Ας υποθέσουμε πως έχεις βρει την ιδανική -αν στέκει βέβαια αυτός ο όρος- σχέση για’ σένα. Ομαλά τα πράγματα κυλούν χωρίς εντάσεις, χωρίς περιττά άγχη και φόβους, υπάρχει διασκέδαση και αμοιβαίο ενδιαφέρον και με λίγα λόγια η φλόγα διατηρείται ζωντανή και η διάθεσή σου στα ύψη. Θα μπορούσαμε να πούμε πως τίποτα δεν μπορεί να μπει ανάμεσά σας. Κι όμως, ξέρεις κι εσύ πως τίποτα δεν είναι τόσο απλό.
Μερικές φορές τα πράγματα δεν είναι τόσο προβλέψιμα, και υπάρχουν οι φορές που οι σχέσεις μας πρέπει να χαλάσουν, προκειμένου να εκπληρωθούν άλλα πλάνα, ακόμα κι αν αυτό μας πληγώνει. Θα σκεφτείς τώρα «Και γιατί να μη χαλάσω τα άλλα πλάνα προκειμένου η σχέση να πετύχει;» και έχεις απόλυτο δίκιο μιας και είναι κι αυτό μια εναλλακτική. Μια εναλλακτική ωστόσο, που παίρνοντας δε γνωρίζεις το τίμημα.
Ένας ας πούμε «αναγκαστικός χωρισμός» μπορεί να θεωρηθεί ο χωρισμός λόγω απόστασης, ο οποίος είναι και ιδιαίτερα δύσκολος ειδικά αν η απόσταση έρχεται στα καλά του καθουμένου εξαιτίας μιας νέας ευκαιρίας για δουλειά ή μιας νέας δυνατότητας γενικότερα. Μην κάνεις το λάθος να μπεις στο τριπάκι «θέλει τη δουλειά περισσότερο από εμένα», για έναν και μόνο λόγο. Αυτός ο άνθρωπος βρίσκεται στη ζωή σου, κι αυτό σε κάνει να ξεχνάς πως κι εσύ βρίσκεσαι στη δική του. Αυτό σημαίνει ότι δεν είναι απλά ένας ρόλος στη δική σου ταινία, -υπάρχει κι η δική του, hello-, στην οποία είναι αυτός πρωταγωνιστής. Ο ένας μπορεί να κάνει τη ζωή του άλλου καλύτερη, ναι, παρ’ όλα αυτά οι «ταινίες» θα συνεχίσουν να υπάρχουν έστω και χωρίς τους ίδιους πρωταγωνιστές. Με απλά λόγια, γιατί πολύ το αναλύσαμε, δεν είναι εύκολο για κανέναν να βάλει προτεραιότητες όταν αυτό περιλαμβάνει την απόρριψη πραγμάτων που αγαπάει εξίσου. Για το λόγο αυτό ονομάσαμε τον χωρισμό αυτό αναγκαστικό, γιατί σημαίνει « δε θέλω, αλλά δεν έχω επιλογή».
Ίσως καταλάβεις ευκολότερα γιατί μια τέτοια απόφαση είναι δικαιολογημένη, αν βρεθείς στην ίδια θέση. Φαντάσου να περνάς όμορφα σε μια σχέση στην οποία δε φαίνεται πουθενά να υπάρχει μέλλον. Είτε εσύ νιώθεις ότι θες άλλα πράγματα, είτε το άλλο άτομο ξέρει ήδη πως δεν είσαι αυτό που πραγματικά αναζητά. Κάποια στιγμή αναγκαστικά πρέπει να το λήξετε για να είναι ευκολότερο και πιο ανώδυνο. Και κάπου εδώ ο κλασσικός συνήγορος του διαβόλου θα πεταγόταν και θα έλεγε «ναι αλλά αν δεν κάνει εκείνος υποχωρήσεις μάλλον δε σε θέλει» και άλλα τέτοια πράγματα που ακούγονται γελοία. Γιατί προφανώς και οι σχέσεις χτίζονται και με αμοιβαίες υποχωρήσεις, αλλά αυτή η καραμέλα πλέον μας έχει κάνει είτε να έχουμε υπερβολικές απαιτήσεις από τον άλλον, είτε να δίνουμε και να δίνουμε συνεχώς πράγματα όχι γιατί θέλουμε αλλά γιατί έτσι πρέπει, καταλήγοντας να ζοριζόμαστε και να εξαφανίζουμε την έννοια του υποχωρώ, αντικαθιστώντας τη με αυτή του εξαναγκάζομαι.
