Γράφει η Μαρία.
Θυμός: ισχυρό συναίσθημα δυσαρέσκειας ή κι εχθρότητας απέναντι σε κάποιον ή κάτι που μας επηρεάζει αρνητικά και μπορεί να προκαλέσει έντονες και καμιά φορά βίαιες αντιδράσεις. Ωστόσο, λένε πως στο θυμό βγαίνουν μεγάλες αλήθειες.
Μια κοπέλα ελεύθερη, ρομαντική κι αρκετά δοτική σε όλα, ωστόσο όταν πρέπει σκληρή για να καταφέρω να επιβιώσω. Άκρως ιδεαλίστρια στα ιδανικά μιας κοπέλας με ισχυρά πιστεύω στην καριέρα. Έλεγα και πίστευα κιόλας πως είμαι αρκετά δυνατή ν’ αντιμετωπίσω κάθε πρόκληση. Έφτασε όμως μια μέρα που εγώ η σκληρή είχα ανάγκη εκείνον για τον οποίο θα είμαι περήφανη που είμαι δίπλα του. Έναν που θα αποτελέσει μια βάση για να απογειώσει τον κόσμο μου.
Κι έρχεσαι εσύ, αρκετά μεγαλύτερος, ισχυρογνώμων και γοητευτκός. Ξεκινάς να μου στέλνεις μηνύματα και να με απογειώνεις λεκτικά σαν να ήξερες το μυστικό των λέξεων που λατρεύω. Να βλέπεις πως είμαι ψυχρή και νεκρή ζώνη απέναντί σου. Αλλά εσύ εκεί πεισματικά να συνεχίζεις να εισβάλεις στο μυαλό μου.
Αυτή η «καλημέρα» σου στα μηνύματα άρχισε σιγά-σιγά να με κάνει να χαμογελάω. Ξυπνούσα με την αγωνία να δω το κινητό μου ν’ ανάβει και την καλημέρα σου ν’ αποτυπώνεται στο χαμόγελό μου. Εκείνη όμως η φράση σου «είσαι μεγάλη καύλα», αποδείχτηκε τελικά θανάσιμη.
Ξέρεις οι άνθρωποι έχουν την τάση να συνηθίζουν πράγματα και καταστάσεις. Έτσι κι εγώ συνήθισα την παρουσία σου. Τις καλημέρες σου και τις υποσχέσεις σου. Ώσπου ήθελες να με δεις, αλλά δεν ήθελες να μας δουν. Είχες σοβαρή σχέση έλεγες. Κι εμένα το πρόβλημά μου ήταν ο κόσμος, κι όχι εκείνη.
Ώσπου μια μέρα μπήκα στη θέση της και σου ζήτησα να σταματήσουμε να έχουμε επικοινωνία και συμφώνησες. Μα έλα που σου το είπα και μου το είπες τόσο αργά που δεν μπορούσες να σταματήσεις να στέλνεις και δεν μπορούσα να συγκρατήσω τον εαυτό μου να μην απαντήσει. Και κάπου εκεί ξεκίνησες να μου βάζεις όλες εκείνες τις λέξεις και ταμπέλες που έχει ένα ζευγάρι. Κι εγώ ακόμη ήλπιζα να σε δω από κοντά, δεν σε είχα δει ως τότε ποτέ. Οι φαντασιώσεις έδιναν κι έπαιρναν κάθε μέρα.
Κι έτσι ξαφνικά έρχεται η νύχτα που δεν απαντάς στο μήνυμά μου. Ναι-ναι μια από αυτές τις νύχτες που θα ‘θέλα το κινητό μου να φύγει σε μεγάλη χιλιομετρική απόσταση απ’ το παράθυρό μου. Και κάπου εκεί, έσβησα μηνύματα, αριθμούς, φωτογραφίες και προσπάθησα να σε βάλω στον κάδο με τα σκατά που δυστυχώς συνάντησα.
Άν όπως έλεγες ήθελες να κάνουμε όλο το βράδυ έρωτα και να κοιμόμαστε αγκαλιά, τώρα βλέπω πως στην αγκαλιά αυτή έμενα φυλακισμένη μαζί μ’ όλες τις υπόλοιπες, που θα είχες μαζί με μένα. Και δεν ξέρω, πού θα έβαζες και την κοπέλα σου τελικά!
Μπορεί να με έριξες, να με έψησες, να μου γάμησες το μυαλό, όπως ήθελες, αλλά ευτυχώς δεν πρόλαβες να κάνεις το ίδιο με το σώμα μου. «Όταν σου γαμήσω και το σώμα θα λιποθυμήσεις», είπες. Εντάξει, τώρα που έβγαλα από μέσα μου όλα αυτά που άκουσα μπορώ να λιποθυμήσω από αηδία ή μήπως να περιμένω να μου στείλεις ξανά γεμάτος καύλα για μένα;
Τελικά πρέπει να σου πω πως η καύλα που έχετε εσείς οι τριανταπεντάρηδες πρέπει να κρατάει, όσο διαρκεί κι η λήψη μιας φωτογραφίας. Λεπτό ή μάλλον δευτερόλεπτο.
«Λερώθηκα» φίλε, αλλά μεγάλη διαφορά ανάμεσα στο λερωμένος και το βρόμικος.
Επιμέλεια κειμένου Ιωάννας Μπογιατζή: Νάννου Αναστασία.
Συντάκτης: Ιωάννα Μπογιατζή
