα τους, ως δια μαγείας. Μας αρέσει να παραμυθιαζόμαστε. Να χαϊδεύουμε τον εαυτό μας σαν μικρό παιδί. Έχουμε ήσυχο το κεφάλι μας. Είναι υπέροχο να υπάρχει μια δικιά μας πραγματικότητα που να πηγαίνουν όλα ευθεία. Οι στροφές μας τρομάζουν, γιατί δεν μπορούμε να τις ελέγχουμε. Έρχονται απροειδοποίητα. Απότομες ανηφόρες και κατηφόρες παντού. Τι ζωή είναι αυτή; Καλύτερα όλα ευθεία. Να γλυτώσουμε και τα πολλά-πολλά.

Είμαστε εμείς που εμποδίζουμε το άτομό μας να προχωρήσει ένα βήμα παρακάτω, εξαιτίας της αποποίησης των ευθυνών μας. Θα μας βόλευε κάποιος άλλος να αναλάμβανε ό, τι κάνουμε στην καθημερινότητά μας, ώστε σε περίπτωση που κάτι δεν πάει καλά, να ρίξουμε το φταίξιμο εκεί.  Είναι ο εγωισμός που πληγώνεται και ταπεινώνεται. Δε μας αρέσει να κάνουμε λάθη και να βλέπουμε τις συνέπειες μπροστά στα μάτια μας. Μερικές φορές είναι ολέθριες και δεν τις αντέχουμε. Τερματίζουμε και ποιος ξέρει πότε θα συνέλθουμε.

Παρ’ ολ’ αυτά, υπάρχουν οι φορές που απολαμβάνουμε τα λάθη μας και θεωρούμε πως βρίσκουμε μια έξοδο μέσα στο χάος. Είναι πράγματα που αγαπάμε κι ας μας καταστρέφουν. Δεν μπορούμε να κάνουμε χωρίς αυτά. Είμαστε αδύναμοι μπροστά σ’ αυτά και τις ευθύνες που δεν παίρνουμε. Όσο τα αφήνουμε, τόσο μας πνίγουν. Μας καταπίνουν. Με δυσκολία αναπνέουμε. Αλλά, είναι γλυκός ο πόνος της συγκεκριμένης ανευθυνότητας.

Όσο περνάει ο καιρός, καλό είναι να βλέπουμε τι αφήνουμε πίσω. Να παίρνουμε τα λάθη και τις ευθύνες και να τα αναγνωρίζουμε. Να τα διορθώνουμε. Να τα σβήνουμε από τους δικούς μας χάρτες, για να μην τα έχουμε γι’ αργότερα. Να κάνουμε μ’ αυτόν τον τρόπο τη ζωή μας λίγο πιο εύκολη. Ανοίξτε τεφτέρια, πιάστε μολύβι κι ελάτε να ξεκινήσουμε να γράφουμε υποθέσεις που έχουμε αφήσει ανοιχτές. Να γίνουμε πιο δυνατοί, ώστε να είμαστε λιγότερο αδύναμοι μπροστά στα λάθη που λατρεύουμε να κάνουμε ξανά και ξανά. Και τότε θα έρθει και η λύτρωση κι όντως δε θα πειράζει αυτή τη φορά.