Απ’ τις μεγαλύτερες και πιο σκοτεινές δυνάμεις του σύμπαντος είναι η καψούρα.
Θηριώδη τα έργα της, δρα απουσία φωτός τις πιο άγριες και σκληρές ώρες.
Τότε που νιώθεις λειψός και άδειος κι εκείνη σου θυμίζει αυτά που με κόπο και πάλη ημερών τόλμησες να καταχωνιάσεις στα άδυτα του ταλαιπωρημένου σου μυαλού.
Γιατί τέτοια είναι, αυτά ξέρει να κάνει. Αυτός είναι ο ρόλος της.
Η καψούρα καταστρέφει, ισοπεδώνει, αρρωσταίνει, πονάει, εντείνει τα πιο θαμμένα μας αισθήματα και όταν είναι μονόπλευρη πληγώνει ανεπανόρθωτα, σκοτώνει.
Όταν είναι αμφίπλευρη καίει. Καίει τους πρωταγωνιστές της, καίει τα πάντα στο πέρασμά της και εν τέλει λυτρώνει.
Το βλέμμα του άντρα προς τη γυναίκα γίνεται θρασύτατο -όπως πρέπει να είναι κατά τη διεκδίκηση δηλαδή- και της γυναίκας προς τον άντρα ξεδιάντροπο.
Όρια δεν υπάρχουν κι αν γεννηθούν, εξαφανίζονται στιγμιαία χωρίς λόγια και ιδιαίτερη προσπάθεια.
Η καψούρα, παιδί της κάβλας και του ακέραιου έρωτα δεν λογαριάζει φόβους, ανασφάλειες και αναβολές.
Οι χέστηδες γίνονται ταύροι, οι κυνικοί βούτυρο και οι άπιστοι δούλοι της.
Βασικό συστατικό της η ζήλια. Η παθολογική, αυτή που σου ματώνει το μυαλό.
Τρως τη σάρκα σου, πλάθεις σενάρια, εφευρίσκεις ήρωες, κέρατα, απάτες. Η φαντασία σε οργασμό να γεννάει ιστορίες απ’ το πουθενά. Να βλέπεις γυναίκες να τον πλησιάζουν στη δουλειά και να βγάζουν σπίθες τα μάτια σου. Να βλέπεις άντρες να την κοιτάνε στο δρόμο και να δαγκώνεσαι.
Η μεγάλη διαφορά ανάμεσα στους καψούρηδες και τους ερωτευμένους είναι ότι οι πρώτοι δεν ισορροπούν και δεν ηρεμούν πουθενά και δεν έχουν καμία διάθεση ούτε ισορροπήσουν, ούτε να ηρεμήσουν, δεν τους ενδιαφέρει, φλέγονται.
Οι δεύτεροι μπορούν να απολαύσουν με την ησυχία τους και χωρίς βιάση όλα τα δώρα που μπορεί να προσφέρει ο έρωτας.
Κατά τη διάρκεια της καψούρας επιτρέπουμε στον άλλο να μας επιβληθεί.
Δεν το επιτρέπουμε απλά, το αποζητάμε, το επιδιώκουμε.
Με κάθε δυνατό τρόπο, για κάθε πιθανό λόγο. Μας αρέσει να νιώθουμε αδύναμοι, να θεοποιούμε τον άλλο, να μεγιστοποιούμε τα ασήμαντα, να μειώνουμε τα σοβαρά.
Όλη αυτή η ένταση πρέπει κάπως, κάπου να εκτονωθεί. Το σεξ δεν αρκεί.
Θα καπνίσεις πολύ, θα πιεις πολύ, θα κλάψεις, θα γελάσεις, θα μουσκέψεις σεντόνια, θα χαζέψεις αστέρια, θα κάψεις χαρτιά και φωτογραφίες και την ίδια ακριβώς στιγμή θα στάζεις ευτυχία και θα νιώθεις πλήρης.
Παράνοια. Ναι. Αυτό είναι η καψούρα, μια παρατεταμένη περίοδος αισθηματικής παράνοιας που τα χάνεις και τα κερδίζεις όλα.
Που πεθαίνεις και ανασταίνεσαι ταυτόχρονα.
Η Μαλβίνα Κάραλη είχε πει: ή είμαι ερωτευμένη και δυστυχώ με τρόπο αστείο, ή είμαι λογική και πλήττω θανάσιμα.
Καλύτερη περιγραφή της καψούρας δεν υπάρχει.
Ταχθείτε με το πρώτο κι ας καείτε.
Συντάκτης: Γεωργία Χατζηγεωργίου
