Η απολυτότητα είναι αφέλεια

Στη ζωή παίρνουμε αποφάσεις συνεχώς. «Σήμερα θα φορέσω την μπλε μπλούζα.», «Θα δηλώσω για γεωπόνος.», «Δε θα ξαναβγώ με τον τάδε.» κλπ. Αποφάσεις που πάρθηκαν με πολλή σκέψη του τι θέλουμε από (και για) τη ζωή μας. Εφόσον, λοιπόν, πιστεύουμε πως κάνουμε το σωστό, πορευόμαστε ανάλογα. Αλλά, σε κάποια στιγμή κι όσο ακολουθούμε πιστά την επιλογή μας, εμφανίζονται εμπόδια που δεν μπορούμε να προσπεράσουμε ή μαθαίνουμε κάτι καινούργιο για το θέμα μας. Τι γίνεται τότε;

Ή συνεχίζεις χωρίς να επεξεργαστείς τα καινούργια στοιχεία που έσκασαν στα χέρια σου ή μπαίνεις σε μια πολύ δύσκολη κι επίπονη διαδικασία, η οποία ξεκινάει με την ερώτηση «Μήπως έκανα λάθος;». Την πρώτη επιλογή διαλέγουν οι εγωιστές κι υπερβολικά περήφανοι άνθρωποι. Αυτοί που δεν περνάει απ’ το μυαλό τους η σκέψη ότι κάπου έσφαλαν.

Δεν είναι απαραίτητα κακοί ή ηλίθιοι, απλά είναι υπερβολικά σίγουροι. Κι αυτή η βεβαιότητα στη ζωή μπορεί να σε φτάσει είτε στην κορυφή είτε στον πάτο. Δεν υπάρχει κάτι ενδιάμεσο, και το ξέρουν, απλά το «εγώ» τους προτιμά να σκέφτεται την κορυφή και ποτέ τον πάτο, κι έτσι παραμυθιάζονται έως τελικής πτώσεως. Όταν, τελικά, φτάνουν στον πάτο δεν μπορούν να διανοηθούν πως κάπου έκαναν κι εκείνοι λάθος, πως έχουν μερίδιο στην αποτυχία τους και πως αν έβλεπαν πέρα απ’ την υψηλή και περήφανη μύτη τους θα είχαν σώσει τα σπασμένα. Όχι, φταίνε όλοι οι άλλοι εκτός απ’ τους ίδιους.

Τη δεύτερη επιλογή θα την πάρουν οι σκεπτόμενοι κι ώριμοι άνθρωποι. Αυτοί που ξέρουν ότι η ζωή δεν αποτελείται από άσπρο και μαύρο, αλλά μερικές φορές υπάρχει και το γκρι. Νιώθουν άσχημα που έπεσαν έξω στην αρχική τους απόφαση και συλλέγουν στοιχεία για να βρεθεί το «γιατί». Δεν είναι καθόλου εύκολη η διαδικασία, θα υπάρξει ηττοπάθεια και έντονη στεναχώρια, γιατί επένδυσες χρόνο, χρήματα, ενέργεια σε κάτι που τώρα ξανασκέφτεσαι αν θα το συνεχίσεις. Αλλά –αν το δεις απ’ τη θετική πλευρά– τουλάχιστον ξέρεις ότι προσπάθησες, και στο μέλλον δε θα έχεις τη φαγούρα στο πίσω μέρος του κεφαλιού σου με ‘κείνο το «Τι να ‘χε γίνει, άραγε;» να σε τρώει κάθε τρεις και λίγο.

Όσον αφορά τις ανθρώπινες σχέσεις, αν η απόλυτη απόφασή σου στο να μην κρατήσεις επαφές με κάποιον σου κάνει καλό, αν σε ανακουφίζει η απόσταση, τότε καλώς. Μείνε με την απόφαση αυτή και μην το ξανασκεφτείς. Αλλά αν το ξανασκέφτεσαι, αν δεν έχεις κάτσει να ακούσεις την πλευρά του άλλου πριν πάρεις την απόφασή σου, αν σκέφτεσαι πως ίσως παραήταν σκληρή η στάση σου, τότε αναθεώρησε. Δε χρειάζεται τα πράγματα να επιστρέψουν στην αρχική τους μορφή, ίσως να μη χρειαστεί καν να τους μιλήσεις, απλώς συγχώρεσέ τους μέσα σου.

Ακόμη κι αν ο άλλος σε πείραξε σκόπιμα, μην εκδικηθείς. Η εκδίκηση είναι σαν ένα τούβλο που είναι δεμένο στο χέρι σου. Θα το πετάξεις με δύναμη στη μούρη του άλλου και θα του σπάσεις τα δόντια, αλλά το τούβλο θα γυρίσει πίσω και στη δικιά σου μούρη. Είναι ένας φαύλος κύκλος στον οποίο δε θες να μπεις. Άσε το κάρμα να κάνει τη δουλειά του, ώστε να ‘χεις και τη συνείδησή σου καθαρή. Πάντοτε γυρνάει ο τροχός. Μπορεί να αργήσει να γίνει ή μπορεί να μην το μάθεις και ποτέ, αλλά θα γυρίσει ο τροχός.

Σε γενικές γραμμές, όταν μαθαίνουμε να συγχωρούμε, έρευνες δείχνουν πως έχουμε λιγότερο στρες, ένταση, άγχος και θυμό. Ενώ όταν κρατάμε κακίες κι άσχημα συναισθήματα, βλάπτουμε και την καρδιά μας. Αν αναλογιστούμε, λοιπόν, ότι το «αν κάνεις κακό στους άλλους, κάνεις και σε ‘σένα» αποδεικνύεται τόσο τρανά, όχι μόνο για την ψυχική μας υγεία αλλά και για τη φυσική, το να σταματήσουμε να ‘μαστε τόσο απόλυτοι είναι σχεδόν αναγκαίο.

Σε μια εποχή γεμάτη στρες κι άγχος απ’ τα γεννοφάσκια, ας πάρουμε την ευκαιρία κάνοντας κάτι για τον εαυτό μας, ας γίνουμε καλύτεροι και για τον διπλανό μας. Καλό θα γίνει και στις δύο πλευρές.