Ο έρωτας, όσο αβίαστα συμβαίνει και συχνά χωρίς να τον πάρουμε καν πρέφα, τόσο αδιανόητα δύσκολος είναι ως προς τη διαχείριση και κατανόησή του. Δυο αντίθετοι πόλοι συνιστούν το πόσο εύκολα ερωτεύεσαι με το πόσο ζορίζεσαι να το αποδεχθείς, να το δείξεις, να το ξεπεράσεις. Είναι πιθανό να αποφέρει λύπη, ένταση, χαρά, δυστυχία κι απεριόριστη ευτυχία ταυτόχρονα ένας έρωτας, ή και σε δόσεις ή εναλλάξ. Δεν είναι απλός στην κατανόησή του και σίγουρα ανάμεσα σε σένα και στον έρωτα ο δεύτερος έχει το πάνω χέρι.
Ο έρως, εκτός από συναισθήματα περιέχει εμπειρίες, απωθημένα, πρώην σχέσεις, μονόπλευρες αγάπες. Μα, εάν ο έρωτας δεν έχει έρωτα τότε γιατί τον αποκαλούμε έρωτα; Αν το ζεις μόνος είναι έρωτας; Αν δεν ολοκληρωθεί είναι έρωτας; Αν ξεφτίσει αμέσως, ήταν έρωτας; Κι αν ακόμη κρατάει χρόνια, αφού λένε πως ο έρωτας το πολύ δυο μπορεί να ζήσει, είναι και πάλι έρωτας; Κι αν πούμε πως έρωτας είναι η ματιά στο δρόμο που διαρκεί για πάνω από 10” φέρνοντας το χαμόγελο, είναι αρκετό για θεωρήσουμε πως κάτι τέτοιο τον περιγράφει; Κι από την άλλη, σχέση σίγουρα δε σημαίνει απαραιτήτως κι έρωτας. Μήπως ο μονόπλευρος τελικά, είναι πιο έρωτας από τον άλλο, τον -και καλά- κανονικό;
Τι θα ήταν ο έρωτας δίχως τα απωθημένα; Δίχως να υπάρχει αυτή η λάβα για κάποιον, που γνωρίζεις ότι βρίσκεται έξω από τη ζώνη επιρροής σου; Δεν είναι άραγε έρωτας αυτός; Που γεννιέται τόσο έντονα η απορία «πού να βρίσκεται άραγε τώρα», «είναι καλά;». Που γεννά τραγούδια και πίνακες ζωγραφικής και μηνύματα στις έξι το πρωί. Που γράφει κείμενα και βιβλία κι αφηρημένες λέξεις, που είναι κάτι παραπάνω από το απόλυτο κι ας είναι μισό. Σαφώς κι είναι έρωτας.
Από την άλλη, οι πρώην σχέσεις, που ήρθαν στη ζωή μας και τις φώτισαν μέχρι που έσβησαν για τα καλά κι είχαν λόγο που εισήλθαν, είχαν ένα πάθος ή μια αγάπη που μας έφεραν και συνεχίζουν να μας επηρεάζουν, είναι έρωτας; Το ότι κάτι έχει φύγει από τη ζωή μας λόγω των καταστάσεων δε σημαίνει ότι έχει φύγει από μέσα μας. Αυτό όμως, το κάνει αυτομάτως κι έρωτα; Ίσως λοιπόν το απωθημένο να είναι έρωτας κι αυτός, κάπως τσαλακωμένος, κάπως ταλαίπωρος και κουρασμένος, μα έρωτας και πάλι.
Οι μονόπλευρες αγάπες θεωρούνται κατά κάποιον τρόπο λίγο έρωτας και λίγο τίποτα. Ο ένας παινεύει τον άλλον, τον λατρεύει σιωπηλά, ο άλλος το δέχεται δίχως να αντιδράει, όμως όσο ατομική κι αν θεωρείται μια μονόπλευρη σχέση, δεν παύει να εκπέμπει από τη μια πλευρά ο έρωτας, που φωτίζει στα μάτια του ενός. Άρα, έρωτας κι εδώ.
Έτσι λοιπόν, ο έρωτας, δεν έχει να κάνει μόνο με δυο ματιές και δυο πλευρές κι ένα κοινό κρεβάτι. Είναι παρόν, παρελθόν και μέλλον, είναι επιστήμη και τέχνη μαζί, είναι ανάμεσα στο χάος και τη νιρβάνα ένας δρόμος. Ίσως να λέγαμε πως όταν κάτι το θέλεις πολύ και η ψυχή σου το λαχταρά, τότε ό,τι κι αν είναι αυτό θεωρείται έρωτας. Δεν έχει σημασία εάν υπήρξε κρυμμένος σε απωθημένα, σε χωρισμούς, σε πρώην σχέσεις, σε μονόπλευρες ή πολύπλευρες αγάπες. Σημασία έχει εάν το αισθάνθηκες με σώμα και ψυχή. Τότε μπορείς να το αποκαλείς «έρωτα». Κι όντως θα είναι.
Συντάκτης: Σταματία Μάστορα
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
