Αγαπάμε ό,τι μας θυμίζει αυτό που κάποτε αγαπήσαμε

Είχα κάποτε μια αγάπη, έχει τραγουδήσει σπέρνοντας χαμό η μεγαλύτερη καψούρα της γης. Ακούω πολύ συχνά να λένε πως η αγάπη από μέσα μας δε φεύγει ο κόσμος να χαλάσει. Μένει εκεί ριζωμένη να παλεύει, να προσπαθεί να φανεί αντάξια των προσδοκιών της αλλά και των δικών μας, να βγάλει ασπροπρόσωπο το υπερήφανο όνομά της. Ασήκωτη η ευθύνη που της έχουμε προστάξει να σηκώνει. Δύσκολο το στοίχημά της με την ίδια τη ζωή. Προσωπικά είμαι αιώνια οπαδός της παρ’ όλο που την έχω δει αρκετές φορές να απογοητεύεται. Δεν την έχω δει, όμως, ποτέ να χάνει.

Λένε, επίσης, ότι εμείς οι άνθρωποι αγαπάμε ό,τι μας θυμίζει αυτό που κάποτε αγαπήσαμε. Αν και παιδί του γέλιου είμαι λίγο έξαλλη με μας. Κάνουμε λάθη. Συγκρίνουμε αγάπες, συγκρίνουμε τις επιλογές μας, συγκρίνουμε το παρόν με το παρελθόν μας. Θέλω να εξαφανιστώ από προσώπου γης όταν μας βλέπω να βαφτίζουμε όλα τα συναισθήματα αγάπη, να πιστεύουμε πως άπαξ και μας συμβεί μία φορά πάει και τελειώσαμε. Δεν μπορώ το μόνιμο μελοδραματικό μας ύφος. Δε μας μπορώ όταν νομίζουμε πως τα πάντα είναι ζήτημα καρδιάς, ενώ πολύ απλά έχει κολλήσει η βελόνα του μυαλού μας. Πολύ ρομαντική για να γράφω αυτή τη στιγμή πεζά και να ισοπεδώνω καταστάσεις, αλλά χρειάζεται πού και πού καμία πτώση απ’ τα ουράνια. Σε επαναφέρει στην πραγματικότητα. Σε μαθαίνει να μη λες φράσεις τέτοιου είδους και κυρίως να μην τις πιστεύεις. Αν μπορείς να το πεις με ευκολία δεν είναι αγάπη. Και αυτή είναι η πιο απόλυτη φράση που μπορώ να σου γράψω χωρίς να τη διαπραγματευτώ ούτε στο ελάχιστο.

Είναι σαν να μου λες ότι κάθε φορά που εγώ θα θέλω να ξεστομίσω «σ’ αγαπώ» θα είμαι καταδικασμένη να ζω σε μία παρελθοντική σκιά που, ναι, κάποτε λάτρεψα, κάποτε την τοποθέτησα όσο πιο ψηλά γινόταν, κάποτε την είχα όπως άλλη καμιά. Ναι, κάποτε. Μπορεί και ακόμα. Αλλά πόσο άδικο θα ήταν να την επαναφέρω στη μνήμη μου κάθε φορά που το ζητάει η καρδούλα μου να αγαπήσω; Δηλώσεις του τύπου αν δε μοιάζεις με το παρελθόν μου τότε δεν έχεις θέση εδώ ή αν δεν μπορέσω να σε κάνω σφραγίδα του τότε καλύτερα να μη δεθούμε άλλο. Ξέρεις τι γίνεται μετά, ε; Δεν αγαπάς. Και δεν ξέρω αν υπάρχει μεγαλύτερη δυστυχία.

Παίρνει εκδίκηση το παρελθόν μέσω της αγάπης; Όχι, είναι ντροπή να πιστεύουμε πως η αγάπη είναι εκδικητική. Χωρίς καμία αίσθηση απολυτότητας, χωρίς επιπολαιότητα, χωρίς θράσος. Λίγο θάρρος μόνο, όπως ξέρει κι η αγάπη να κάνει. Κι αν το παρόν αισθάνεται αδικημένο και όχι αρκετό, τότε ο φταίχτης λέγεται κάπως αλλιώς. Δεν πονάει η αγάπη. Κάτι άλλο είναι. Όταν το βρω, θα σου πω.

Είχε κάποτε μία αγάπη και ίσως πάντα να την έχει βαθιά μέσα του. Δεν την αδίκησε συγκρίνοντάς την με όσες επόμενες ήρθαν, όπως ακριβώς δεν υποτίμησε και κάθε καινούρια που δειλά του χτύπησε την πόρτα. Είχε κάποτε μία αγάπη και το μεγαλύτερο δώρο που της έκανε ήταν να μην της μοιάζει άλλη καμιά. Η ζωή, όμως, δεν τελειώνει σε μία θύμηση που μυρίζει παρελθόν. Η αγάπη δεν είναι καταδικασμένη να έχει μία μορφή, δύο συγκεκριμένα μάτια, μία παρόμοια χροιά φωνής. Η αγάπη είναι ελεύθερη. Κι αν δεν είναι ελεύθερη τότε είναι κάτι άλλο, όχι αγάπη. Όταν αγαπάς, αγαπάς. Ούτε θυμάσαι, ούτε ξεχνάς.