Οι πόλεις που περιπλανηθήκαμε θα ‘ναι πάντα κομμάτι μας

Είναι κομμάτι της ζωής μας. Γεμάτες αναμνήσεις∙ καλές, κακές, όμορφες, περίεργες. Πόλεις που μας δώσανε στιγμές ανεκτίμητες, που μας έκαναν να κουβαλάμε σαν δώρο και μυστικό όσα μας χάρισαν. Ξέρετε, είναι από εκείνα τα μυστικά που ενώ τα γνωρίζουν κι άλλοι –εκείνοι που επίσης ζήσανε σε αυτές– κανένας δεν μπαίνει στη διαδικασία να τα συζητήσει με τον άλλον, γιατί πολύ απλά η πόλη αυτή χάρισε κάποιες μοναδικές στιγμές σε καθένα από αυτούς και με αυτόν τον τρόπο τους έκανε να μείνουν ερωτευμένοι μαζί της για πάντα. Είναι όπως οι ανεκπλήρωτοι έρωτες, που δε θα γίνουν ποτέ πραγματικό κομμάτι της ζωής μας παρ’ όλα αυτά ανάβουν στις καρδιές μας σαν καντήλι τα βράδια φέρνοντας πίσω το παρελθόν μας.

Οι πόλεις που περάσαμε μέρος της ζωής μας είναι εκείνες που αφήσαμε τον εαυτό μας ελεύθερο να περιπλανηθεί εκεί. Αληθινά, όχι απλά αναπνέοντας και βιώνοντας μια καθημερινότητα πεζή. Είναι εκείνες που οι ανάσες έβγαιναν αβίαστα, τα βήματά μας μάς οδηγούσαν σε ανθρώπους συνοδοιπόρους στα ταξίδια μας. Είναι εκείνες που μας έμαθαν τι σημαίνει αληθινός έρωτας κι εξίσου πραγματικός πόνος. Είναι αυτές που ξενυχτούσαμε ατενίζοντας τον ορίζοντα, σαν να προσπαθήσουμε να ατενίσουμε το αύριο που μας ήτανε ακόμα άγνωστο. Αγαπησιάρικες, ερωτεύσιμες, επειδή εμείς ήμασταν έτοιμοι να γίνουμε κομμάτι τους. Σαν κάτι να μας έσπρωχνε προς τα εκεί, απλά εμείς όταν τις πρωτοσυναντήσαμε δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε τι σημαίνουν όλα τούτα τα σημάδια.

Μπορεί πάλι να ‘χαμε βρεθεί τυχαία στις πόλεις αυτές, να μείναμε για λίγο, όμως τούτο το λίγο ήταν πολύ για να μείνει μέσα μας χαραγμένο, κι αυτό επειδή καμία πόλη δεν είναι απρόσωπη, κι όποιος το πιστεύει δεν έχει μάλλον κλείσει τα μάτια ένα βράδυ σε ένα ήσυχο σημείο της για να αφουγκραστεί τους ήχους της, τα γέλια της και τους ανθρώπους που πέρασαν από αυτήν, εκείνους που αγάπησαν, αγαπήθηκαν, πλήγωσαν και πληγώθηκαν σ’ αυτήν και με τα χρόνια ίσως έφυγαν μακριά.

Μια πόλη είναι γεμάτη εικόνες κι αναμνήσεις, είναι το παρελθόν που δένει με το παρόν, το σήμερα που συναντά το αύριο κι οι επόμενοι μόνιμοι ή προσωρινοί κάτοικοί της που θα ψάξουν ή τυχαία θα βρουν όσα συναντήσαμε κι εμείς στα σοκάκια της. Γιατί οι πόλεις γνωρίζουν καλά τους κατοίκους τους, πριν καν αυτοί μείνουν σε αυτές, και τους δίνουν αυτά που χρειάζονται. Το μόνο που ζητάνε από αυτούς είναι να νιώθουν έτοιμοι για να τα αποδεχτούν.

Κι αυτό το καρμικό που πέρασε κάποια στιγμή απ’ το μυαλό μας ίσως να μην είναι τόσο καρμικό, αλλά εμείς να το ζητήσαμε ως τέτοιο. Ίσως σε κάποια φάση της ζωής μας να διαβάσαμε γι’ αυτές, ίσως ταξίδια στιγμιαία να μας έφεραν στην αγκαλιά τους κι όταν ήταν έτοιμα όλα από μεριάς μας, οι πόλεις να μας άπλωσαν τα χέρια τους και μας προσκάλεσαν να μπούμε στο σπιτικό τους για να μας τρατάρουν θύμισες, αγάπες, στιγμές. Πάντα με κέρασμα γλυκό του κουταλιού και βανίλια υποβρύχιο.

Άλλωστε, οι πόλεις τούτες μόνο τέτοια γλυκά θα μπορούσαν να κεράσουν. Γλυκά που φέρνουν αναμνήσεις, θέλοντας με τον τρόπο τους να σου πουν ότι σε αυτές, μαζί με τις παλιές αναμνήσεις που φέρνεις στις βαλίτσες σου, θα βρεις τον δρόμο που θα σε οδηγήσει σε καινούργιες. Σε καλωσορίζουν κι όσο καιρό και να μείνεις σε αυτές εσύ παίρνεις τις ανάσες που σου χρειάζονται για να θωρακιστείς για όσα θα συναντήσεις παρακάτω. Κάποιες από τούτες, κάποια στιγμή, θα σε αποχαιρετήσουν και κάποιες άλλες θα σε κάνουν να τις αγαπήσεις τόσο που θα αποφασίσεις να μείνεις στο σπιτικό τους για πάντα.

Ό,τι και να ακολουθήσει μέσα από αυτή τη διαδρομή, ό,τι και να αποφασίσουμε, οι πόλεις δεν ξεχνάνε τους ανθρώπους που τις περπάτησαν.  Κανέναν δεν ξεχνάνε, όσοι έδωσαν ζωή και πήραν ζωή από εκείνες αποτελούν μέρος τους και μπορεί να δακρύζουν για όσους φεύγουν, ωστόσο αμέσως σκάνε ένα μεγάλο χαμόγελο. Κι αυτό γιατί μας πρόσφεραν απλόχερα κι εμείς πρόθυμα πήραμε, έτοιμοι πια, κάτι πολύ σημαντικό: Ζωή, αναπνοή κι αναμνήσεις.