Όπως και να’χει κάποια στιγμή μπορεί να γίνει το αναπόφευκτο και να πάρεις την απόφαση και να το λήξεις με κάποιον που πραγματικά θες. Το σημαντικό είναι αρχικά να το αποδεχθείς και στη συνέχεια ναι είσαι καλά με αυτή σου την απόφαση, να αισθάνεσαι δηλαδή πως όσο κι αν σε πόνεσε, ήταν η λύση.
Ο λόγος που δεν αποδέχεται κανείς εύκολα το «σε θέλω αλλά…», είναι αρχικά αυτό το κλισέ παραμυθάκι που μας έχουν περάσει πως «δεν υπάρχει δεν μπορώ, υπάρχει δε θέλω»», και στη συνέχεια η τάση που έχουμε γενικότερα να επενδύουμε σε μια σχέση και σε έναν άνθρωπο. Επενδύοντας λοιπόν οι αλλαγές μας ζημιώνουν, που σημαίνει ότι όταν βασιζόμαστε και στηριζόμαστε ολοκληρωτικά κάπου, δεν έχουμε plan b, ούτε σωσίβια λέμβο. Έτσι απλά βουτάμε σ’ ένα κενό και πνιγόμαστε και μόνο στη σκέψη πως η επένδυση φαλίρισε. Λογικό ναι, εγωιστικό επίσης, όμως προφανώς και θα κοιτάξουμε και τον εαυτό μας, μιας και κάναμε κοινά πλάνα με κάποιον κι εκείνος αποφάσισε πως δεν τον συμφέρουν τελικά. Ναι η αγανάκτηση είναι αναμενόμενη, όμως κατά πόσο μπορούμε να θυμώσουμε και να κατηγορήσουμε κάποιον επειδή απλά επέλεξε να κάνει αυτό που θεωρεί εκείνος καλύτερο;
Το ερώτημα που μας αφορά να απαντήσουμε μέσ’ από όλο αυτό είναι πώς επουλώνεται το κενό. Η αλήθεια είναι πως η παρά λίγο σχέση είναι πιο επίπονη από εκείνη που έκανε τον κύκλο της, μιας και αν δεν υπήρχε ο «αναγκαστικός χωρισμός» τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά. Το αν ήταν καλύτερα ή χειρότερα δεν το ξέρεις όμως είναι μια παρηγοριά το να πεις έστω πως το προσπάθησες.
Η λύση είναι να βλέπεις τα πάντα σφαιρικά. Δεν είναι καλό ούτε το να αρνείσαι την πραγματικότητα λέγοντας «ε κάποια στιγμή θα γινόταν» μιας και έτσι το υποτιμάς, ούτε όμως να το βλέπεις και σαν το τέλος του κόσμου. Οι ανθρώπινες σχέσεις έτσι κι αλλιώς είναι από τη φύση τους περίεργες και ειλικρινά κανείς και τίποτα δε θα έπρεπε να θεωρείται δεδομένο. Οπότε, εστίασε στα καλά που σου δίνει μια «νέα αρχή» μιας και κρατώντας όλα τα ωραία μπορείς να πας παρακάτω όντας λίγο πιο πληγωμένος σαν άνθρωπος και πολύ σοφότερος για τα επόμενά σου βήματα.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ
Συντάκτης: Ελένη Τ.
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
